The king of War นิยาย บท 891

เมื่อได้ยินคำว่า “คำสั่ง” หม่าชาวก็ยืนตัวตรงโดยสัญชาตญาณ กัดฟันแน่นด้วยความเคารพ

หยางเฉินเคยบอกเขามาก่อนว่าจะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เขาเมื่อเขาแต่งงาน แต่เขาคิดไม่ถึงว่าหยางเฉินจะมอบกิจการที่มีมูลค่าหลายหมื่นล้านให้เขาได้ง่ายดาย

เขาก็เข้าใจดีว่าหยางเฉินปฏิบัติกับตนเหมือนเป็นน้องชายของเขาแท้ๆ ที่ซื้อทั้งหมดนี้ให้เขาก็เพื่อที่จะให้เขาได้แต่งงานกับอ้ายหลินอย่างมีหน้ามีตา

“พี่เฉิน ผม...”

ก่อนที่หม่าชาวจะพูดจบ หยางเฉินก็พูดออกมาอย่างไม่ลังเล “ฉันสั่งให้นายเซ็นชื่อในสัญญาเดี๋ยวนี้!”

“ครับผม!”

คราวนี้หม่าชาวไม่ลังเลอีก ตอบรับเสียงดังลั่น

ในหัวใจของเขา เขาถือว่าหยางเฉินเป็นพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองมานานแล้ว

เขาสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ครอบครัวเพียงคนเดียวที่เขารู้จักคือน้องสาว แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้หรือเปล่า

เขาโดดเดี่ยวเดียวดายไร้ที่พึ่งพามาตั้งแต่เด็ก ที่มีวันนี้ได้ก็ผ่านความเจ็บปวดมาไม่น้อย เคยวาดฝันมานับครั้งไม่ถ้วนว่าวันหนึ่งตนเองจะได้มีครอบครัวและตามหาน้องสาวกลับมา

ตอนนี้แม้ว่าจะยังตามหาน้องสาวของเขาไม่พบ แต่หยางเฉินได้มอบครอบครัวให้เขาแล้ว

ซินเฉ่ากรุ๊ป คือของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการแต่งงานของเขากับอ้ายหลิน

“คุณเซ็นไม่ได้นะ!”

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ เซียวจื่อฉิงก็กรีดร้องออกมา รีบวิ่งเข้าไปแย่งปากกาจากมือของหม่าชาว

“หยางเฉิน ฉันสำนึกผิดแล้ว ฉันรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ฉันไม่ควรมองคนอย่างดูถูก”

“คุณรู้ไหม ตอนนั้นที่ยังเรียนอยู่ ฉันเคยสารภาพรักกับเธอแล้ว ฉันรักเธอมานานหลายปี”

“คุณต้องยอมรับฉัน แม้ว่าคุณจะแต่งงานแล้ว แต่งกับฉันไม่ได้อีก ฉันก็ยินดีจะเป็นเมียน้อยให้คุณ แค่ขอร้องคุณอย่าไล่ฉันไปไหน”

“เพื่อเห็นแก่ความรักของฉัน คุณมอบซินเฉ่ากรุ๊ปให้ฉันนะ ได้ไหม?”

“คุณก็เป็นประธานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปอยู่แล้ว ดังนั้นคุณไม่ชอบทรัพย์สินอันน้อยนิดของซินเฉ่ากรุ๊ปแน่นอน มอบให้ฉัน แล้วฉันจะเป็นคนรักของคุณตลอดไป”

เซียวจื่อฉิงพุ่งเข้ากอดแขนของหยางเฉินไว้เหมือนคนบ้า

พนักงานของซินเฉ่ากรุ๊ปที่อยู่โดยรอบ เมื่อเห็นท่าทางไร้ยางอายของเซียวจื่อฉิง แต่ละคนก็แสดงสีหน้าออกมาอย่างไม่อาย

“ไปให้พ้น!”

หยางเฉินตวาดใส่และผลักเซียวจื่อฉิงออกไป

เซียวจื่อฉิงเดินสะดุดต้องถอยออกไปหลายก้าว ก่อนจะล้มลงก้นกระแทกพื้น

“รปภ. ไล่ผู้หญิงบ้าคนนี้ออกไปที!”

หลิวฉีออกคำสั่งทันที

“หยางเฉิน ได้โปรดอย่าไล่ฉันไป ฉันยินดีจะเป็นคนรักของคุณไปชั่วชีวิต ได้โปรดอย่าไล่ฉันออกไป ตกลงไหม?”

เซียวจื่อฉิงที่ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลากออกไปตะโกนแผดเสียงลั่นขึ้นมา

เพียงแต่ว่า เธอเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอ จะสะบัดหลุดได้อย่างไร?

ไม่นานเธอก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนลากออกมากจากลุ่มสมุนไพร

“ท่านประธาน กรุณาเซ็นชื่อด้วย!”

