ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 194

บทที่194งานเฉลิมฉลองที่เขาหยุนเหมิง

　　“ทำไงดี ทำไงดี？”

　　ในใจลี่เยว่ก็รู้สึกเยือกเย็น

　　เมื่อครู่ พวกเขาก็แค่เหลือบมองรถVolkswagenคันนี้ไปอย่างนั้นๆ

　　เพราะว่าจิตใต้สำนึกของทุกคนต่างรับรู้รถVolkswagenที่ดีๆ ก็คันละสองถึงสามล้านเชียว

　　ก็เลยไม่ใส่ใจ

　　แต่กลับลืมว่าถ้าเป็นรถPhaetonรุ่นท็อปข้างในรถVolkswagenล่ะ？

　　กลัวอะไรก็ได้อย่างนั้นจริงๆ！

　　“โอ๊ย！อย่างนั้นต้องชดใช้กี่บาทกันเนี่ย ท้ายรถของรถPhaetonเปลี่ยนรูปร่างแล้ว！”

　　แม่ของลี่เม่ยก็กังวลแล้ว

　　“แบบนี้ไหมพี่ลี่ คุณรีบโทรหาเจ้าของรถนี้ จากนั้นขอร้องเขา ถ้าไม่ได้ก็ให้คุณลุงมา？”

　　น้องชายคนนั้นพูดอีก

　　“ชิ กลัวอะไรล่ะ ชนก็ชนสิ ทำไม？ใครให้เขาเอารถจอดชิดผมขนาดนั้น แม่ง อีกอย่าง ที่คันละล้านสองล้าน คุณคิดว่าผมซื้อไม่ได้หรือไง！รถผมซีรีส์7นี้ก็แค่เอามาใช้ช่วยฝึกงาน เคไหม ！”

　　ลี่เยว่ขึ้นไปด้วยความโกรธ ที่ครอบงำสุดๆ

　　แต่ก็ยังโทรหาเจ้าของรถ ให้เขาลงมาจัดการ ดูว่าเขาจะพูดอย่างไร！

　　โทรติดอยู่นาน ก็มองเห็น วัยรุ่นท่าทางอ่อนแอสวมแว่นออกมาจากร้านอาหาร ข้างๆเขาก็ยังมีผู้หญิงท่าทางอ่อนแอมาด้วยอีกคน ดูแล้วน่าจะเป็นคู่รัก

　　“คุณชนรถผมเหรอ！”

　　พอผู้ชายอ่อนแอคนนั้นมา ก็พูดเบาๆ

　　พอเห็นผู้ชายคนนี้ ท่าทางดูซื่อๆ

　　เหมือนกับอ่อนต่อโลก

　　ส่วนคนแบบลี่เยว่พอเห็นก็รู้สึกดีใจ

　　ก็รู้สึกดีอย่างมาก ได้เจอคนแปลกๆแบบนี้ ไม่ต้องบอก จะต้องมาจากบ้านนอก แล้วก็เสแสร้งทำเป็นใช้เงินฟุ่มเฟือยมาซื้อรถเพื่ออวด ทั้งที่ไม่มีประสบการณ์อะไรมากนัก

　　ถ้าเป็นผู้ใหญ่ ไม่แน่ลี่เยว่อาจจะเกรงใจหน่อยๆ

　　ตอนนี้ลี่เยว่กลับพูดด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม：

　　“คุณตาบอดเหรอไง ใครให้คุณจอดรถขวางผมใกล้ขนาดนี้ จนตอนนี้รถผมขยับไม่ได้เลย คุณพูดมา เรื่องนี้จะเอาไง？”

　　ลี่เยว่พับแขนเสื้อขึ้น เดินไปที่ผู้ชายสวมแว่น

　　ส่วนหวังเลี่ยงที่เด็กกว่านั้น ก็ล้อมรอบไปที่ผู้ชายสวมแว่น

　　ผู้หญิงตัวเล็กข้างๆพูด：“คุณชนรถเรา ต้องไปซ่อมรถให้เราสิ ทำไมคุณยังถามว่าพวกเราจะเอาไงอีก？”

　　“ใช่ คุณต้องซ่อมรถให้ผม！”

