The king of War นิยาย บท 932

คนที่โดนเฝิงเสียวหว่านเรียกว่าคุณปู่ใหญ่ ต้องเป็นนามสกุลเฝิงอย่างแน่นอน และในบรรดาคนที่เขารู้จัก มีคนหนึ่งนามสกุลเฝิงจริงด้วย

ทันใดนั้น ร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในหัวของหยางเฉิน และเมื่อเขานึกถึงรูปร่างหน้าตาของผู้อาวุโสเฝิง เขาก็ตระหนักได้ในทันใด

“คุณปู่ใหญ่ชื่อเฝิงอ้ายกั๋ว และคุณปู่ชื่อเฝิงอ้ายหมิน”

เฝิงเสียวหว่านกล่าวต่อ"คุณปู่เคารพวีรบุรุษที่รับใช้ประเทศและประชาชนมาโดยตลอด คุณและพี่หม่าเป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่าพวกคุณปู่ใหญ่จะไม่พูด แต่ถ้าพวกคุณมาพบคุณปู่ คุณปู่ก็จะช่วยพวกคุณ"

ชั่วขณะหนึ่ง หัวใจของหยางเฉินก็ปะปนไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

เฝิงอ้ายกั๋ววีรบุรุษที่รับใช้ประเทศและประชาชนอย่างแท้จริง อุทิศชีวิตของเขาเพื่อประเทศ

ดูแล้ว เฝิงอ้ายกั๋วถือเป็นหัวหน้าของเขา

เหตุผลที่ทำให้เขามีวันนี้ เพราะผู้อาวุโสสองคนนี้ คนหนึ่งคือเฝิงอ้ายกั๋วและอีกคนคืออาจารย์ที่สอนบูโดแก่เขา

จนถึงตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าอาจารย์ชื่ออะไร และทั้งสองเรียกซึ่งกันและกันว่าอาจารย์และศิษย์เสมอมา

“ถ้าอย่างนั้น คุณพาผมมาที่นี่โดยตั้งใจ?”

หยางเฉินมองไปที่ต่งจ้านกังและถาม

ต่งจ้านกังตกใจมากอยู่แล้ว เมื่อเขาได้ยินคำถามของหยางเฉิน เขาตกใจและยืนตัวตรง “ครับ!”

เดิมทีเขาคิดว่าหยางเฉินจะลงโทษเขา แต่สิ่งที่ทำให้ต่งจ้านกังแปลกใจคือ หยางเฉินไม่ได้ทำอะไรกับเขา แต่พูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น "ทำไมผมรู้สึกเหมือนถูกคนอื่นหลอก?"

“คุณหยาง คุณไม่โกรธที่ผมพาคุณมาที่นี่ใช่ไหม?”

ต่งจ้านกังถามอย่างระมัดระวัง

หยางเฉินส่ายหัว ร่างกายของเขาซึ่งตึงเครียด ในที่สุดก็ผ่อนคลายลงอย่างมาก

ในเมื่อเฝิงอ้ายหมินและเฝิงอ้ายกั๋วเป็นพี่น้องกัน เฝิงอ้ายกั๋วสั่งให้ต่งจ้านกังพาเขามาหาเฝิงอ้ายหมิน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าทักษะทางการแพทย์ของเฝิงอ้ายหมินดีมาก

ดังนั้น หม่าชาวจะไม่เป็นไรแน่นอน

“สำหรับผม ชีวิตของเพื่อนเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ในสถานการณ์เมื่อกี้ คุณคิดว่าจะมีใครสามารถช่วยเพื่อนของผมได้บ้าง?”

หยางเฉินกล่าวอย่างใจเย็น

แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจทักษะทางการแพทย์ แต่เขาก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าอาการบาดเจ็บของหม่าชาวนั้นร้ายแรงเพียงใด

เมื่อเขากำลังเดินทางไปหาเฝิงอ้ายหมิน พลังของหม่าชาวก็อ่อนแอมาก มีเพียงแพทย์อัจฉริยะอย่าง เฝิงอ้ายหมินเท่านั้นที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บประเภทนี้ได้

ในขณะนี้ ต่งจ้านกังรู้สึกอิจฉาหม่าชาวเล็กน้อยที่มีเพื่อนที่ดีเช่นนี้

ในขณะนั้นเอง จู่ๆประตูห้องด้านในก็เปิดออก และเฝิงอ้ายหมินก็เดินออกมา

“ผู้อาวุโสเฝิง เพื่อนของผมเป็นอย่างไรบ้าง?”

หยางเฉินรีบก้าวไปข้างหน้าและถาม

เฝิงอ้ายหมินพูดอย่างเย็นชา “เขาไม่เป็นอะไรแล้ว พักผ่อนสักคืน พรุ่งนี้ก็จะตื่น”

ถึงตอนนี้หยางเฉินก็รู้สึกโล่งใจอย่างสมบูรณ์และรีบพูดว่า “ขอบคุณผู้อาวุโสเฝิง! ขอบคุณผู้อาวุโสเฝิง!”

ต่งจ้านกังก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อขอบคุณเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

เฝิงอ้ายหมินหัวเราะอย่างเย็นชา"ไม่จำเป็นต้องขอโทษ ขอเพียงคุณไม่ลืมข้อตกลงระหว่างเราก็พอ"

สีหน้าหยางเฉินก็ขมขื่นขึ้นในทันใด “ผู้อาวุโสเฝิง ท่านอย่าล้อเล่นกับผมเลย ผมรู้ คุณเป็นพระโพธิสัตว์ที่มีจิตใจดี คุณจะทนดูคนอื่นตายโดยไม่ช่วยได้อย่างไร?”

“แต่ท่านวางใจได้เลย แม้ว่าผมจะแต่งงานกับเสียวหว่านไม่ได้ แต่ผมรับรองได้เลยว่า ต่อไปเสียวหว่านก็จะเป็นเหมือนน้องสาวของผม”

“ผมจะปกป้องเธอไปตลอดชีวิต!”

ตอนสุดท้าย หยางเฉินดูจริงจัง นี่ไม่ใช่แค่การพูดไปงั้นๆอีกต่อไป แต่เป็นคำสัญญา

“นี่คุณกำลังจะฝ่าฝืนข้อตกลงระหว่างสุภาพบุรุษของเราหรือเปล่า?”

ดวงตาของเฝิงอ้ายหมินหรี่ลงทันที น้ำเสียงของเขาสงบมาก แต่หยางเฉินรู้สึกถูกขู่เล็กน้อย