The king of War นิยาย บท 914

กวนหงเหว่ยก็ช็อกไปเหมือนกัน มองร่างชราที่ยืนบังข้างหน้าเขา ในใจมีเพียงความตื้นตัน

ตอนนี้ เขาสำนึกผิดแล้ว

ในใจหลงเหลือเพียงความเสียใจอย่างไม่สิ้นสุด

เขาไม่ควรรู้เห็นเป็นใจกับกวนซิน ไม่งั้นกวนซินคงไม่เปลี่ยนเป็นอย่างทุกวันนี้

อย่างที่หยางเฉินพูด รู้แต่เลี้ยงลูกไม่อบรม ไม่สั่งสอนเป็นความผิดพ่อแม่

นี่เป็นความผิดของเขาจริงๆ

ล่วงเกินผู้แข็งแกร่งแดนเทพ เป็นการสร้างศัตรูตัวฉกาจให้ตระกูลคิงกวน

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพ คนหนึ่งสามารถต้านทานได้ทั้งตระกูล!

“ลุงเต๋อ คุณทำมากพอแล้ว คุณไปเถอะ!”

จู่ๆ กวนหงเหว่ยพูดขึ้นมา

ลุงเต๋อมีสีหน้าแน่วแน่ เขาส่ายหน้า “ฉันรับปากกษัตริย์กวนแล้ว เว้นแต่ฉันตาย ไม่งั้นจะไม่มีใครทำให้นายตายได้”

กวนหงเหว่ยหัวเราะเยาะตัวเอง รู้ว่าไม่สามารถเกลี้ยกล่อมลุงเต๋อได้ จึงหันไปมองหยางเฉิน

สิ่งที่ทำให้หยางเฉินแปลกใจ ตอนนี้แววตาของ กวนหงเหว่ย ไม่มีความเคียดแค้นสักนิด แต่กลับมีเพียงความวิงวอน

“คุณหยาง สำหรับเรื่องที่ผมกับลูกสาวทำร้ายเพื่อนของคุณ ผมขอโทษจริงๆ”

กวนหงเหว่ยพูดจบ ก็ก้มหัวแสนเย่อหยิ่งของเขาลง “ขอโทษครับ!”

หยางเฉินไม่พูดอะไร มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา

กวนหงเหว่ยกับกวนซิน สมรู้ร่วมคิดกันทำเรื่องไม่ดี เพื่อที่จะแก้แค้นตัวเอง กลับพุ่งเป้าไปที่ผู้หญิงบริสุทธิ์อย่าง หมีเสวี่ยโดยไม่สนใจอะไร

นี่ก็กำหนดจุดจบของพวกเขาเอาไว้แล้ว ว่ามีเพียงความตายเท่านั้น

จนถึงตอนนี้ หยางเฉินก็ยังไม่แน่ใจว่าช่วยชีวิต หมีเสวี่ยได้หรือเปล่า

แต่ไม่ว่าจะช่วยได้หรือไม่ ตอน หมีเสวี่ยได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ หยางเฉินก็ลงโทษประหารกับสองพ่อลูก กวนหงเหว่ยกับกวนซินแล้ว

“ผมรู้ ไม่ว่าตอนนี้ผมจะพูด จะทำอะไร ก็ไม่อาจชดเชยสิ่งที่ทำกับเพื่อนคุณได้”

“ตอนนี้ผมไม่มีคำอ้อนวอนใดๆ ขอแค่คุณหยางจะให้โอกาสตระกูลคิงกวนสักครั้ง”

“ผิดก็คือผิด ถูกก็คือถูก สิ่งที่ผมกับลูกสาวทำผิด ผมหวังว่าคุณหยางจะเห็นแก่กวนเย่ว ปล่อยตระกูลคิงกวนไป”

สีหน้าของกวนหงเหว่ยเต็มไปด้วยการอ้อนวอน แม้ตระกูลคิงกวนมีกษัตริย์กวนคุ้มครอง แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพ ก็ยังคงโค่นล้มตระกูลคิงกวนได้

นี่เป็นเรื่องสุดท้ายที่เขาสามารถทำเพื่อตระกูลคิงกวน

กวนเย่วเป็นดินแดนของหยางเฉิน ยังบังกระสุนแทนหยางเฉิน เขาสืบเกี่ยวกับหยางเฉินนานแล้ว และรู้ว่าหยางเฉินเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกที่มีต่อกัน

เห็นแก่ความรู้สึกของกวนเย่ว บางทีเขาอาจปล่อยตระกูลคิงกวนก็ได้

“ได้ ฉันรับปากนาย! แค่คนของตระกูลคิงกวนไม่รนหาที่ตาย ฉันจะไม่แตะต้องตระกูลคิงกวน”

หยางเฉินพยักหน้ารับปาก

เขาไม่เคยมีความคิดที่จะเป็นศัตรูกับตระกูลนั้น มาถึงขั้นนี้ เพราะโดนบังคับจนทำอะไรไม่ได้

“ขอบคุณคุณหยาง!”

