The king of War นิยาย บท 881

หลิวหยางไม่เข้าใจว่าความหมายของประธานหยาง? เขารีบบอกว่า “ขอบคุณสำหรับความเข้าใจของประธานหยาง แต่อสังหาริมทรัพย์เมืองในฝันเป็นบริษัทที่ให้ความสำคัญกับการบริการเป็นหลักมาโดยตลอด ไม่สามารถยอมให้คนที่มองคนอื่นด้วยสายตาดูถูกอยู่ต่อไปได้”

พูดจบเขาก็มองไปที่เซียวจื่อฉิง และชี้ไปที่ประตูของฝ่ายขาย “ไสหัวออกไปจากที่นี่!”

“ท่านประธาน ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ วันหลังฉันจะไม่กล้าดูถูกคนอื่นอีกต่อไปแล้ว ได้โปรดอย่าไล่ฉันออกเลย วันหลังฉันจะตั้งใจทำงานอย่างหนักเพื่อบริษัท”

ในที่สุดเซียวจื่อฉิงก็เกิดความเกรงกลัว สวัสดิการของอสังหาริมทรัพย์เมืองในฝันนั้นดีมาก และเธอก็มีหน้าที่รับผิดชอบในการขายวิลล่าระดับไฮเอนด์ตลอดมา

สามปีที่ผ่านมา เธอได้พบปะติดต่อกับบุคคลใหญ่โตเป็นจำนวนมาก และได้รับมามาก

แค่ขายวิลล่าได้หลังหนึ่งก็สร้างรายได้ให้หลายหมื่นแล้ว

ถ้าเธอออกจากอสังหาริมทรัพย์เมืองในฝัน เธอจะไม่สามารถหางานที่ดีอย่างนี้ได้อีกแล้ว

หลิวหยางขี้เกียจเสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระ เขาโบกมือและตวาดใส่ด้วยความโกรธ “ยามอยู่ไหน? พายัยผู้หญิงหน้าด้านคนนี้ออกไปที”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนกรูเข้ามาทันที กำลังจะเข้ามาพาเซียวจื่อฉิงออกไป

“หยางเฉิน ขอร้องล่ะ ได้โปรดช่วยฉันด้วย บอกให้ผู้จัดการหลิวอย่าไล่ฉันออกเลย ฉันจะสูญเสียงานนี้ไปไม่ได้จริงๆ!”

เซียวจื่อฉิงกล่าวด้วยความตื่นเต้น

เธอคิดจะพุ่งเข้าไปคว้าแขนของหยางเฉิน แต่ก็ถูกฉินยีขวางไว้ แล้วพูดอย่างเย็นชา “ผู้หญิงอย่างคุณ ต่ำตมอย่างไม่มีขอบเขตเลย”

“พวกเราเพิ่งมาถึงฝ่ายขาย คุณก็ดูถูกพวกเรา แถมยังจงใจพูดเหน็บแนมเราด้วย”

“ต่อมาเมื่อคุณรู้ว่าเรากำลังจะซื้อวิลล่าหลังนั้น คุณก็พยายามแย่งคำสั่งซื้อของเสียวเสวี่ยโดยอ้างความเป็นเพื่อนร่วมชั้นของหยางเฉิน”

“แต่หลังจากที่คุณเข้าใจผิดว่าบัตรเครดิตของเราคือบัตรสมาชิก คุณก็โยนบัตรเครดิตของเราลงกับพื้น แล้วหันหลังเดินจากไปเลย”

“ตอนนี้คุณรู้แล้วว่าสามีของฉันเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของอสังหาริมทรัพย์เมืองในฝัน คุณก็ต้องการสานสัมพันธ์กับเขาอีกครั้งงั้นเหรอ?”

“ฉันเคยเห็นคนหน้าด้าน แต่ฉันไม่เคยเห็นหน้าด้านขนาดคุณมาก่อน ถ้าคุณยังมีศักดิ์ศรีอยู่บ้างก็รีบออกไปจากที่นี่ซะ!”

เซียวจื่อฉิงหน้าเขียวจนเกือบม่วง มองไปที่หยางเฉินอย่างน่าสมเพช แต่หยางเฉินรู้สึกเฉยๆ ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ

“ไล่ผู้หญิงหน้าด้านคนนี้ออกไป!”

