The king of War นิยาย บท 874

หม่าชาวพูดอย่างอารมณ์แล้ง “แค่หนึ่งพันล้านควักไม่ได้ มันน่าขายขี้หน้าตระกูลไป๋เสียจริง”

พูดจบ ก็ไม่ไปใส่ใจกับไป๋จวิ้นเหา สั่งไปที่รปภ.นายหนึ่ง “จับไอ้หมอนี่ไปขังไว้ก่อน ห้านาทีให้หลังยังไม่จ่ายเงินมา ก็ต้องจ่ายเป็นสองพันล้าน ก็รอต่อไปอีกสักห้านาที ถ้ายังไม่จ่ายมาอีกละก้อ ไม่ต้องไปเสียเวลา จัดการแยกเอาส่วนที่ห้าของมันออก”

“ส่วนที่ห้า？”

พวกรปภ.ยังมีปฏิกิริยาตอบรับไม่ทัน

แต่หม่าชาวก็ได้ยิ้มยียวนมองไปตรงเป้าส่วนกลางของร่างกายของเขา พวกรปภ.จึงได้รู้ทะลุโปร่ง โพล่งออกมาได้ว่า “ที่แท้จะจัดการให้มันเป็นขันทีนี่เอง”

ฉินยีกับเลขาและบรรดาพนักงานสาว ๆ พอได้ยินที่รปภ.พูดเรื่องไปในแนวหยาบโลน แต่ละคนหน้าแดงกันทั่ว

“พี่ชาว ท่านวางใจได้ พวกเรารู้ว่าควรจะต้องทำยังไง”

รปภ.นั่นรีบพูด

เมื่อครู่ก่อนนี้ถูกองครักษ์ตระกูลไป๋เล่นงานกันเกือบตาย ยังอัดพี่น้องร่วมงานเจ็บสาหัสไปหลายคน พอหม่าชาวเอ่ยปากสั่ง พวกเขามีหรือจะออมมือให้

หม่าชาวมองหน้าไป๋จวิ้นเหาเหมือนอยากจะห่วงใย “แกก็ไปตามบุญที่เคยสร้างไว้แล้วกันนะ”

พูดจบ เขาก็ก้าวเดินจากไป คงจะไปพบหยางเฉิน

“กลับมานะ แกกลับมาเดี๋ยวนี้！”

ไป๋จวิ้นเหาเห็นหม่าชาวนึกจะไปก็ไป ใจร้อนรนขึ้นมา รีบตะโกนเรียกไป

แต่ทว่า หม่าชาวไม่ใส่ใจเอาเลย ตรงเดินเข้าลิฟท์ไป

“ไอ้หนู ผ่านไปสองนาทีแล้วนะ ยังอีกสามนาที ค่าชดใช้จะเพิ่มเท่าตัวแล้วนะ”

รปภ.หลายคนเฝ้ามองไป๋จวิ้นเหาด้วยสายตาเหยียด ๆ

พวกเขาเป็นเพียงพนักงานชั้นล่างสุด ไม่รู้เรื่องว่าใครคือไป๋จวิ้นเหา พวกเขารู้แต่ว่า พวกเขามีประธานที่เจ๋งสุด ๆ

“ยังอีกสองนาที！”

“ยังอีกหนึ่งนาที！”

“59！58！57……”

รปภ.ล้อมไป๋จวิ้นเหาไว้อยู่ เริ่มทำการนับถอยหลัง

ทุกครั้งที่รปภ.ออกเสียงมาหนึ่งตัวเลข ไป๋จวิ้นเหาหน้าก็จะซีดลงไปหนึ่งระดับ

“ไม่ต้องนับ！ไม่ต้องนับ！ข้าขอร้องพวกคุณอย่านับเลย！ข้าจ่าย！ข้ายอมจ่ายละ！ข้าจะโอนเงินเข้าบัญชีให้เดี๋ยวนี้ละ ยังไม่ได้อีกหรือ？”

ในที่สุดไป๋จวิ้นเหาจิตประสาทแตกกระเจิง

ก็แม้แต่องครักษ์ที่ว่าเก่งฉกาจที่สุดของเขาสองคนยังโดนถล่มแพ้ยับไป ตอนนี้ยังนอนฟุบอยู่หน้าประตูเยี่ยนเฉินกรุ๊ป จะลุกยืนยังลุกไม่ขึ้น แล้วตัวเขาเองจะไปทำอะไรได้？

ขณะนั้น หม่าชาวก็ได้เข้าไปถึงห้องทำงานของหยางเฉินแล้ว

“พี่เฉิน！”

พอเปิดประตูเข้าไปในห้อง หม่าชาวก็เอ่ยปากเล่า “เมื่อกี้นี้........”

