The king of War นิยาย บท 985

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลินหลางรู้สึกตระหนกใจทันที เขาตวาดอย่างโมโหว่า “พูดไร้สาระอะไร ยังไม่ลงมืออีก”

ครั้งนี้ ผู้แข็งแกร่งทั้งสองคน ไม่ลังเลอีกแล้ว พูดเพียงประโยคเดียวว่า “หลินเฮ่า ทั้งหมดเพราะนายหาเรื่องใส่ตัว!”

เมื่อพูดจบ ทั้งสองพุ่งเข้าไปหาหลินเฮ่าพร้อมกัน

หันกลับมามองหลินเฮ่า มือหนึ่งถือพินัยกรรม ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ในแววตาทั้งสองข้างของเขา ฉายแววดุดัน

“หลินเฮ่าคงไม่ได้โง่ใช่ไหม หรือเขาไม่รู้ว่าสองคนนี้ เป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลาง”

“เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิม นี่เขายอมแพ้ เลยยืนรอความตายเหรอ”

“น่าเสียดายจริงๆ ไม่ว่ายังไง หลินเฮ่าก็เป็นลูกชายที่เจ้าบ้านหลินรักที่สุด ตายไปแบบนี้ ช่างน่าเสียดาย!”

คนตระกูลหลิน เห็นหลินเฮ่ายืนอยู่ที่เดิม แววตาแต่ละคนดูทนไม่ได้

“ไสหัวไป!”

ทันใดนั้น เสียงโมโหดังขึ้น

เห็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลางสองคน เพิ่งพุ่งเข้าไปข้างหลินเฮ่า ร่างกายของพวกเขาเหมือนว่าวสายขาด โดนกระแทกจนปลิวออกไป

“อะไรกัน”

“เป็นไปได้ยังไง”

“หลินเฮ่ากำราบผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลาง ภายในพริบตางั้นเหรอ”

ตอนนี้คนระดับสูงในตระกูลหลิน ลุกขึ้นทันที สีหน้าช็อก จนไม่รู้จะช็อกยังไงแล้ว

หลินหลางเบิกตาโต เขารู้ดีว่าผู้แข็งแกร่งสองคนนี้ พละกำลังแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ภาพที่เห็น สองคนนี้โดนหลินเฮ่าโจมตี จนลอยออกไปเหมือนลูกบอล

คนระดับสูงในตระกูลหลินก็ตกใจเช่นนี้ หัวหน้าแต่ละฝ่าย ล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลาง ทั้งตระกูลหลิน มีเพียงหลินเทียนเสียง ที่อยู่ในสภาวะสูงสุด ถึงจะมีพละกำลังแดนราชาขั้นปลาย

ตอนนี้หลินเฮ่า กลับปล่อยพลังแดนราชาขั้นปลายออกมา ไม่มีใครรับความจริงนี้ได้ แต่ความจริงอยู่ตรงหน้าพวกเขาจะไม่เชื่อก็ไม่ได้

หลินหลางจ้องหลินเฮ่าเขม็ง ความอาฆาตในตาพลุ่งพล่าน

เขาไม่เคยเห็นหลินเฮ่าอยู่ในสายตา ในความคิดของเขา หลินเฮ่าประจบเก่ง ถึงทำให้หลินเทียนเสียงโปรดปราน

แค่หลินเทียนเสียงตาย หลินเฮ่าก็จะหลุดออกจากอำนาจศูนย์กลางของตระกูลหลิน

หลินเฮ่าที่ไม่ได้อันตรายสักเท่าไร ในสายตาของเขา ตอนนี้กลับแสดงพละกำลังอันยิ่งใหญ่ออกมา นี่ทำให้เขารับไม่ได้

“ที่แท้ ตาเฒ่าถ่ายทอดวิถีบู๊ของตัวเอง ให้นายแล้วสินะ มิน่าหลายปีมานี้ นายเอาแต่ตามตาเฒ่าตลอด”

หลินหลางกัดฟันแน่น แล้วพูดออกมา “หลินเฮ่า คิดไม่ถึงว่านายจะซ่อนไว้ลึกขนาดนี้”

ตอนนี้หัวหน้าแต่ละฝ่าย ไม่มีใครพูดอะไร แต่มองหลินเฮ่าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หลินเฮ่าเดินมาข้างหลินหลาง ตอนที่ทุกคนกำลังเดาว่าหลินเฮ่าจะทำอะไร

“เพียะ!”

