ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 153

บทที่153 บังเอิญเจอที่ร้านมือถือ

“พระเจ้า ไม่รู้ว่าใครไปหาเรื่องสวี่ต้าหยวนคนโหดเหี้ยมคนนี้เข้า เดาว่าวันนี้คนคนนั้นต้องหายนะแน่”

คนขับรถกำลังขับรถ เวลานี้พูดอย่างอกสั่นขวัยหายอยู่บ้าง

เห็นได้ชัดว่าเขารู้จักสวี่ต้าหยวน และเคยได้ยินคำร่ำลือของสวี่ต้าหยวนมา

และด้านในนี้ มีเฉินเกอที่มึนงงเล็กน้อยเพียงผู้เดียว “นี่สรุปสวี่ต้าหยวนมีที่มายังไง? เก่งกาจกว่าหลี่เฟยหงแห่งตลาดการค้าจินหลิงอีกเหรอ?”

เวลานี้เฉินเกอถามคนขับรถ

พอมองรอบหนึ่ง ด้านหลังเหมือนไม่มีสวี่ต้าหยวนคนนั้นตามมา นี่ถึงทำให้ในใจเฉินเกอสงบลง

“อะแฮ่ม จะพูดยังไงล่ะ หลี่เฟยหงก็เป็นคนเก่งแห่งจินหลิง เบื้องหลังพึ่งบริษัทการค้าจินหลิง กรุ๊ป แต่สวี่ต้าหยวนคนนั้น เบื้องหลังยังพึ่งตระกูลสวี่ที่ยิ่งใหญ่แห่งจินหลิง เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของสวี่ไห่ซานประธานของ บริษัทอสังหาริมทรัพย์ไห่ชานกรุ๊ปถึงแม้ว่าบริษัทการค้าจินหลิงกรุ๊ปจะเป็นบริษัทอันดับหนึ่ง แต่จะพูดอย่างไรก็เป็นกิจการที่เข้ามาจากเขตอื่น มีที่มาประวัติการก่อตั้งที่จินหลิงสิบกว่าปี แต่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ไห่ชานกรุ๊ปไม่เหมือนกัน มีมาตั้งแต่สี่สิบปีก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนหน้านี้ตระกูลสวี่ก็หยั่งรากลึกที่จินหลิง เป็นงูท้องถิ่นอย่างแน่นอน”

“ไม่ใช่อย่างที่คำโบราณว่าเหรอ มังกรแกร่งกดงูท้องถิ่นไม่ลง แต่ว่าบริษัทอสังหาริมทรัพย์ไห่ชานกรุ๊ปกับบริษัทการค้าจินหลิงกรุ๊ป ภายนอกทั้งสองฝ่ายก็อยู่กันด้วยดีมาก ต่างฝ่ายต่างไว้หน้ากัน”

คนขับรถเหมือนคนชอบพูด พอได้พูดก็หยุดไม่อยู่เลย

ส่วนเฉินเกอฟังคนขับรถแนะนำตระกูลสวี่นี้ โดยเฉพาะสวี่ไห่ซาน จึงนึกขึ้นมาได้

ตนเองเคยได้รับรู้เกี่ยวกับตระกูลสวี่มาครั้งหนึ่งแล้ว

เมื่อไรกันนะ?

สวี่ตงสวี่ชาว ทำไมพี่น้องสองคนนี้หายไปจากจินหลิง? อีกทั้งครั้งก่อนทำไมจ้าวยีฟานร้องไห้อยู่ในหอพักไม่กล้าออกมา สุดท้ายพ่อแม่ของหล่อนออกหน้าก็ไม่เป็นผล เป็นตนเองที่ให้หลี่เจิ้นกั๋วโทรศัพท์ไปแก้ไขเรื่องนี้

ไม่ใช่ว่าตอนนั้นคนที่กินข้าวในวิลล่าสปาคือลูกชายของสวี่ไห่ซาน ลูกคนรวยที่ชื่อสวี่เว้ย เพราะดื่มเหล้าไปแล้วหยอกล้อจ้าวยีฟานกับหลินเจียว

หลังจากนั้นสวี่ตงก็ออกหน้าเรียกคนมาตีสวี่เว้ย

สุดท้ายพอหาเรื่องเข้าก็พบกับการแก้แค้นกระหน่ำรุนแรงของตระกูลสวี่

ตนเองไม่ได้สนใจสวี่จ้าว เพียงแค่ให้หลี่เจิ้นกั๋วออกหน้า ไกล่เกลี่ยเรื่องของจ้าวยีฟานกับหลินเจียวให้

ครั้งนี้ถือว่าตระกูลสวี่ไว้หน้าแล้ว

แต่เฉินเกอก็เคยได้ยินหลี่เจิ้นกั๋วเตือนขึ้นมาด้วย บอกให้เฉินเกอระวังความปลอดภัย หลบซ่อนสถานะให้ดีอะไรทำนองนี้