จากคำสั่งของหลิวหยาง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก็ลากเซียวจื่อฉิงออกไปจากฝ่ายขาย

“เสียวเสวี่ยเป็นน้องสาวของฉัน ฉันหวังว่าต่อไปเธอจะไม่ถูกรังแกอีกในอสังหาริมทรัพย์เมืองในฝัน”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็มองไปที่หลิวหยางพร้อมกับกล่าวขึ้น

หลิวหยางตกตะลึงไปในทันที แล้วมองไปทางหมีเสวี่ยที่มีสีหน้าเหม่อลอย ก่อนจะกระจ่างในทันใด เขารีบกล่าวว่า “เสียวเสวี่ย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณก็คือผู้จัดการของฝ่ายขายเมืองในฝัน ไม่ใช่แค่รับผิดชอบการขายของพื้นที่นี้เท่านั้น แต่ยังต้องรับผิดชอบเรื่องการขายบ้านทั้งหมดของฝ่ายขายทั้งหมดบริษัทด้วย”

หมีเสวี่ยตกตะลึง ก่อนที่เธอจะได้พบกับหยางเฉิน เธอยังคงกังวลว่าเธอจะได้เลื่อนเป็นพนักงานประจำภายในสามเดือนของการฝึกงานหรือเปล่า

แต่ตอนนี้หลิวหยางแต่งตั้งให้เธอเป็นผู้จัดการของฝ่ายขายของอสังหาริมทรัพย์เมืองในฝัน นี่คือการเลื่อนขั้นแบบก้าวกระโดด

“ขอแสดงความยินดีด้วย ผู้จัดการหมี!”

“ขอแสดงความยินดีด้วย ผู้จัดการหมี”

…

พนักงานคนอื่นๆ ของฝ่ายขายพากันแสดงความยินดีกับเธอ ในแววตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความอิจฉา

หลังออกจากฝ่ายขายของเมืองในฝัน หยางเฉินก็พาฉินยีไปซื้อรถอีก

“พี่เขย คิดไม่ถึงเลยว่า คุณจะเป็นผู้ชายที่ใจดีขนาดนี้ ฉันรู้สึกเป็นห่วงแทนพี่สาวของฉันแล้วล่ะ”

ระหว่างทางไปโชว์รูมรถโรลส์-รอยซ์ ฉินยีได้มองหยางเฉินด้วยรอยยิ้มเบิกบานและกล่าวขึ้น

หยางเฉินกำลังขับรถ สายตามองตรงไปข้างหน้า และพูดอย่างช่วยไม่ได้ “เธอก็บอกแล้วว่าฉันใจดี แล้วยังต้องเป็นห่วงแทนพี่สาวเรื่องอะไรอีก?”

ฉินยียิ้มเบิกบานพร้อมกับพูดว่า “ก็เพราะว่าคุณเป็นคนดีและใจดีมากเกินไป เกรงว่าผู้หญิงเหล่านั้นที่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณจะห้ามใจไม่ให้ตกหลุมรักคุณไม่ได้”

หยางเฉินหัวเราะเจื่อนๆ “ก็เพราะเธออยากช่วยหมีเสวี่ย ฉันถึงได้ถือโอกาสช่วยน่ะ”

ทั้งสองพูดคุยกันไปพลางก็มาถึงโชว์รูมรถโรลส์-รอยซ์

ฉินยีไม่ได้นึกสงสัยอะไร เธอผลักกุญแจกลับไปที่หยางเฉิน

“พี่เขย งั้นคุณกินก่อน ฉันจะกลับบ้านแล้ว”

ฉินยีลุกขึ้นยืนและกล่าวขึ้น

หยางเฉินพยักหน้า “ระวังตัวด้วยนะ!”

หลังจากฉินยีออกไปแล้ว หยางเฉินก็กินต่อไป

ในเวลานี้พนักงานเสิร์ฟได้นำราเมนและยำสามสหายวางลงตรงหน้าชายชรา

“ขอบคุณครับ!”

ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม

นอกจากกลิ่นอายความอันตรายจากตัวชายชราในชุดสามัญชนโบราณแล้ว อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เขาก็เหมือนคนชราทั่วไป

ดูเหมือนว่าเขาจะสังเกตเห็นสายตาของหยางเฉินแล้ว ชายชราในชุดสามัญชนโบราณหันหน้าไปทางหยางเฉินและยิ้มให้อย่างใจดี “พ่อหนุ่มแซ่หยางเหรอ?”

มันมีบางอย่างผิดปกติอย่างที่คิดไว้จริงๆ ถ้าในตอนนี้หยางเฉินยังคิดว่าชายชราในชุดสามัญชนโบราณเป็นเพียงคนชราทั่วไป เขาก็เป็นคนโง่เหลือเกินแล้ว

อีกฝ่ายรู้จักแซ่ของตัวเอง มันจะมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้เชียวหรือ?

“คุณลุงรู้จักผมเหรอครับ?”

หยางเฉินหรี่ตาถาม

ชายชราส่ายหน้าและพูดว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพบตัวจริงของคุณ”

คำพูดของเขาเผยให้เห็นอีกความหมายหนึ่ง เขาพบหยางเฉินตัวจริงเป็นครั้งแรก แสดงว่าเคยเห็นหยางเฉินด้วยวิธีอื่นมาก่อน

“ผมแซ่ตู้ คุณเรียกผมว่าคุณตู้ก็ได้”

คุณตู้กล่าวขึ้นมาเอง