The king of War นิยาย บท 920

การแสดงออกของกวนหงอี้เคร่งขรึมอย่างยิ่ง และสายตาของเขาก็เฉียบแหลมมากเช่นกัน

“ถ้าคุณกล้าที่จะโกหกผม คุณก็น่าจะรู้ว่าผลที่ตามมาจะร้ายแรงแค่ไหน!”

ก่อนที่กวนซินจะตอบกวนหงอี้ก็เตือนอีกครั้ง

“ลุง คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?”

กวนซินถามกลับและพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง "พ่อของฉันถูกหยางเฉินบังคับให้ตายต่อหน้าฉัน ถ้าพ่อของฉันไม่ตาย คนที่จะตายก็คือฉันเอง"

“พ่อของฉันถูกไอ้สารเลวนี้ฆ่า มีเหตุผลอะไรให้ฉันหลอกท่าน?”

“ที่ฉันพูดไปมันเป็นเรื่องจริง ก่อนที่พ่อจะยิงตัวตาย ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดคือตระกูลคิงกวนจะล้างแค้นให้ผม!”

กวนซินกัดฟันและกล่าว เจตนาฆ่าของเธอต่อหยางเฉินมาถึงจุดสูงสุดแล้ว

“ลุง ท่านคงไม่คิดจะล้างแค้นให้พ่อของฉัน เพราะท่านเห็นศักยภาพในตัวเขาใช่ไหม?”

กวนซินมองตรงไปที่กวนหงอี้แล้วถาม

กวนหงอี้ขมวดคิ้ว"นี่คุณกำลังสงสัยผมหรือ?หรือว่าคุณกำลังพยายามสอนผมให้ทำสิ่งต่างๆ?"

เมื่อเห็นว่ากวนหงอี้โกรธ กวนซินก็ตกใจและส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ลุง ท่านอย่าเข้าใจฉันผิด ฉันจะกล้าสงสัยคุณได้อย่างไร? ฉันจะกล้าสอนให้คุณทำสิ่งต่างๆได้อย่างไร?”

“แค่พ่อของฉันถูกหยางเฉินบังคับให้ฆ่าตัวตายต่อหน้าฉัน ฉันเองก็อยากแก้แค้นเช่นกัน และลุงได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

กวนหงอี้กล่าวต่อว่า “คุณวางใจได้ องค์ชายรองของตระกูลคิงกวน จะตายสูญเปล่าแบบนี้ไม่ได้ หยางเฉินจะต้องชดใช้อย่างแน่นอน”

"ขอบคุณลุง! ขอบคุณลุงมาก!"

กวนซินรีบขอบคุณ และร่องรอยของแผนร้ายสำเร็จก็ปรากฏอยู่ในดวงตาของเธอ

ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หยางเฉินปล่อยกวนซินไป เขาก็ไปโรงพยาบาล

"หยางเฉิน รีบเกลี้ยกล่อมหม่าชาวหน่อยเถอะ!"

ทันทีที่หยางเฉินมาถึงประตูห้องผู้ป่วย อ้ายหลินก็ออกมาแล้วพูดด้วยตาสีแดงว่า “ตั้งแต่เสียวเสวี่ยเกิดอุบัติเหตุ เขาก็ยืนอยู่หน้าเตียงของเสียวเสวี่ยและไม่ยอมออกไป เขาไม่ได้หลับทั้งคืน"

ดวงตาของอ้ายหลินเป็นสีแดง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเลือดสีแดง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้นอนทั้งคืน

“พี่อ้าย ไม่ต้องกังวล ผมจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างดี และคุณไปนอนหลับพักผ่อนสักพักเถอะ”

หยางเฉินกล่าวด้วยใบหน้าตำหนิตนเอง

"โอเค ขอบคุณมากนะ!"

อ้ายหลินพูดแล้วหันหลังเดินจากไป

เพียงเธอเดินไปไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียง “ศาสตราจารย์อ้าย เวลาเก้าโมงเช้า คณบดีกำลังจะจัดประชุมสำคัญ คุณมาเข้าร่วมตรงตามเวลาด้วยได้!”

"ได้!"

อ้ายหลินพูดด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

เมื่อมองดูข้างหลังการจากไปของอ้ายหลิน ความรู้สึกผิดของหยางเฉินก็เพิ่มมากขึ้น

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา งานแต่งงานของอ้ายหลินและหม่าชาวคงจะราบรื่นมาก บางทีตอนนี้ทั้งสองกำลังไปฮันนีมูนที่ต่างประเทศ

วันนี้ เสียวเสวี่ยได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติ หม่าชาวก็ล้มลง อ้ายหลินต้องดูแลหม่าชาวด้วย ต้องไปทำงานด้วย

ทั้งครอบครัวนี้ เดือดร้อนเพราะเขา

“เอี๊ยด!”

หยางเฉินผลักประตูของห้องผู้ป่วยและเดินเข้าไป

อ้ายหลินถูกย้ายไปห้องวีไอพีแล้ว และตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ดูสงบราวกับว่าเธอกำลังหลับอยู่

หยางเฉินผลักประตูและเข้าไปข้างใน แต่หม่าชาวไม่ได้สังเกตเห็น เขานั่งอยู่หน้าเตียงของโรงพยาบาล จ้องมองไปที่ใบหน้าของหมีเสวี่ย และกำมือของหมีเสวี่ยด้วยมือทั้งสองข้าง

สีหน้าของหม่าชาวน่าเกลียดมาก ดวงตาสีขาวของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดง และเขาดูน่ากลัวมาก

“ไปพักผ่อนเถอะ ผมช่วยดูแลเสียวเสวี่ย”

หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

หม่าชาวเงยหน้าขึ้นมองหยางเฉินและส่ายหัว “พี่เฉิน ผมไม่เป็นอะไร คุณวางใจได้”

หยางเฉินขมวดคิ้ว “ถ้าร่างกายของคุณพัง ใครจะมาดูแลเสียวเสวี่ย?”

หม่าชาวพูดด้วยตาสีแดง “พี่เฉิน ผมแค่อยากจะดูเสียวเสวี่ย ผมเกรงว่าถ้าผมเผลอหลับไป แล้วถ้าเธอตื่นขึ้น และพลาดเวลาการรักษาที่ดีจะทำไงล่ะ?”