ปากกาที่ใช้เซ็นชื่อเมื่อครู่ถูกเซียวจื่อฉิงแย่งไป หลิวฉีจึงไปหาปากกาเซ็นชื่อด้ามอื่นมาใหม่แล้วยื่นให้หม่าชาว จากนั้นก็โค้งคำนับ

ท่าทางตอนที่เขาก้มศีรษะโค้งคำนับ เมื่อเทียบกับท่าทางเย่อหยิ่งวางอำนาจเมื่อครู่ มันเป็นเยาะเย้ยอย่างมาก

หม่าชาวเซ็นชื่อตัวเองลงไป

ในตอนนี้ ประธานซินเฉ่ากรุ๊ปกลายเป็นหม่าชาวไปแล้ว

“ท่านประธาน ห้องทำงานของท่านพร้อมแล้ว ท่านจะให้ผมพาขึ้นไปดูตอนนี้เลยไหม?”

หลิวฉีถามอย่างยิ้มแย้ม

หม่าชาวมองหลิวฉีอย่างเย็นชาและพูดว่า “ตอนนี้คุณก็ไสหัวออกไปได้แล้ว!”

สีหน้าของหลิวฉีชะงักงันทันที หลังจากเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง “พรึ่บ” เขาคุกเข่าลงแทบเท้าของหม่าชาว “ท่านประธาน ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้ง”

“ผมเป็นสมาชิกรุ่นบุกเบิกของซินเฉ่ากรุ๊ป หากไม่มีผม มันจะสร้างปัญหามากมายให้กับคุณ”

หม่าชาวเองก็ยังหน้านิ่วคิ้วขมวด “เขารู้จักถอยก็ช่างมันเถอะ ถ้ายังคิดจะแก้แค้นอยู่ ผมจะทำให้เขาเสียใจที่มาเกิดบนโลกใบนี้เลย”

หยางเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งสองเดินไปที่ห้องทำงานของประธานที่อยู่ชั้นบนสุดของซินเฉ่ากรุ๊ป

“สมกับที่เป็นทรัพย์สมบัติของตระกูลกษัตริย์เซว แค่ห้องทำงานยังหรูหราขนาดนี้”

เมื่อมองดูห้องทำงานอันแสนหรูหราอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ หม่าชาวก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “แม้แต่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป ก็ยังไม่มีห้องทำงานที่หรูหราแบบนี้ใช่ไหม?”

หยางเฉินหัวเราะ “ทำไมล่ะ? หรูหราไป ยังไม่ชิน?”

หม่าชาวพยักหน้าอย่างจริงจัง “เดี๋ยวผมจะให้คนมารื้อมันออก”

“รื้อไปทำไมล่ะ?”

หยางเฉินไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี

“ห้องทำงานของผมจะดีกว่าของพี่เฉินได้ยังไง?” หม่าชาวกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

หยางเฉินกลอกตาใส่ “นายเพิ่งเข้ามารับช่วงต่อซินเฉ่ากรุ๊ป ก็เริ่มหยิ่งผยองแล้วเหรอ? รื้อการตกแต่งที่หรูหราทิ้ง แล้วมาตกแต่งแบบธรรมดา?”

หม่าชาวยิ้มแห้ง เอามือลูบศีรษะ “ผมแค่ไม่อยากให้สภาพแวดล้อมในห้องทำงานของตัวเองดีกว่าของพี่เฉิน”

หยางเฉินพูดอย่างจนปัญญา “ห้องทำงานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ฉันเคยไปมากี่ครั้ง? นายคิดว่าต่อไปนายจะได้มาที่ซินเฉ่ากรุ๊ปสักกี่ครั้งกัน?”

หม่าชาวอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็กระจ่างแจ้งในทันใด “พี่เฉิน ผมเข้าใจแล้ว คุณจะให้ผมเป็นเหมือนคุณ ต่อไปก็เอาแต่ชี้นิ้วสั่งใช่ไหม?”

หยางเฉินพูดไม่ออกอย่างสิ้นเชิง

“ถ้านายคิดว่านายมีหัวทางธุรกิจ ต่อจากนี้ไปนายก็มาทำงานที่บริษัททุกวันแล้วกัน ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะให้นายเอาแต่ชี้นิ้วสั่ง”

หยางเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นมาอีก

เขาไม่สนใจเรื่องทำธุรกิจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหม่าชาวจะเป็นเหมือนกัน

บางทีหม่าชาวอาจจะชอบทำธุรกิจก็ได้นะ?

บางทีก็อาจจะมีพรสวรรค์ในการทำธุรกิจด้วยซ้ำ คำพูดเพียงประโยคเดียวของเขาไม่มีทางขัดขวางความสนใจของหม่าชาว