　　ผู้ชายสวมแว่นพูดเบาๆ

　　“อะไรนะๆ？คุณเอารถมาชิดผม ยังให้ผมซ่อมรถให้อีกเหรอ ？แม่ง！”

　　ลี่เยว่ยกขาขึ้นถึบไปที่ท้องผู้ชายสวมแว่น ชี้ไปที่ผู้ชายสวมแว่นแล้วด่าคำแรงๆบอกมา：

　　“คุณไม่ถามหน่อยเหรอ ว่าผมลี่เยว่คือใคร！คิดว่ามายุ่งกับผมได้เหรอไง ไอ้น้อง บ้านคุณอยู่ไหนเหรอ？มา เอาที่อยู่มาให้ผมหน่อย，！”

　　ลี่เยว่จะคุกคามใส่

　　ผู้ชายใส่แว่นตกใจจนจับท้องไว้ไม่กล้าพูดอะไร

　　“ว๊าวๆๆ คุณชายลี่เยว่เจ๋งมาก！”แม่ของลี่เม่ยมองท่าทางเผด็จการเอาแต่ใจของลี่เยว่ กลับชื่นชมอย่างมาก

　　“ปกติครับคุณป้า ที่บ้านลี่เยว่มีเงินมีอำนาจ！”

　　หวังเลี่ยงพูดยกยออยู่ข้างๆ

　　“ยังไม่ไสหัวไปอีก ครั้งหน้ากล้ามาชิดรถผม ผมเอาคุณตายแน่！”

　　ลี่เยว่เตะไปที่ผู้ชายใส่แว่นอีกครั้ง

　　ผุ้ชายใส่แว่นถูกแฟนสาวพยุงขึ้นมา แล้วกลับไปในร้านอาหาร

　　“เจ๋งมากพี่ลี่ อย่างนั้นก็ไม่เป็นไรแล้ว！”

　　รุ่นน้องพวกนั้นต่างพูดอย่างนับถือ

　　“ถ้าไม่ใช่ว่ารถเขาแพงกว่าผม ไม่อย่างนั้นวันนี้ผมชนเขา ก็จะให้เขาชดใช้เงินให้！”

　　ลี่เยว่พูดอย่างเย่อหยิ่ง เตรียมขับรถไปส่งพวกจ้าวยีฟานก่อน จากนั้นค่อยไปซ่อมรถ

　　ตอนนี้เอง ฟุบฟุบฟุบ！

　　มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น จากนั้นก็มีผู้ชายสามสี่สิบคนออกมาจากร้านอาหาร

　　แล้วเข้ามาล้อมรอบพวกลี่เยว่ไว้

　　ส่วนคนตรงหน้า เป็นผู้ชายสูงสวมแขนสั้น

　　ตอนนี้มองที่ผู้ชายสวมแว่นแล้วถาม：“ตาแว่น พวกเขาใครทำร้ายคุณ？”

　　“เขานั่นแหละ！”

　　ตาแว่นไปที่ลี่เยว่

　　ส่วนลี่เยว่ เดิมทีไม่หวาดกลัว แต่พอมองท่าทางของผู้ชายข้างหน้าอย่างชัดเจน

　　ทันใดนั้นหน้าก็ซีด

　　“คุณคือพี่เฉินเฉียง？ครั้งที่แล้วผมเจอคุณไปแล้วครั้งหนึ่ง！”

　　ลี่เยว่กลืนน้ำลายแล้วถาม

　　เฉินเฉียง！

　　ได้ยินชื่อนี้ หวังเลี่ยงกับพวกผู้ชายที่เด็กกว่าพวกนั้น รวมถึงหยางฮุย หลี่ปินต่างตะลึง

　　ต่างเรียนที่จินหลิงกันมานานแล้ว ก็ได้ยินเกี่ยวกับพวกคนใหญ่โตมาไม่น้อย

　　เฉินเฉียงคือลูกชายของเฉินว่านหาว พวกคลับบันเทิงสโมสรต่างๆที่ใหญ่ที่สุดของจินหลิง ต่างเป็นของตระกูลเขา

　　อีกอย่างเฉินว่านหาวถือว่าเป็นคนคุมหางเสือพวกอำนาจใต้ดินที่เก่าแก่ของจินหลิง