The king of War นิยาย บท 890

แน่นอนว่าเยี่ยนเฉินกรุ๊ปยังคงมีบารมีอยู่บ้าง สีหน้าของหลิวฉีเริ่มเคร่งขรึม

“ไอ้หนุ่ม คุณก็รู้ว่าผลของการหลอกลวงผมมันจะเป็นยังไงใช่ไหม?”

หลิวฉีถามอย่างดุร้าย

“คุณในฐานะผู้จัดการของซินเฉ่ากรุ๊ป การจะตรวจสอบชื่อประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ป มันคงจะง่ายมากจริงไหม?”

หยางเฉินกล่าว

หลิวฉีกดโทรออกไปทันที “ประธานหวาง ผมขอสอบถามข้อมูลคนคนหนึ่งจากคุณหน่อย ประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ปชื่ออะไร? อายุเท่าไหร่?”

ไม่นานสีหน้าของหลิวฉีกเปลี่ยนไปจนดูไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ปก็คือหยางเฉิน แถมยังอยู่ในวัยหนุ่มอีกด้วย

“ผู้จัดการหลิว เขาเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นเก่าของฉัน ตอนนั้นเขาเป็นแค่พวกกระจอกที่ไล่ตามจีบฉัน แล้วเขาจะมาเป็นประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้ยังไง?”

เซียวจื่อฉิงไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าที่ย่ำแย่ของหลิวฉี เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าตอนนี้หยางเฉินเก่งกาจมาก แต่ก็ไม่อาจยอมรับความจริงได้ว่าหยางเฉินคือประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

“คิดไม่ถึงเลยว่าประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ป จะเข้ามาที่ซินเฉ่ากรุ๊ปของผมด้วยตัวเอง”

หลิวฉีไม่สนใจเซียวจื่อฉิง แต่มองไปที่หยางเฉินแล้วถามว่า “ไม่ทราบว่าที่คุณมามีอะไรให้รับใช้เหรอครับ?”

หยางเฉินพูดอย่างเฉยชา “ผมวางแผนจะหารือเรื่องความร่วมมือกับบริษัทของคุณ ไม่ทราบว่าผู้จัดการหลิวจะสนใจไหม?”

“สนใจอยู่แล้วครับ!”

หลิวฉีหัวเราะขึ้นมา

“แต่เมื่อกี้ดูเหมือนผู้จัดการหลิวจะไม่ค่อยต้อนรับผมสักเท่าไรนะ ประกาศให้คนมาหักแขนหักขาพี่น้องของผม แล้วจับโยนออกไป”

หยางเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ผู้จัดการหลิว คุณไม่ได้เชื่อจริงๆ หรอกนะว่าเขาคือประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ป?”

เซียวจื่อฉิงรีบเอ่ยขึ้น “ผู้จัดการหลิว ไอ้สารเลวนี่เป็นพวก 18 มงกุฎ คุณอย่าถูกเขาหลอกเด็ดขาดเลยนะ”

“หุบปากไปซะ!”

หลิวฉีผลักเซียวจื่อฉิงออกไปและตะคอกใส่เธออย่างโกรธเคือง

หยางเฉินจะใช่ประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ปหรือไม่ เขาเองนั้นรู้ดี

“ผู้จัดการหลิว...”

เซียวจื่อฉิงยังคิดจะพูดเกลี้ยกล่อมเขาอยู่

“ผัวะ!”

หลิวฉีตบเธอและตะคอกใส่ด้วยความโกรธ “หุบปากไปซะ!”

เซียวจื่อฉิงตกใจรีบหุบปากทันที แค่เอาความเกลียดชังที่เกิดจากถูกตบหน้ากลางสาธารณชนทั้งหมดไปลงที่ตัวหยางเฉิน

“ประธานหยางล้อเล่นใช่ไหม พวกเราทำร้ายคนกันเอง ถ้าพวกเรารู้ว่าเป็นประธานหยาง ผมจะไม่พูดแบบนั้นเด็ดขาด”

หลิวฉีหัวเราะขึ้นมา “ไม่ทราบว่าประธานหยางต้องการคุยเรื่องการร่วมงานอะไรกับผมเหรอ?”

หยางเฉินพูดอย่างเฉยชา “การค้าขายที่ผมจะเจรจาด้วยมันใหญ่มาก คุณเป็นแค่ผู้จัดการของซินเฉ่ากรุ๊ป คุณไม่มีอำนาจตัดสินใจ”

ได้ยินดังนั้น การแสดงออกบนใบหน้าของหลิวฉีชะงักงันไปในทันที ประกายความเยือกเย็นฉายผ่านดวงตา

“ประธานหยางดูถูกผมเหรอ?”

หลิวฉีมองหยางเฉินด้วยสายตาเย็นชา

“ผมเป็นประธานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป คุณเป็นแค่ผู้จัดการของซินเฉ่ากรุ๊ป ต่อให้ต้องการเจรจาการค้า ก็ควรจะเป็นประธานของพวกคุณ คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?”

หยางเฉินถามอย่างเย็นชา

ในเมื่อได้เห็นตัวตนของหลิวฉีอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องเล่นกับคนโง่คนนี้ต่อไป

“คุณกำลังรนหาที่ตาย!”

หลิวฉีพูดอย่างโกรธเคือง “ต่อให้คุณจะเป็นประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ป แล้วยังไง?”

“ผมเป็นผู้จัดการของซินเฉ่ากรุ๊ป คุณควรรู้ว่ามีตระกูลใหญ่คอยหนุนหลังซินเฉ่ากรุ๊ปอยู่ แม้แต่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ยังไม่กล้ายุ่งด้วย”

“เมื่อเผชิญหน้ากับตระกูลนั้น คุณก็เป็นได้แค่อากาศ คุณกล้าดียังไงมาทำจองหองต่อหน้าผม?”

หลิวฉีโพล่งออกมาทันที

“คุณไม่ถามหน่อยเหรอว่า ผมต้องการร่วมมืออะไรกับซินเฉ่ากรุ๊ป?”