The king of War นิยาย บท 916

“ที่รัก ขอโทษนะ ฉันทำเต็มที่แล้ว ฉันทำเต็มที่แล้วจริงๆ ฉันหมดหนทางแล้ว ฉันหมดหนทางช่วย หมีเสวี่ยให้หาย ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ!”

อ้ายหลินร้องไห้แทบขาดใจ เธอจับมือหม่าชาวแน่น “แต่คุณวางใจเถอะ ต่อไปฉันจะดูแล หมีเสวี่ยด้วยตัวเองทุกวัน”

“เธอไม่ฟื้นวันนี้ ฉันก็ดูแลเธอ เธอไม่ฟื้นหนึ่งปี ฉันก็จะดูแลเธอหนึ่งปี เธอไม่ฟื้นตลอดชีวิต ฉันก็จะดูแลเธอตลอดชีวิต!”

อ้ายหลินร้องไห้และพูดออกมา

แต่หม่าชาวเสียสติไปแล้ว เขาเหมือนศพเดินได้ มอง หมีเสวี่ยที่มีผ้าพันแผลเต็มตัวบนเตียง ด้วยสีหน้าเหม่อลอย

“ที่รัก คุณอย่าทำให้ฉันตกใจสิ คุณพูดอะไรหน่อยได้ไหม”

อ้ายหลินกอดหม่าชาวแน่น ร้องไห้และพูดออกมา “เสียวเสวี่ยไม่ฟื้นแค่ชั่วคราว ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่ฟื้นไปตลอดชีวิต”

“ต่อไปแค่เราดูแลเธอดีๆ เธอจะต้องฟื้นขึ้นมาอีกครั้งแน่นอน คุณเชื่อฉันได้ไหม”

ตอนหยางเฉินรู้ว่า หมีเสวี่ยอาจไม่ฟื้นตลอดชีวิต เขาเหมือนโดนฟ้าผ่าเช่นกัน

เขารู้สึกเหมือนใจตัวเองจะแตกสลาย ในหัวมีแต่พนักงานขาย แผนกขายห้องที่แสนดีและใสซื่อคนนั้น

อ้ายหลินเป็นหมอผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ ที่มีชื่อเสียงในประเทศ ขนาดอ้ายหลินยังไม่รับรองว่า หมีเสวี่ยจะฟื้นขึ้นมาได้ แสดงว่าอาการของ หมีเสวี่ยหนักมาก

งั้นหมายความว่า ตอนนี้ หมีเสวี่ยกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราแล้ว

ในองค์ความรู้ของหยางเฉิน เจ้าหญิงนิทราแทบจะเท่ากับคนตาย

ถึงมีเจ้าหญิงนิทราที่ฟื้นขึ้นมาได้ แต่ก็เป็นจำนวนที่น้อยมาก

“เพียะๆๆๆ!”

ทันใดนั้นหม่าชาวยกมือตบหน้าตัวเองซ้ายขวา ตบแต่ละครั้งล้วนใช้แรงมาก

“เพราะฉัน! เพราะฉัน!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันทิ้งเสียวเสวี่ยในตอนนั้น จะทิ้งเธอมาสิบสามปีเต็มๆ ได้ยังไง”

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันจัดงานแต่งในวันนี้ เสียวเสวี่ยจะโดนลอบฆ่าได้ยังไง”

“เสียวเสวี่ยพี่ขอโทษ พี่ขอโทษ!”

จิตใจของหม่าชาวพังทลาย เขาร้องไห้โฮ

ใช่ว่าผู้ชายจะไม่ร้องไห้ แต่ยังไม่ถึงจุดที่เจ็บปวด

ใครจะไปคิด หม่าชาวที่สูงตระหง่านเหมือนภูเขา จะมีตอนที่เสียใจแบบนี้

“พรวด!”

หม่าชาวได้รับความกระทบกระเทือนทางใจอย่างรุนแรง จนกระอักเลือดออกมา และสลบไป

“ที่รัก!”

อ้ายหลินตะโกนออกมา และกอดหม่าชาวเอาไว้

หมีเสวี่ยถูกส่งไปที่ห้องไอซียู หม่าชาวก็ได้รับความกระทบกระเทือนทางใจอย่างรุนแรง จนสลบไป

ในห้องผู้ป่วย หยางเฉินมองหม่าชาว ที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียง ในใจรู้สึกแย่มาก

ในความทรงจำของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่หม่าชาวเสียใจขนาดนี้

ตอนทำสงครามที่ชายแดนเหนือ ถึงสู้แบบเฉียดตาย เขาก็ไม่ยอมแม้แต่น้อย

มีอยู่ครั้งหนึ่ง หม่าชาวเข้าไปซุ่มโจมตีศัตรูเพียงคนเดียว

เขาฆ่าคนด้วยมีดเดียว ไปๆ มาๆ ฆ่าศัตรูหลายร้อยคน ถึงสุดท้าย เขาจะบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า รอให้หยางเฉินไปช่วยเขา

แต่วันนี้ เรื่องของ หมีเสวี่ย กลับสะเทือนใจเขาเป็นอย่างมาก

จนทำให้เขาได้รับความกระทบกระเทือนทางใจอย่างรุนแรง จนทำให้ร่างกายบาดเจ็บ

อ้ายหลินนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย จับมือหม่าชาวเอาไว้แน่น บนหน้ายังมีคราบน้ำตาอยู่

วันนี้เป็นงานมงคลของเธอ เดิมทีคิดว่าหลังผ่านวันนี้ไป เธอกับหม่าชาวจะมีความสุขไปทั้งชีวิต

แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ หมีเสวี่ยจะบาดเจ็บสาหัสในวันมงคล

ถ้า หมีเสวี่ยอดทนไม่ไหวและจากไป ต่อไปวันครบรอบแต่งงานทุกปี เกรงว่าหม่าชาวจะผ่านไปด้วยความเศร้าโศก

“พี่อ้าย ไม่มีวิธีอะไรจริงๆ เหรอ”