The king of War นิยาย บท 957

“วางใจเถอะ กษัตริย์กวนไม่ใช่คนโง่ เขาน่าจะเดาตัวตนฉันได้ ถ้ายังอยากแตะต้องฉัน เขาคงโง่จริงๆ”

หยางเฉินรู้ว่าหม่าชาวเป็นห่วงตัวเอง จึงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“นายวางใจเถอะ ฉันจะตามคุณหยางไปด้วย ไม่มีทางให้เขาเป็นอะไรแน่นอน”

ต่งจ้านกังพูดด้วยสีหน้าแน่วแน่

“นายก็ไม่ต้องตามฉันไป อยู่ที่นี่ ปกป้องพวกเขาให้ดีก็พอ”

หยางเฉินเอ่ยขึ้น ไม่มีความคิดที่จะพาคนไปตระกูลเจียง

ถึงปากจะพูดอย่างสบายๆ อันที่จริงในใจก็กังวลเหมือนกัน

อย่างที่หม่าชาวกังวล ตระกูลคิงกวนเป็นผู้ครอบครองเมืองกษัตริย์กวน วันนี้เขาปรากฏตัวในเมืองกษัตริย์กวน ถ้าใช้ตัวตนของตัวเอง ช่วยตระกูลเจียง

งั้นต่อไปในเมืองกษัตริย์กวน จะใช้แซ่กวนหรือแซ่เจียงดีล่ะ

“พี่เฉิน ผมไม่เป็นไร......”

หม่าชาวยังไม่ทันพูดจบ ก็โดนหยางเฉินพูดตัดบท “ฉันตันสินใจแล้ว จะพาแค่เสียวหว่านไปตระกูลเจียง”

เมื่อเห็นสีหน้าหยางเฉินจริงจังขึ้นมา หม่าชาวจึงไม่พูดอะไรมาก แต่ในแววตายังเต็มไปด้วยความกังวล

“หลังรักษาผู้อาวุโสเจียงหายดี เราจะกลับเมืองเยี่ยนตู ไม่แน่เสียวหว่านอาจรักษาอาการป่วยของเสียวเสวี่ยหายก็ได้”

หยางเฉินพูดขึ้นมาอีก

เมื่อพูดถึงหมีเสวี่ย ใบหน้าตึงเครียดของหม่าชาว ดีขึ้นมาก

เฝิงเสียวหว่านเรียนการแพทย์กับหมอเทวดาเฝิงตั้งแต่เด็ก สืบทอดความรู้จากหมอเทวดาเฝิงมาทั้งหมด ฝีมือทางด้านการแพทย์สูงส่งมาก

ความมั่นใจในการรักษาหมีเสวี่ยให้หาย ต้องมีมากอย่างแน่นอน

“เสียวหว่าน เราไปกันเถอะ!”

ขณะนั้น เฝิงเสียวหว่านเดินออกมาจากในห้อง ในมือถือกล่องยาอันเล็กๆ ล้วนเป็นอุปกรณ์แพทย์ ที่ใช้ดูอาการของเจียงสยง

ในขณะเดียวกันที่ตระกูลเจียง

วันนี้ที่ลานบ้านตระกูลเจียง ทำความสะอาด จนสะอาดเอี่ยมอ่อง เพื่อต้อนรับการมาของหยางเฉิน

ในห้องของเจียงสยง สองพ่อลูกเจียงหลงเฟยกับเจียงลี่อยู่ในห้อง ยืนนอบน้อมตรงหน้าเจียงสยง

“เรื่องที่ฉันให้พวกแกทำ ไปถึงไหนแล้ว”

เจียงสยงถามอย่างเคร่งขรึม

เจียงหลงเฟยรีบพูดว่า “พ่อ ผมเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว แค่ตระกูลคิงกวนกล้าแตะต้องตระกูลเจียง ถึงกษัตริย์กวนมาด้วยตัวเอง ก็อย่าหวังว่าจะรอดออกไป”

เจียงลี่ก็พูดว่า “ผมเตรียมงานเลี้ยงไว้แล้ว คนทำอาหาร คือหวังจ้งหยาง ปรมาจารย์ด้านงานจัดเลี้ยงของประเทศ อาหารแต่ละอย่าง ทำตามมาตรฐานงานจัดเลี้ยงของประเทศ ไม่เสียฐานะของคุณหยางแน่นอน”

เจียงสยงพยักหน้าเบาๆ “งั้นฉันก็โล่งอก!”

“แต่ว่า......”

จู่ๆ เจียงหลงเฟยลังเล พูดเพียงสองคำ ก็ไม่กล้าพูดต่อ

“พูด!”

เจียงสยงเลิกคิ้วขึ้น แล้วพูดอย่างเย็นชา

“ผมทำตามคำสั่งของคุณ ใช้กำลังพลของตระกูลเจียง แต่หัวหน้ารองกับหัวหน้าสาม ไม่ค่อยให้ความร่วมมือ จัดผู้คุ้มกันมาแค่ไม่กี่คนเท่านั้น”

เจียงหลงเฟยพูดอย่างกล้าๆ กลัว “แต่หัวหน้าคนอื่นๆ ให้ความร่วมมืออย่างดี ให้ผมเลือกใช้ผู้แข็งแกร่งได้ตามใจ จึงรับรองเรื่องความปลอดภัยของวันนี้”

สิ่งที่ทำให้เจียงหลงเฟยคิดไม่ถึง เจียงสยงไม่โกรธ แต่มีสีหน้าอึมครึมเท่านั้น

“หัวหน้ารองกับหัวหน้าสาม คงรอให้ฉันตายสินะ”

เจียงสยงพูดอย่างเย็นชา “แค่ฉันตาย พวกเขาจะได้รับตำแหน่งผู้นำได้อย่างสมเหตุสมผล แต่ครั้งนี้ กลัวว่าพวกเขาจะผิดหวังน่ะสิ”

เจียงหลงเฟยไม่กล้าพูดอะไร ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพละกำลังวิถีบู๊ของเขาอ่อนแอ คงไม่ทำให้เจียงสยงไร้ทายาทสืบทอด

ตระกูลที่มีกำลังเป็นรองตระกูลคิงอย่างตระกูลเจียง ผู้นำของพวกเขา พละกำลังอย่างน้อยๆ ก็อยู่ในแดนราชาขั้นปลาย