“ข้ารู้หมดแล้ว ทำได้ดีมาก ไอ้เจ้าเด็กคนนี้ โอหังมากเอาการ แต่ถึงยังไงก็เป็นทายาทของตระกูลเดอะคิง ฆ่ามันทิ้งจะทำให้พวกเราเดือดร้อนมากมหาศาล ให้มันชดใช้นั่นแหละ เป็นทางเลือกที่ไม่เลวเลย”

หม่าชาวยังไม่ได้เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก็ถูกหยางเฉินพูดตัดบท

“ที่แท้พี่หยางรู้เรื่องหมดแล้ว！”

หม่าชาวหัวเราะแล้วพูด

หยางเฉินขยับเลื่อนจอคอมพิวเตอร์ออกมา หม่าชาวจึงได้เห็น บนหน้าจอคอมพิวเตอร์นั้น เป็นภาพโถงชั้นล่างทั้งหมดของอาคาร

“แกมาหาข้า มีเรื่องสำคัญอะไรสินะ？”หยางเฉินถาม

เมื่อสักครู่หยางเฉินได้บอกเขาว่า อวี๋เหวินเกาหยางคิดจะให้เขารับตำแหน่งผู้นำตระกูลนั้น เดิมเขาก็รู้สึกตื่นงงอยู่มาก แต่เมื่อได้ฟังหยางเฉินอธิบายให้ฟังแล้ว เขาจึงได้รู้ชัดถึงความสำคัญของตี้ชุน

จิ่วโจวในปัจจุบัน ประชาชนอยู่อย่างสันติมีความเป็นสุข ทุกอย่างสงบเรียบร้อย

แต่วันไหนถ้าตี้ชุนบังเกิดมา น่ากลัวความสุขศานต์นี้ คงยากที่จะดำรงให้คงอยู่ได้

หยางเฉินผงกหัว “เรื่องนี้ข้าจะขอตรึกตรองดู เอาละ ไม่คุยเรื่องนี้ละ มาคุยเรื่องงานแต่งงานวันมะรืนนี้ของแกเถอะ ตอนนี้เตรียมการไว้ยังไงแล้ว？”

หม่าชาวหัวเราะแหะ ๆ “พี่เฉินวางใจเถอะครับ ทุกอย่างวางเตรียมไว้เรียบร้อย รอแค่ถึงวันมะรืน ผมก็จะไปรับอ้ายหลินกลับมาที่บ้านแต่งงานกันอย่างเต็มภาคภูมิครับ”

“ในที่สุดก็รอจนได้ดื่มเหล้างานแต่งงานของแกในวันนั้นละ！”

ความดีใจของหยางเฉินนั้นเป็นด้วยจริงใจ

เรื่องงานแต่งงานของหม่าชาวกับอ้ายหลิน สำหรับเรื่องราวต่าง ๆในระยะนี้ ก็เป็นเรื่องสำคัญที่หยางเฉินตั้งใจรอคอยมา

แต่ทว่า ในขณะนี้ของพวกเขา ไม่คิดกันถึงเลยว่า งานมงคลแต่งงานมะรืนนี้ จะมีเรื่องทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวง

หม่าชาวเพิ่งก้าวพ้นออกไป หยางเฉินก็โทรศัพท์ไป ถามว่า “งานแต่งงานของหม่าชาวจะถึงแล้ววันมะรืน เรื่องที่ผมสั่งให้จัดเตรียม เป็นยังไงบ้าง？

“พี่เฉิงวางใจได้ครับ ทุกอย่างเรียบร้อย ของขวัญชิ้นใหญ่ที่ท่านจัดเตรียม หม่าชาวต้องพึงพอใจอย่างเป็นที่สุดแน่ครับ”

เสียงมาในสายคือเฉิยนเปียว

หยางเฉินพอรู้เรื่องหม่าชาวจะแต่งงานกับอ้ายหลินในปลายปี ก็ได้ให้เฉิยนเปียวจัดเตรียมของขวัญชิ้นพิเศษชิ้นหนึ่ง ของขวัญชิ้นนี้ มีความหมายกับหม่าชาวอย่างใหญ่หลวง

เวลานี้พิธีของงานก็มีการเตรียมไว้เรียบร้อย รอเพียงวันมะรืนนี้

“ของขวัญชิ้นพิเศษก็ได้เตรียมไว้พร้อมแล้ว แต่ของขวัญธรรมดา ยังไม่มี”

พอหยางเฉินวางโทรศัพท์ ก็พึมพำกับตัวเอง