The king of War นิยาย บท 955

“คิดไม่ถึงว่าพี่เจียงกับคุณหยางจะรู้จักกัน เป็นโชคชะตาจริงๆ!”

กษัตริย์กวนเดินเข้ามา เขายิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “นี่เป็นเกียรติของเมืองกษัตริย์กวน”

ก่อนหน้านี้ ถึงกษัตริย์กวนกับเจียงสยง จะรู้จักกันนานแล้ว ถ้าให้พูดถึงความหมายบางอย่าง ตระกูลคิงกวนเป็นที่พึ่งพาของตระกูลเจียง

แต่กษัตริย์กวนไม่เคยเรียกเจียงสยงว่าเป็นพี่น้อง วันนี้กลับเรียกเจียงสยงว่าพี่ ต่อหน้าทุกคน นี่เป็นการให้เกียรติเจียงสยงมาก

คนแต่ละตระกูลบริเวณรอบๆ ต่างมีสีหน้าตกตะลึง

ใครๆ ก็รู้ ว่าทำไมกษัตริย์กวนถึงเรียกเจียงสยงว่าพี่ ทั้งหมดก็เพราะคนหนุ่มที่ใส่ชุดกระสอบ ในพิธีศพของหมอเทวดาเฝิง

สำหรับความเป็นกันเองของกษัตริย์กวน เจียงสยงไม่ได้ดีใจเท่าไร เขาพูดเนิบๆ ว่า “เป็นโชคชะตาจริงๆ!”

ตอนนี้เจียงสยงรู้สึกโทษตัวเองในใจ

เขารู้ดี กษัตริย์กวนน่าจะเดาความจริงอะไรบางอย่างได้แล้ว ไม่งั้นคงไม่เป็นฝ่ายเรียกตัวเองว่าพี่หรอก

เพราะตัวตนของหยางเฉินเป็นความลับ จึงไม่โดนทางการจิ่วโจวเปิดเผย

ตอนนี้เพราะตัวเองอารมณ์บุ่มบ่าม ทำให้กษัตริย์กวน เดาความจริงบางอย่างได้ เขาต้องรับผิดชอบเรื่องนี้

“ผู้อาวุโสเจียง คุณป่วยเหรอ”

จู่ๆ หยางเฉินถามขึ้น

เจียงลี่มาที่นี่ในตอนแรก ก็เพราะจะให้หมอเทวดาเฝิง ไปรักษาเจียงสยง เลยเกิดความขัดแย้งขึ้น

ตอนนี้เจียงสยงค้ำไม้เท้า เดินโซเซ สีหน้าดูป่วย เห็นได้ชัดว่าป่วยเกินเยียวยาแล้ว

เจียงสยงพูดอย่างทอดถอนใจ “ตอนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสในสนามรบ ตอนนี้อายุปูนนี้แล้ว ผลสืบเนื่องจากการบาดเจ็บก็ค่อยๆ ออกมา ร่างกายแย่ลงทุกวัน”

“หาหมอมีชื่อเสียงมามากมาย ล้วนไม่ได้ผลเท่าไร ไม่รู้เจียงลี่ไปรู้ว่าหมอเทวดาเฝิง อยู่ที่อู๋เจียชุนมาจากไหน เลยมาหาหมอเทวดาเฝิงที่นี่”

“ถ้าเขาบอกผมเร็วกว่านี้ ว่ามีเบาะแสของหมอเทวดาเฝิง ผมคงแวะมาด้วยตัวเองตั้งนานแล้ว จะมาก่อเรื่องวุ่นวายให้ฝั่งหมอเทวดาเฝิงได้ยังไง”

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงสยง เจียงลี่มีสีหน้าโทษตัวเอง “คุณปู่ ผมสำนึกผิดแล้ว!”

“หึ!”

เจียงสยงมองเจียงลี่ด้วยแววตาเย็นชา แล้วพูดว่า “รอกลับไป ดูสิว่าฉันจะลงโทษแกยังไง”

“ผู้อาวุโสเจียง คุณมาจังหวะไม่ดีจริงๆ หมอเทวดาเฝิงเสียชีวิตเมื่อคืน อาการป่วยของคุณ คงต้องตามหาหมอเทวดาคนอื่น”

หยางเฉินเอ่ยขึ้น ด้วยสีหน้าเศร้า

สำหรับเจียงสยง เขามีความเคารพตลอด

เขาอยากช่วยเจียงสยงมาก แต่หมอเทวดาเฝิงตายไปแล้ว

“ไม่เป็นไร!”

เจียงสยงกลับพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “หลายปีมานี้ ผมชินตั้งนานแล้ว ต่อไปไม่รู้ว่าจะได้เจอหมอเทวดา ที่รักษาผมหายหรือเปล่า ทั้งหมดก็พึ่งโชคชะตาแล้วกัน”

“อีกสักระยะ ผมอาจเจอหมอเทวดาที่รักษาอาการป่วยของน้องสาวผมได้ ถ้าถึงตอนนั้น ผมจะให้หมอเทวดาดูอาการคุณด้วย”

จู่ๆ เสียงของหยางเฉินดังขึ้น ผู้อาวุโสเฝิงรับปากเขาว่า จะหาหมอเทวดามาช่วยเขารักษาหมีเสวี่ย

“งั้นขอบคุณมากนะ!”

เจียงสยงพูดอย่างตื้นตัน

“พี่หยาง ฉันรักษาอาการป่วยของคุณปู่ท่านนี้ได้”

ขณะนั้น เสียงของเฝิงเสียวหว่านดังขึ้น

เฝิงเสียวหว่านร้องไห้จนน้ำตาแห้งไปหมดแล้ว ตอนนี้บนใบหน้ายังมีคราบน้ำตา ดูน่าสงสารมาก

หมอเทวดาเฝิง เป็นคนที่เธอสนิทที่สุดบนโลกนี้ มาด่วนจากไปกะทันหัน เธอจึงเป็นคนที่เสียใจที่สุด

“รอให้ผ่านไปอีกสักระยะ รบกวนเธอดูอาการของผู้อาวุโสเจียงด้วย”

หยางเฉินมองเฝิงเสียวหว่านด้วยสีหน้าเอ็นดู จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น

เฝิงเสียวหว่านส่ายหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้าแน่วแน่ “คนเป็นหมอต้องทำตามหน้าที่ ปู่บอกว่าสิ่งที่เกลียดที่สุดคือนักรบ แต่ในความเป็นจริง คนที่เขาเคารพที่สุด ก็คือนักรบ”

“ปู่เจียงเป็นวีรบุรุษ ที่เสียเลือดเสียเนื้อเพื่อชาติ ถ้าปู่ยังอยู่ ต้องรักษาปู่เจียงให้หายแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฝิงเสียวหว่าน หยางเฉินอดเลื่อมใสไม่ได้

จู่ๆ เจียงสยงน้ำตารื้นขึ้นมาที่ดวงตาทั้งสองข้าง การเป็นนักรบอาวุโสชายแดนเหนือ เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับหมอเทวดาเฝิงอยู่แล้ว