The king of War นิยาย บท 921

หยางเฉินกล่าวด้วยท่าทางเคร่งขรึม “คุณอย่าเพิ่งรีบร้อน ให้ผมเตรียมตัวให้พร้อมก่อน ผมจะไปหาตระกูลคิงกวนด้วยตนเอง ผมสัญญา ผมจะพาผู้หญิงคนนั้นกลับมาให้ได้ และให้คุณจัดการกับมันด้วยมือของคุณเอง!”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หม่าชาวก็มองไปที่หยางเฉิน “พี่เฉิน ถึงตอนนั้น ผมขอไปกับคุณด้วย!”

"ได้!"

หยางเฉินเห็นด้วย

สภาพจิตใจของหม่าชาวดีขึ้น และหยางเฉินก็โล่งใจมาก หลังรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ เขาออกจากโรงพยาบาล

กระทั่งเวลาประมาณห้าทุ่ม โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

“หยางเฉิน หม่าชาวไปที่เมืองกษัตริย์กวนแล้ว!”

หลังจากรับสาย เสียงที่สั่นเครือของอ้ายหลินดังขึ้น “เขาทิ้งจดหมายลาตายให้ฉันด้วย และเขาไม่คิดที่จะมีชีวิตกลับมาเลย!”

หยางเฉินซึ่งนอนอยู่บนเตียงแล้วและกำลังจะนอน ลุกขึ้นจากเตียงโดยตรงเมื่อเขารู้ว่าหม่าชาวไปที่เมืองกษัตริย์กวนแล้ว

“เขาไปที่เมืองกษัตริย์กวน?”

หยางเฉินถามด้วยความประหลาดใจ

เช้านี้ เขาเพิ่งสัญญากับหม่าชาวว่าอีกสักพักเขาจะไปเมืองกษัตริย์กวนด้วยตัวเอง

โดยไม่คาดคิด หม่าชาวจะไปที่เมืองกษัตริย์กวนในเวลาไม่ถึงวัน

“เขายังฝากฉันบอกคุณในจดหมายด้วยว่า เมื่อก่อนผมฟังคุณทุกอย่าง แต่คราวนี้ เขาทำไม่ได้”

“เขาตระหนักดีถึงอันตรายที่เขาจะต้องเผชิญเมื่อไปที่เมืองกษัตริย์กวน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการให้คุณเดือดร้อน”

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หมีเสวี่ยเป็นน้องสาวของเขา และเขาต้องล้างแค้นให้น้องเป็นการส่วนตัว!”

น้ำเสียงของอ้ายหลินเต็มไปด้วยความกังวล“หยางเฉิน ตอนนี้ควรทำอย่างไร?”

“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้!”

ขณะที่หยางเฉินกำลังพูดอยู่ เขาก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงว่าหม่าชาวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา แม้แต่ครั้งนี้หมีเสวี่ยก็เดือดร้อนเพราะเขา และเขาต้องหาความยุติธรรมให้หมีเสวี่ย

“สามี เกิดอะไรขึ้น?”

ฉินซีมองไปที่หยางเฉินที่รีบเตรียมที่จะออกไปและถามด้วยท่าทางกังวล

“หม่าชาวเจอปัญหานิดหน่อย ผมต้องรีบไปช่วยเขา”

หยางเฉินมองภรรยาของเขาอย่างรู้สึกผิด และจูบหน้าผากของเขาเบาๆ "ผมอาจจะต้องจากไปสักพัก คุณดูแลตัวเองและลูกสาวดีๆนะ"

หยางเฉินไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกว่าเขากำลังจะไปช่วยหม่าชาว

ฉินซีเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา เรื่องบางเรื่อง หยางเฉินไม่ต้องการให้เธอมีส่วนเกี่ยวข้อง

"สามี ระวังความปลอดภัยด้วยนะ!"

ฉินซีเพียงตักเตือนหนึ่งประโยค

เพื่อไม่ให้หยางเฉินเป็นห่วง เธอแสร้งทำเป็นผ่อนคลายและพูดว่า “ฉันจะดูแลตัวเองและลูกสาวให้ดีเอง คุณวางใจได้”

“โอเค งั้นผมไปก่อนนะ เสร็จแล้วผมจะกลับบ้านโดยเร็วที่สุด”

หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและจากไป

มองดูประตูปิด ใบหน้าของฉินซีดูเศร้าใจ และยังมีความกังวลเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอด้วย

แม้ว่าเธอไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็รู้จากแววตาที่สับสนของหยางเฉิน คราวนี้ ปัญหาที่หยางเฉินพบนั้นค่อนข้างใหญ่

“สามี คุณต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ!”