เพราะบริษัทการค้าจินหลิงกรุ๊ปอยู่ในจินหลิงเป็นหนึ่งในยักษ์ใหญ่จริง แต่ไม่ใช่ทุกบริษัทจะกลัวบริษัทการค้าจินหลิงกรุ๊ปไปหมด

โดยเฉพาะในสายตาของพวกเขา รู้เพียงว่าเป็นบริษัทที่พี่สาวเฉินเสี่ยวเปิด และที่มาความน่าเกรงขามต่อเฉินเสี่ยวก็ไม่ชัดเจน ดังนั้นธุรกิจของงูท้องถิ่นจึงไม่หวาดกลัว

แม้กระทั่งในที่ลับยังใบ้เล่ห์เหลี่ยมไม่น้อยด้วย

อย่างเช่นครั้งที่แล้วเฉินเกอกับซูมู่หานถูกลักพาตัว หลี่เจิ้นกั๋วเคยโทรศัพท์ไป โทรไปหาสวี่ไห่ซานโดยตรงพร้อมใช้น้ำเสียงแลกเปลี่ยนอย่างไม่คำนึงถึงทุกอย่าง

ทำให้สงสัยว่าสวี่ไห่ซานกำลังเล่นตลก

นี่แสดงว่าในสายตาของหลี่เจิ้นกั๋ว ตระกูลสวี่มีระดับความสำคัญ

เดิมทีสวี่ต้าหยวนเป็นลูกพี่ลูกน้องของสวี่ไห่ซาน ฉันว่าตระกูลสวี่ที่ไหนจะเก่งกาจได้ขนาดนี้กันล่ะ

เฉินเกออยู่บนรถ กำลังครุ่นคิดเรื่องนี้

สิ่งสำคัญกลับไม่ใช่กลัวเรื่องเดือดร้อน ถ้าไม่ได้อย่างไรก็นำเรื่องนี้ไปบอกพี่สาวอย่างเฉินเสี่ยว ให้เธอใช้อิทธิพลตระกูลมาแก้ไข โดยเฉพาะถึงตระกูลสวี่จะยอดเยี่ยมแค่ไหน ในสายตาเมืองหนานหยางตระกูลเฉิน ก็เป็นเสมือนมดตัวหนึ่ง

แต่ตอนนี้ทุกอย่างล้วนรอมือถือของตนเองดีแล้วค่อยปรึกษากับหลี่เจิ้นกั๋วอีกทีเถอะ

สถานที่ที่เฉินเกอพาถังหว่านพวกเธอมาคือที่พักของซูเฉียงเวย

สถานที่นี้ห่างไกลผู้คนที่สุดแล้ว

สวี่ต้าหยวนคนนั้นคงหาที่นี่ไม่เจอภายในชั่วโมงครึ่ง

“พี่เฉินเกอ พี่มาแล้วเหรอ”

“ต้าหู่ เอ้อหู่ เสี่ยวหยิงล่ะ?”

พอเข้าไป ต้าหู่ เอ้อหู่ที่กำลังซักเสื้อผ้าในลานบ้านรีบเข้ามาล้อมทันที

“ไปทำกับข้าวในบ้านกับพี่เฉียงเวยล่ะ!”

ไม่นานซูเฉียงเวยก็พาเสี่ยวหยิงออกมากันหมดแล้ว

เฉินเกอไม่ได้อธิบายมากมาย เพียงแต่เล่าเรื่องที่คืนนี้ถังหว่านพวกเธอสองแม่ลูกจะมาพักที่นี่ง่ายๆ สักหน่อยเท่านั้น แน่นอนว่าซูเฉียงเวยไม่มีปัญหา จึงรีบไปจัดเก็บที่พักให้ถังหว่าน

และพอถังหว่านฟังเฉินเกอบอกว่าซูเฉียงเวยเลี้ยงดูเด็กสามคนนี้ด้วยตนเอง ยิ่งรู้สึกประทับใจต่อซูเฉียงเวยคนนี้มาก

อาจจะเป็นประสบการณ์ที่ตนเองดูแลลูกสาวคนเดียวมาเอง ถังหว่านกับซูเฉียงเวยถึงมีความรู้สึกเห็นใจซึ่งกันและกันตั้งแต่แรกเจอ พอเจอหน้ากันทั้งสองคนก็คุยกันจนติดลมแล้ว

ส่วนเฉินเกอล่ะ หลังจากพวกเขาจัดการเรียบร้อย ก็ไปห้างมือถือแห่งนั้นแถวนี้คนเดียว รีบเปลี่ยนมือถือมาใช้

ถ้าไม่อย่างนั้นคงเสียเวลาจัดการเรื่อง