The king of War นิยาย บท 92

ฉินซีรู้ว่าหยางเฉินกลัวลูกสาวจะตึกใจ พอครุ่นคิดแล้ว ก็พูดว่า “เดี๋ยวฉันไปส่งเสี้ยวเสี้ยวก่อน แล้วจะกลับมา”

“ครับ！” หยางเฉินตอบ

แต่เมื่อฉินซีอุ้มเสี้ยวเสี้ยวจากไปนั้น ก็ถูกฉินเฟยมาขวางทางไว้

“หลบไป！”

ฉินซีอุ้มเสี้ยวเสี้ยว ใบหน้าก็โมโห แต่ก็พยายามไม่โมโหออกมา

ฉินเฟยพูดลวนลามเธอว่า “เวลาดีๆ แบบนี้ จะให้ลูกสาวพลาดไปได้อย่างไรเล่า? รอก่อนดีกว่า！เดี๋ยวรอละครฉากเด็กจบลง พวกเธอจะไปที่ไหนก็ไป”

ไม่รู้ว่าฉินเฟยไปเสียเงินจ้างบอดี้การ์ดมาจากที่ไหน ตอนนี้ก็มายืนข้างๆ เขา เพื่อให้เขาเบาใจ

“ฉินเฟย ถ้าคุณไม่ต้องการมืออีกข้างหนึ่งแล้ว ก็เข้ามาขวางได้ตามสบาย”

เสียงของหยางเฉินดังขึ้น น้ำเสียงของเขานิ่งๆ แต่ฉินเฟยได้ยินแล้ว ก็ต้องรู้สึกขนลุกขนชันขึ้นมา

ความเจ็บปวดที่ข้อมือ ก็เหมือนจะหนักขึ้น

แล้วหยางเฉินก็มายืนข้างๆ ฉินซี ฉินซีที่กำลังวิตกกังวลเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ก็ได้เบาใจขึ้นมาก ราวกับขอเพียงมีหยางเฉินอยู่ข้างๆ ก็จะไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

ฉินเฟยก็กัดฟัน สายตาทั้งสองข้างก็โมโหแดงก่ำ

“หยางเฉิน มึงทำร้ายร่างกายกู วันนี้กูจะให้มึงชดใช้เป็นร้อยเป็นพันเท่า” ฉินเฟยพูดด้วยใบหน้าโหดร้าย

“เสี่ยวซี คุณไปส่งเสี้ยวเสี้ยวที่โรงเรียนก่อน ผมจะคอยดูสิว่า ใครจะกล้าขวางทางคุณ”

น้ำเสียงของหยางเฉินก็บาตรให่มาก ไม่เพียงทำให้ฉินซีสบายใจขึ้น แม้แต่ฉินยีก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

“คุณระวังด้วยนะ！” ฉินซีก็ยังสั่งด้วยความเป็นห่วง แล้วก็อุ้มเสี้ยวเสี้ยวเดินออกห่างตัวหยางเฉินไป

บอดี้การ์ดของเฉินก็ก้าวออกมาขวางฉินซีไว้ แล้วก็จ้องมองหน้าของหยางเฉินนิ่งๆ

“ถอยไป！”

หยางเฉินพอแค่สองคำสั้นๆ แต่ก็เหมือนเสียดแทงเข้าไปในดวงจิต

บอดี้การ์ดที่ยังกล้าจ้องมองหยางเฉินอยู่เมื่อครู่นี้ ก็สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่พลุ่งพล่านเข้ามาที่ใบหน้า

เขามีความรู้สึกว่า ถ้ายังเข้าไปขวางอีกล่ะก็ คงจะเจ็บหนัก

ดังนั้น ภายใต้สายตาที่ได้ใจของฉินเฟย บอดี้การ์ดก็เปิดทาง ให้ฉินซีอุ้มเสี้ยวเสี้ยวออกไป

“บัดซบ！” ใครเป็นคนออกเงินจ้างมึงมากันแน่? ฉินเฟยหัวเสีย

บอดี้การ์ดก็หน้าแดงก่ำขึ้นมา แล้วก็หาเหตุผลที่เหมาะสมตอบไปว่า “ผมไม่ลงมือกับผู้หญิงและเด็ก”

“ฉินเฟย ผมเคยให้โอกาสคุณหลายครั้ง เพราะเห็นแก่หน้าของเสี่ยวซี แต่คุณทำไมไม่เห็นโอกาสนั้น?”

หยางเฉินเจ็บใจจนส่ายหัว “ผมก็อดทนหลายครั้งแล้ว แต่ว่าที่ผมทนไม่ได้ก็คือ แม้แต่เด็กคนหนึ่งคุณก็ยังไม่ปล่อยไป ในเมื่อคุณชอบให้ของขวัญมากนัก งั้นโลงศพพวกนี้ คุณก็เก็บเอาไว้ใช้เองแล้วกัน！”

“หยางเฉิน มึงคิดว่ามึงเป็นยอดฝีมือจริงๆ หรือวะ? ใช่กูสู้มึงไม่ได้ แต่กูมีเงิน กูจ้างยอดฝีมือมาได้ จะจัดการมึง มันเป็นเรื่องง่ายดาย”

หยางเฉินก็นิ่ง ทำให้ฉินเฟยรู้สึกไม่ค่อยดีอย่างมากในใจ แล้วก็โมโหออกมา “คุณปู่ก็บอกแล้ว ว่าต่อให้พังบ้านหลังนี้ทิ้งเสีย ก็ไม่ให้พวกมึงมาอยู่ แล้วตอนนี้มึงยังจะมาทำอวดเก่งกับกูอีกทำไม?”

โจวยู่ชุ่ยไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้ยินฉินเฟยพูดว่าเป็นคำสั่งของนายท่าน ก็ร้อนใจขึ้นมา แล้วก็พุ่งมาตรงหน้าหยางเฉิน แล้วจะตบไปที่ใบหน้าของเขา

“แม่คะ！” ฉินยีก็ร้อนใจ ร้องห้ามไว้

พอเห็นว่าฝ่ามือของโจวยู่ชุ่ยจะกำลังตบไปที่ใบหน้าของหยางเฉิน แต่ภายในชั่วพริบตา หยางเฉินก็ยื่นมือออกมา