ฉินซียืนอยู่หน้าหน้าต่างสูงจากเพดานจรดพื้น มองหยางเฉินขับรถออกไปผ่านช่องว่างในม่าน

ทันทีที่หยางเฉินออกจากยอดเมฆา เขาก็โทรกลับให้อ้ายหลิน "ผมกำลังไป ไม่ต้องกังวล ผมสัญญาว่าจะพาหม่าชาวกลับบ้านอย่างปลอดภัย"

“หยางเฉิน ขอบคุณมาก!”

อ้ายหลินกล่าวอย่างซาบซึ้งใจ

ในสถานการณ์เช่นนี้ นอกจากหาหยางเฉินแล้ว อ้ายหลินก็ไม่รู้จะไปขอความช่วยเหลือจากใครอีก

“หม่าชาวออกจากเยี่ยนตูตอนไหน?”

ทันทีที่หยางเฉินมาถึงสนามบิน ชายวัยกลางคนในชุดรบก็ก้าวไปข้างหน้า

คืนนี้ ท่าอากาศยานนานาชาติเยี่ยนตู ถูกปิดกั้น ทั้งสนามบินให้บริการเพียงคนเดียว นั่นคือหยางเฉิน

ชายวัยกลางคนชื่อต่งจ้านกัง และเขาเป็นนักรบที่เก่งกาจ มีดาวสีทองบนไหล่ของเขาหนึ่งดวง

เมื่อมองไปที่หยางเฉินในเวลานี้ มีเพียงความเคารพในสายตาของเขา

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณ!”

เขาเกลียดที่จะใช้ความสัมพันธ์เพื่อทำเรื่องของเขาเอง แต่หนึ่งวันมีเพียงหนึ่งเที่ยวบินจากเยี่ยนตูไปยังเมืองกษัตริย์กวน และตอนนี้เครื่องบินได้ออกไปแล้ว

เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องหาคนมาช่วย จึงได้ติดต่อกับต่งจ้านกัง

“จอมพลพูดเกินไปแล้ว!”

ต่งจ้านกังตอบกลับอย่างรวดเร็ว

เขารู้ดีว่า ชายหนุ่มอายุ 27 ปีที่อยู่ข้างหน้าเขา เป็นจอมพลที่ปกครองแดนเหนือเมื่อไม่นานมานี้

ในสายตาของต่งจ้านกัง หยางเฉินเป็นบุคคลในตำนาน

วันนี้เมื่อเขาได้รับคำสั่งให้ปิดกั้นสนามบินเยี่ยนตู และรับใช้จอมพลแห่งแดนเหนือ เขาตื่นเต้นมาก

“ผู้อาวุโสเฝิงบอกแล้ว ต่อจากนี้ไป ผมจะเชื่อฟังแต่ท่านเท่านั้น ท่านจอมพล!”

ต่งจ้านกังยืนตัวตรงและพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง "เครื่องบินพิเศษจากเยี่ยนตูไปยังเมืองกษัตริย์กวนพร้อมแล้ว โปรดเชิญท่านจอมพลขึ้นเครื่อง!"

ต่งจ้านกังเป็นคนนำทางและนำหยางเฉินไปที่เครื่องบินส่วนตัว

ทันทีที่หยางเฉินขึ้นเครื่องบิน ต่งจ้านกังก็เดินขึ้นไปด้วย

“คุณตามผมมาทำไม?”

คิ้วของหยางเฉินขมวดขึ้น

ต่งจ้านกังสั่นสะท้าน ปาดเหงื่อเย็นเยียบบนหน้าผากของเขา และพูดอย่างรวดเร็วว่า “ผู้อาวุโสเฝิงมีคำสั่งให้ผมเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของท่าน อะไรที่ท่านไม่สะดวกทำ ผมจะเป็นคนทำเอง”

เมื่อได้ยินที่ต่งจ้านกังกล่าวว่าเป็นคำสั่งของผู้อาวุโสเฝิง หยางเฉินก็เก็บลมหายใจของเขา"ไปกันเถอะ!"