จู่ๆ เสียงตบดังสนั่นขึ้นทั้งห้องประชุม

ทุกคนมองอย่างอึ้งๆ หลินหลางโดนหลินเฮ่า ตบจนกระเด็นจากเก้าอี้ผู้นำ

“เขาเป็นพ่อของเรา ไม่ใช่ตาเฒ่าอะไรทั้งนั้น ถ้านายกล้าดูถูกพ่ออีก ฉันจะฆ่านายเอง!”

หลินเฮ่าไม่ซ่อนความอาฆาตในแววตาของตัวเอง จ้องหลินหลางที่ล้มอยู่บนพื้น แล้วเอ่ยขึ้น

“หลินเฮ่า!”

หลินหลางตะเกียกตะกายขึ้นจากพื้น สีหน้าโหดเหี้ยม เหมือนกัดฟันเรียกชื่อของหลินเฮ่าออกมา

แต่ทว่าหลินเฮ่ากลับไม่มองหลินหลางด้วยซ้ำ นั่งลงตรงตำแหน่งผู้นำ กวาดตามองทุกคน แล้วพูดเนิบๆ ว่า “จากพินัยกรรมของผู้นำ ฉันควรเป็นคนสืบทอดตำแหน่งผู้นำ พวกนายมีใครไม่ยอมบ้าง”

ตอนแรกกดดันด้วยวิถีบู๊ ต่อมาก็แข็งข้อใส่หลินหลาง ตอนนี้ใครจะกล้าพูดอะไรล่ะ

หลินหลางยืนอยู่อีกด้าน สีหน้าบูดเบี้ยวผิดรูป จ้องหลินเฮ่าเขม็ง “ฉันไม่ยอม!”

“ไม่ยอมงั้นเหรอ สวะตัวเดียว มีอะไรที่ไม่ยอม”

ไม่ว่าตอนไหนก็เป็นเช่นนี้ เมื่อมีคนพูดเป็นคนแรก ก็จะมีคนที่สอง สาม ที่ตัดสินใจเลือก

“ฝ่ายรอง ยอมทำตามพินัยกรรมของผู้นำ ยอมให้คุณเป็นผู้นำคนใหม่ของตระกูลหลิน!”

“ฝ่ายสาม ยอมทำตามพินัยกรรมของผู้นำ ยอมให้คุณเป็นผู้นำคนใหม่ของตระกูลหลิน!”

......

ทันใดนั้น แต่ละฝ่ายของตระกูลหลิน ต่างพากันแสดงท่าที ยอมให้หลินเฮ่า เป็นผู้นำคนใหม่ของตระกูลหลิน

ตอนนี้ สีหน้าของหลินหลางอึมครึมเป็นอย่างมาก เขาจ้องหลินเฮ่าเขม็ง มุมปากแสยะยิ้มยียวน “หลินเฮ่า นายคิดว่าฉันไม่มีแผนอื่นเหรอ”

เมื่อเขาพูดจบ ความรู้สึกน่ากลัวอย่างรุนแรง ปกคลุมไปทั่วห้องประชุม โดยเฉพาะหลินเฮ่า รู้สึกได้อย่างชัดเจน

“พวกนายตายซะเถอะ!”

จู่ๆ หลินหลางหัวเราะร่า ขณะที่ทุกคนกำลังช็อก เขาเปิดเสื้อของตัวเอง

เห็นรอบๆ ตัวเขา มีระเบิดมัดอยู่เต็มตัว

“หยุดนะหลินหลาง!”

มีคนตวาดอย่างโมโห

“หลินหลาง นายอย่าวู่วาม รีบวางเชื้อไฟลงเดี๋ยวนี้!”

“หลินหลาง พวกเรายอมช่วยนายช่วงชิงตำแหน่งผู้นำ!”

ทันใดนั้น หัวหน้าแต่ละฝ่าย ต่างพากันพูดเกลี้ยกล่อม

ขนาดหลินเฮ่ายังพูดเสียงดังว่า “ฉันยอมมอบตำแหน่งผู้นำให้นาย!”

“ยอมมอบให้งั้นเหรอ จากพละกำลังแดนราชาขั้นปลายของนาย ถึงฉันได้ตำแหน่งผู้นำจริงๆ แล้วจะทำอะไรได้ ยังไงก็ต้องตายในมือนายอยู่ดีไม่ใช่เหรอ”

หลินหลางตวาดออกมา ด้วยสีหน้าสะเทือนอารมณ์ “หลินเฮ่า แล้วก็ตาเฒ่าหลิน เพราะพวกนายบีบบังคับฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะพวกนาย ฉันจะมาถึงจุดนี้ได้ยังไง”