The king of War นิยาย บท 917

หยางเฉินไม่ได้อยู่โรงพยาบาลเป็นเวลานาน และจากไปทันทีหลังจากโทรเสร็จ

ทันทีที่เขาขึ้นรถ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที มันคือสายของเฉียนเปียว

“พี่เฉิน ผมรู้ที่อยู่ของกวนเย่วแล้ว เมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว เธอถูกพากลับไปที่เมืองกษัตริย์กวน”

เฉียนเปียวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ถ้าผมเดาไม่ผิด คนที่จับตัวเธอไปเป็นคนจากตระกูลคิงกวน”

หยางเฉินเคยคาดเดาเช่นนี้มาก่อน แต่ไม่มีหลักฐาน

ตอนนี้เขาได้รู้ว่ากวนเย่วถูกนำกลับไปที่เมืองกษัตริย์กวนเขาเกือบจะแน่ใจว่า คนที่พากวนเย่วไป คือคนจากตระกูลคิงกวน

"โอเค ผมรู้แล้ว!"

หยางเฉินกล่าว

ขอเพียงแค่กวนเย่วไม่ถูกคนอื่นจับตัวไป เขาก็โล่งใจแล้ว

เหตุผลที่ตระกูลคิงกวนต้องการนำตัวกวนเย่วกลับมา ก็เพื่อให้กวนเย่วมาแต่งงานเพื่อตระกูลและแต่งงานเข้าไปในราชวงศ์

ในกรณีนี้ ตระกูลคิงกวนก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือกวนเย่ว

อาการบาดเจ็บของกวนเย่วยังคงรุนแรงมาก ในช่วงระยะเวลาอันสั้นนี้ ตระกูลคิงกวนจะไม่บังคับให้เธอแต่งงานแน่นอน

“พี่เฉิน ไม่งั้นผมขอไปที่เมืองกษัตริย์กวนดู เพื่อลองช่วยกวนเย่วดูดีไหม?”

เฉียนเปียวถามทันที

หยางเฉินปฏิเสธ "เนื่องจากกวนเย่วถูกนำตัวกลับไปที่เมืองกษัตริย์กวน ตัวเธอจะต้องอยู่ในตระกูลคิงกวน ด้วยความแข็งแกร่งของคุณ เกรงว่าคุณจะติดกับดักก่อนที่คุณจะได้ก้าวเข้าสู่ตระกูลคิงกวน"

“เรื่องนี้ยังไม่ต้องรีบร้อน ผมจะจัดการเอง ในช่วงเวลานี้ คุณช่วยผมแอบปกป้องคนในครอบครัวของผม”

เฉียนเปียวตอบอย่างรวดเร็ว “ครับ พี่เฉิน!”

หลังจากวางสาย หยางเฉินสตาร์ทรถและออกจากโรงพยาบาล

"พ่อ!"

หลังจากกลับมาถึงยอดเมฆา เสียงที่คมชัดก็ดังขึ้น เสี้ยวเสี้ยวก็วิ่งตรงมาและก็พุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของหยางเฉิน

ฉินซีและฉินยีต่างก็มองไปที่หยางเฉินด้วยท่าทางกังวล และแม้แต่สายตาของฉินต้าหย่งก็เต็มไปด้วยความกังวล

“คิดถึงพ่อเหรอ?”

หยางเฉินอุ้มลูกสาวของเขาขึ้นมาและถามด้วยรอยยิ้ม

เสี้ยวเสี้ยวพยักหน้า จูบใบหน้าของหยางเฉิน และพูดอย่างไพเราะว่า “พ่อ อย่าเสียใจเลย เสี้ยวเสี้ยวจะอยู่เคียงข้างพ่อเสมอ”

หลังจากฟังคำพูดของเสี้ยวเสี้ยว หยางเฉินรู้สึกซาบซึ้งมาก

สิ่งที่เกิดขึ้นที่โรงแรมเยี่ยนตูในวันนี้ ได้แพร่กระจายไปทั่วแล้ว

หม่าชาวเป็นเพื่อนที่ดีของหยางเฉิน และหมีเสวี่ยก็เป็นน้องสาวที่หายตัวไปนานของหม่าชาว ตอนที่ฉินซีไปกับหยางเฉินเพื่อซื้อบ้านให้หม่าชาว ก็เคยเห็นหมีเสวี่ยด้วย

ตอนนี้หมีเสวี่ยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ร้ายแรงเช่นนี้ หยางเฉินจะไม่มีความสุขอย่างแน่นอน

“ทุกคนไม่ต้องห่วง ผมไม่เป็นไร”

หยางเฉินพยายามรักษาอารมณ์ให้ดีที่สุด ยิ้มและพูดกับพวกเขา

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นฝืนใจมากและใบหน้าของเขาก็ดูเหนื่อยล้า

ฉินซีรู้สึกปวดใจที่เห็นเขาเป็นแบบนี้

“ผมหิวแล้ว พ่อ อาหารเย็นพร้อมแล้วใช่ไหม?”

หยางเฉินถามด้วยรอยยิ้ม

ฉินต้าหย่งเพิ่งดึงสติกลับมาได้ เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “เสร็จแล้วๆ รอคุณกลับมาเท่านั้น พวกคุณไปเอาอาหารตั้งโต๊ะก่อน ผมจะไปตักข้าวที่ครัว”

ครอบครัวนั่งด้วยกัน ฉินซีและฉินยีที่ไม่เคยทานอาหารเย็นเลย วันนี้ก็อยู่ทานอาหารเย็นกับหยางเฉิน

แม้ว่าหยางเฉินต้องการซ่อนความเศร้าของตนเอง แต่ก็ยาก

“พี่เขย ในช่วงเวลานี้ ฉันจะช่วยคุณดูแลเยี่ยนเฉิงกรุ๊ปให้ดีเอง คุณไปทำธุระของคุณได้เลย”

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ฉินยีมองไปที่หยางเฉินและกล่าว