The king of War นิยาย บท 90

หยางเวยจ้องมองหยางเฉิน แล้วพูดอย่างตั้งใจว่า “หลังจากนี้คุณหยางจะประกาศไปว่า คุณเป็นคนตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิง”

“ฮ่าๆ ！”

หยางเฉินหัวเราะลั่น แล้วก็แกล้งพูดเล่นๆ ว่า “คุณกลับไปถามหยางเซี่ยงหมิง ว่าจะให้ผมป่าวประกาศให้ทั่วเลยไหม ว่าเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นกิจการของตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิงด้วย”

พอได้ยินว่าหยางเฉินเรียกปู่ตนเองตรงๆ แบบนี้ หยางเวยก็เผยสายตาลึกๆ อะไรบางอย่าง แต่สีหน้ายังคงแกล้งทำเป็นกลัว แล้วรีบพูดว่า “เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นกิจการของตระกูลอวี่เหวิน”

“กิจการของตระกูลอวี่เหวินงั้นหรือ?”

หยางเฉินก็หัวเราะ “ตระกูลหยางของคุณไม่กล้าฮุบเอาของ ของตระกูลอวี่เหวิน แต่กล้าอยากได้ของของผมงั้นหรือ?”

พูดถึงคำหลัง หยางเวยก็ทำตาหยีลง หยางเวยแยกไม่ออกว่าหยางเฉินดีใจหรือโกรธ ได้แต่พูดไปว่า “คุณหยางครับ อย่าเข้าใจผิดไปนะครับ ผมไม่ได้มีเจตนาร้าย แค่อยากร่วมมือกับคุณเท่านั้น จะได้ชนะไปด้วยกัน เพราะถึงอย่างไร คุณในตอนนี้ก็ได้ถูกขับไล่ออกมาจากตระกูลอวี่เหวินแล้ว”

หยางเฉินก็เพิ่งเข้าใจขึ้นมา ว่าทำไมทั้งทั้งที่ตระกูลหยางรู้ตัวตนที่แท้จริงของตนเองแล้ว ยังกล้าพูดแบบนี้อีก ที่แท้ก็เนตอนที่หยางเฉินและแม่ถูกขับออกจากตระกูลอวี่เหวินเมื่อ10กว่าปีก่อน

“หยางเวย กลับไปบอกกับหยางเซี่ยงหมิงว่า แค่ตระกูลหยาง ยังไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะร่วมงานกับผม ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับตระกูลหยาง เป็นได้เพียงเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น ส่วนผม ก็คือเจ้านาย”

สายตาของหยางเฉินก็เฉียบแหลมขึ้นมาทันใด “ถ้าอยากให้ตระกูลหยางพัฒนาไปอีกขั้นล่ะก็ ก็ต้องทำตามคำสั่งของผมให้ดี ถ้าคิดแต่จะเล่นงานผม ก็ให้ล้มเลิกความคิดนั้นเสีย อย่าหาเรื่องใส่ตัว”

คำพูดนี้ของหยางเฉิน ช่างบาตรใหญ่มาก ไม่เอาตระกูลหยางไว้ในสายตาเลย

ทำให้ในใจหยางเวยไม่พอใจ สายตาก็เผยความโกรธออกมา แต่พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในงานเลี้ยงตระกูลกวน เขาก็ได้แต่เก็บความโกรธนั้นไว้

“คุณหยางวางใจเถอะครับ คำพูดของคุณ ผมจะไปบอกคุณปู่โดยไม่ให้ตกหล่นเลยสักคำ” หยางเวยพูดเสียงต่ำ

หยางเวยก็มองเขานิ่งๆ แล้วก็รีบเปิดประตูรถออกไป

พอหยางเฉินเข้าไปยังเขตบ้านของตระกูลฉิน หยางเวยก็เอาโทรศัพท์มาโทร “ปู่ครับ ถึงแม้เขาจะไม่ได้ปฏิเสธอย่างชัดเจน แต่ดูจากคำพูดคำจา ไม่เห็นตระกูลหยางของพวกเราอยู่ในสายตาเลย แถมยังเตือนพวกเราว่าอย่าหาเรื่องใส่ตัวด้วย”

“เหอะ！”

หยางเซี่ยงหมิงได้ยินดังนั้น ก็โมโห “บ้าบอจริงๆ ถ้ามึงกลับมาที่ตระกูลอวี่เหวินได้ บางทีกูอาจจะยอมมึง ก็แค่ลูกนอกคอกที่ถูกขับออกจากตระกูลอวี่เหวินไป ถือดีอย่างไรให้กูไปยอมก้มหัวให้?”

“คุณปู่ครับ แล้วพวกเราจะทำอย่างกันต่อไปครับ?” หยางเวยถาม

“ถือสะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะเป็นอย่างไรก็ตามนั้น หุ้นของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ49%ก็ให้มันไปฟรีๆ แล้ว จะยอมแพ้ง่ายๆ ไม่ได้”

หยางเซี่ยงหมิงพูดเสียงต่ำว่า “ไม่ว่าอย่างไร มันก็ยังมีเยี่ยนเฉินกรุ๊ปอยู่ในมือ ขอเพียงมันยังไม่ได้หักหน้ากับตระกูลอวี่เหวินเสียหมดสิ้น งั้นพวกเราก็ยืมมือของมันมาช่วยขยายกิจการตระกูลหยางของเรา”

“ในเมื่อไอ้หมอนี่ไม่ได้มีใจคิดที่จะสร้างตระกูลเอง งั้นพวกเราก็อาศัยจังหวะที่ข่าวการล่มสลายของตระกูลกวนยังไม่ได้แพร่ออกไป ก็ไปฮุบเอากิจการของตระกูลกวนเสียเลย”

“ครับ คุณปู่！” หยางเวยตอบ

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว หยางเฉินก็เดินอ่อนแรงมาที่ห้องนอน

เขาเพิ่งผลักประตูไป ก็เห็นว่าไฟหัวนอนเปิดอยู่ เสี้ยวเสี้ยวหลับไปแล้ว แต่ฉินซียังไม่หลับ ยังนั่งพิงหัวเตียงอยู่

“ทำไมคุณยังไม่นอนล่ะ?” หยางเฉินถามเบาๆ

ฉินซีไม่ได้สนใจหยางเฉิน ดวงตาที่สวยดั่งดอกท้อก็จ้องมองหยางเฉินหัวจรดเท้า เหมือนกับกำลังดูให้มั่นใจว่าหยางเฉินไม่ได้บาดเจ็บ แล้วก็เอนหลังนอนลงไป

พอเห็นว่าฉินซีไม่สนใจตนเอง หยางเฉินก็รู้เหตุผล

แต่ว่าเขาไม่มีวิธีอธิบายให้เข้าใจ ถ้าหากว่าอธิบายไปแล้ว เรื่องที่เสี้ยวเสี้ยวถูกจับตัวไปก็จะถูกเปิดเผย ฉินซีก็จะต้องเป็นห่วงมากแน่

หยางเฉินก็ยิ้มแหยๆ พอไปอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว ก็มุดเข้ามาในผ้าห่ม