The king of War นิยาย บท 905

ไป๋ชิ่งที่กำลังจะเข้าไปนั่ง หลังจากได้ยินเสียงของหลิวฉี ก็เลิกคิ้วขึ้นทันที “นายเป็นคนของตระกูลกษัตริย์เซวเหรอ”

“นี่เป็นเรื่องเมื่อก่อนระหว่างฉันกับเขา นายอย่ามายุ่งเรื่องคนอื่น”

ถึงเผชิญหน้ากับไป๋ชิ่ง ท่าทีของหลิวฉียังคงอวดดี

“เพียะ!”

ไป๋ชิ่งฟาดฝ่ามือลงไป จู่ๆ บนใบหน้าของหลิวฉีปรากฏเป็นรอยฝ่ามือชัดเจน

“นายกล้าตบฉันเหรอ”

ใบหน้าของหลิวฉีโมโหขึ้นทันที

“แค่หมาตัวหนึ่งของตระกูลกษัตริย์เซวเท่านั้น กล้ามาเห่าวุ่นวายต่อหน้าคนอย่างไป๋ชิ่งเหรอ”

ไป๋ชิ่งพูดอย่างเยือกเย็น “อย่าว่าแต่ตบนายเลย ถึงฆ่านาย ตระกูลกษัตริย์เซวก็ไม่ถือโทษโกรธเคืองฉัน นายเชื่อไหมล่ะ”

ขณะนั้น หลิวฉีหนาวเหน็บไปทั้งตัว จนทะลุไปถึงกระดูก เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ไป๋ชิ่งเอาจริง

ไป๋ชิ่งเป็นพี่เขยของเขา เรื่องนี้ไม่ค่อยมีใครรู้ นี่เป็นหน้าที่สำคัญที่ไป๋ชิ่งมอบให้เขา

แต่ถึงเป็นหน้าที่ เป็นแค่การจัดฉากแสดงละคร แต่ก็ทำให้หลิวฉีหวาดผวา

“ถึงนายเป็นคนของตระกูลคิงไป๋ ก็ไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายเรื่องของฉันกับเขา”

หลิวฉีกัดฟันพูด

“เพียะ!”

ไป๋ชิ่งตบลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้หลิวฉีถึงกับโงนเงน และเซไปข้างหลังหลายก้าว มีเลือดไหลออกมาตรงมุมปาก

“เรื่องของคุณหม่าคือเรื่องของฉัน ถ้านายยังกล้าเห่าอีกแม้แต่คำเดียว ฉันจะทำให้นายเป็นหมาที่ตาย!”

ความอาฆาตฉายอยู่ในแววตาไป๋ชิ่ง

“นาย......”

หลิวฉีสีหน้าขุ่นเคือง พูดได้เพียงคำเดียว

ก็เห็นไป๋ชิ่งกวักมือ ผู้คุ้มกันทั้งสองคนของตระกูลไป๋ รีบเดินเข้ามา

“เอาตัวเขาออกไป และทำให้เขาเป็นหมาตายด้วยเลย!”

ไป๋ชิ่งพูดสั่ง

“ครับ!”

ผู้คุ้มกันทั้งสองคนตอบรับ รีบเดินเข้ามา พาตัวของหลิวฉีออกไป

“จัดการพวกมัน!”

หลิวฉีตะโกนเสียงดัง ชายร่างกายกำยำสองสามคนด้านหลังเขา รีบพุ่งเข้าไป

“พลั่ก พลั่ก พลั่ก!”

วินาทีต่อมา ผู้คุ้มกันทั้งสองคนของไป๋ชิ่ง เหมือนสายฟ้า เคลื่อนตัวผ่านชายร่างกายกำยำไม่กี่คนนั้น

ทุกคนรู้สึกเหมือนตาลายครู่หนึ่ง ชายร่างกายกำยำที่หลิวฉีพามา ต่างพากันล้มลงบนพื้น จนลุกขึ้นมาไม่ได้

หลิวฉีอึ้งไป มองไป๋ชิ่งด้วยสีหน้าหวาดผวา “นาย นายจะทำอะไร”

“พาไป!”

ไป๋ชิ่งโบกมือขวับ หลิวฉีโดนผู้คุ้มกันสองคนพาตัวไป

“ขอโทษด้วยครับ รบกวนทุกท่านแล้ว!”

ไป๋ชิ่งกวาดตามองไปรอบๆ พยักหน้าเบาๆ แล้วพูดขึ้น จากนั้นจึงมองหม่าชาว “คุณหม่า ผมทำไปโดยยึดความคิดตัวเอง ช่วยจัดการไอ้หนุ่มที่มาก่อกวนคนนั้น คุณหม่าคงไม่ถือโทษโกรธเคืองผมใช่ไหมครับ”

“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะครับ กลับกันผมควรขอบคุณคุณไป๋ด้วย”

หม่าชาวเอ่ยขึ้น “เชิญครับคุณไป๋!”

ไป๋ชิ่งพาภรรยาไปนั่ง พยักหน้าให้คนร่วมโต๊ะเบาๆ ยังคงไม่ได้มองหยางเฉินสักเท่าไร เหมือนเขาไม่รู้จริงๆ ว่าหยางเฉินเป็นใคร

เขาไม่เป็นฝ่ายคุยกับหยางเฉินก่อน หยางเฉินก็ไม่เป็นฝ่ายพูดกับเขาอยู่แล้ว

“ที่รัก เด็กผู้หญิงน่ารักมากเลย คุณว่าเราจะได้อุ้มหลานชายเมื่อไรเนี่ย”

ภรรยาไป๋ชิ่งมองเสี้ยวเสี้ยว พูดด้วยสีหน้าคาดหวัง

ไป๋ชิ่งก็มองเสี้ยวเสี้ยว เขายิ้มแล้วพูดว่า “หนูน้อย ปีนี้อายุเท่าไรเนี่ย”

เสี้ยวเสี้ยวพูดอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะคุณปู่ หนูชื่อเสี้ยวเสี้ยว ใกล้จะห้าขวบแล้วค่ะ!”

“ฮ่าๆ!”

ไป๋ชิ่งหัวเราะร่า มองเสี้ยวเสี้ยวอย่างเอ็นดู แล้วพูดกับภรรยาว่า “ได้ยินหรือยัง ยัยเด็กน้อยเรียกฉันว่าปู่ด้วย! คิดไม่ถึงว่าอายุฉันจะกลายเป็นปู่แล้ว”