กวนหงเหว่ยมีสีหน้าซาบซึ้ง

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้น

คนที่ยืนบังหน้ากวนหงเหว่ยอย่างลุงเต๋อ หันขวับไปอย่างรวดเร็ว เห็นกวนหงเหว่ยยิงตัวตาย

“พ่อ!”

กวนซินตะโกนแทบขาดใจ เธอโผเข้าไปหากวนหงเหว่ย

“พ่ออย่าทำให้หนูตกใจสิ พ่อเป็นอะไรไป รีบฟื้นขึ้นมาสิ พ่ออย่าหลับนะ อย่าหลับนะ พ่อรีบฟื้นขึ้นมาสิ!”

กวนซินกอดกวนหงเหว่ยเอาไว้ และร้องโวยวายออกมา

ลุงเต๋อ เงียบไปทันที เขามองศพกวนหงเหว่ย แววตาของเขาหลงเหลือเพียงความเศร้า

หรือบางที นี่คงเป็นเวรกรรม!

กวนซินร้องไห้แทบขาดใจ เป็นทายาทของตระกูลเดอะคิง อยู่ในตระกูลคิงกวนก็ได้รับการเอ็นดูจากกษัตริย์กวน เธอเคยเจออะไรแบบนี้ที่ไหนกัน

บนโลกใบนี้ พ่อที่รักเธอมากที่สุด ยิงตัวตายต่อหน้าเธอ เพราะสิ่งที่เธอทำผิด

แต่สิ่งที่เข้าแน่ใจก็คือ ผู้หญิงร้ายกาจอย่างกวนซินมีความผิดแน่นอน!

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ งานแต่งของหม่าชาวจะโดนทำลายไหม

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ หมีเสวี่ยจะโดนลอบฆ่าไหม

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ กวนหงเหว่ยกับลุงเต๋อจะตายไหม

“นายจะฆ่าฉันเหรอ”

กวนซินสัมผัสได้ถึงความอาฆาตของหยางเฉิน มองหยางเฉินด้วยน้ำตา และตวาดออกมาอย่างโมโห “เป็นเพราะนาย ถ้าไม่ใช่เพราะนาย พ่อฉันคงไม่ตาย!”

กวนซินตวาดอย่างโมโห ถึงรู้ว่าหยางเฉินไม่ปล่อยเธอ ตอนที่กวนหงเหว่ยยิงตัวตาย เธอก็ไม่มีความกลัวอีกแล้ว

หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้น “ผู้กระทำผิดในเรื่องทั้งหมด ควรเป็นเธอไม่ใช่หรือไง”

“ถ้าเธอไม่วางแผนลอบฆ่าผู้บริสุทธิ์ ฉันจะมาที่นี่ด้วยตัวเองไปทำไม”

“ดังนั้น เธอเป็นคนฆ่าพ่อ ฆ่าผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดของตระกูลคิงกวน ด้วยมือเธอเอง”

คำพูดของหยางเฉินรุนแรงมาก แต่ละคำเหมือนมีดที่แหลมคม แทงลงบนหัวใจของกวนซิน

มองกวนหงเหว่ยที่นอนจมกองเลือด แววตาของกวนซินเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอหัวเราะอย่างน่าเวทนา “นายพูดถูก ทั้งหมดเป็นความผิดฉัน!”

เมื่อพูดจบ เธอลุกขึ้นมองหยางเฉินทันที แววตาเต็มไปด้วยความแค้นอย่างรุนแรง

“พ่อฉันต้องติดร่างแห จนถึงตายเพราะฉัน แต่นายเป็นเพชฌฆาตตัวจริงที่ฆ่าเขา ถึงนายจะแข็งแกร่งอีกแค่ไหน กล้าล่วงเกินตระกูลคิงกวน ปู่ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่”

กวนซินมีสีหน้าเคียดแค้น จ้องหยางเฉินเขม็ง เธอกัดฟันพูดว่า “ฉันจะรอนายในยมโลก ฉันเชื่อว่าอีกไม่นาน!”

พูดจบ กวนซินก็พุ่งเข้าไปหาเสาหินที่อยู่อีกด้าน

หัวของเธอใกล้จะชนกับเสาหิน แต่ในช่วงเวลาวิกฤต ตัวของหยางเฉินกลายเป็นเงา พุ่งเข้าไปทันที

“นายปล่อยฉัน! นายปล่อยฉัน!”

เมื่อโดนหยางเฉินรั้งเอาไว้ กวนซินร้องโวยวายขึ้นมา

“น้องชายฉันต้องการชีวิตเธอ เขายังไม่ให้เธอตาย เธอจะตายได้ยังไง”

สีหน้าของหยางเฉินเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน แสยะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น