ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 224

บทที่ 224 ชนท้ายรถของ Benz G

เสียงตะคอกนี้ มาจากลี่เหวินหยางที่เพิ่งเดินออกจากห้องส่วนตัวนั่นเอง

เพราะเมื่อกี้ มีเด็กหญิงคนหนึ่งก็จะไปเข้าห้องน้ำเหมือนกัน แต่ทันทีที่เดินออกมาจากห้องส่วนตัว ก็ได้เห็นชายคนหนึ่งขวางเจียงเฉว่ฉิงไว้

ดังนั้นหลังจากที่ลี่เหวินหยางได้ยินข่าว ก็เดินตรงออกไป

พาคนทั้งกลุ่มล้อมรอบเข้ามา

“มีอะไร ไอ้พวกเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม! เมื่อกี้ตะคอกใส่ใคร?”

เห็นได้ชัดว่าผู้จัดการจ้าวก็ไม่ใช่ว่าจะอ่อนหัด ถามด้วยใบหน้าที่เย็นชาในทันที

“นี่คือเพื่อนเรียนของฉัน คุณขวางเพื่อนฉันไว้ หมายความว่าอะไร?”

ลี่เหวินหยางเป็นหนังหน้าไฟ สอบถามขึ้น

เจียงเฉว่ฉิงหวาดกลัวจนหลบตัวอยู่ด้านหลังของ ลี่เหวินหยาง

“เสี่ยวฉิงฉันบอกคุณนะ หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานในบริษัทที่ให้เธอไปดื่มเป็นเพื่อนในครั้งนี้ ไม่ธรรมดา ถ้าคุณรู้ดีแก่ใจ ก็ตามฉันเข้าไป! นอกจากนี้ คุณบอกไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมพวกนี้ ว่าฉันเป็นใคร?”

ผู้จัดการจ้าวมือไพล่หลังแล้วพูดขึ้น

“เหวินหยาง เขาชื่อจ้าวไท่ก็รองผู้จัดการในแผนกของฉัน!” เจียงเฉว่ฉิง พูดขึ้น

“โธ่เว้ย ก็คือเขาหรอ?”

ลี่เหวินหยางกำลังคิดจะไปหาเรื่องจ้าวไท่ในช่วงบ่าย แต่กลับย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย

และเห็นได้ชัดว่าเจียงเฉว่ฉิง ก็คาดคิดไม่ถึง ว่าจะได้พบกับไอ้แก่ลามกในนี้

“หึม ฉันจะคุยกับคุณอยู่พอดี ผู้จัดการจ้าว คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? พ่อของฉันคือลี่เชิ้งหัว! คิสเช่นการ์ดซิตี้ที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอผิงอัน ก็คือของบ้านฉัน!”

ลี่เหวินหยางบอกประวัติของตัวเองโดยตรง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของจ้าวไท่ก็กระตุกเล็กน้อย

คิสเช่นการ์ดซิตี้แห่งตระกูลลี่เขาเคยได้ยินแน่นอน

สมัยก่อน ถือเป็นบริษัทชั้นสองในอำเภอผิงอัน

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เนื่องจากมาตรฐานการรักษ์สิ่งแวดล้อมของคิสเช่นการ์ดซิตี้บ้านเขา ทำได้สูงมาก ดังนั้นจึงได้รับการลงทุนจาก บริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ปแล้ว

ถือเป็นหนึ่งในโครงการพัฒนาขององค์กร

และสถานะ คิสเช่นการ์ดซิตี้แห่งตระกูลลี่ของพวกเขานั้น ก็น้ำขึ้นเรือย่อมลอยสูงขึ้นตามเช่นกัน ตอนนี้อาจกล่าวได้ว่า เป็นชั้นหนึ่งในอำเภอผิงอัน

เขาที่ได้รับการลงทุนเหมือนกัน แต่เป็นแค่รองผู้จัดการแผนกเท่านั้น ก็ต้องพิจารณาดีๆ

“อ๋อๆ ที่แท้เป็นคุณชายแห่งตระกูลหลี่นี่เอง แต่ว่าคุณชายลี่ ตอนนี้ฉันหาเสี่ยวฉิง คือเรื่องในบริษัทของเรา นี่คงยังไม่ถึงคราวของคุณ ที่จะเข้ามาแทรกแซงใช่ไหม?”

จ้าวไท่พูดอย่างเย็นชา

อัตราส่วนการลงทุนของบริษัทพวกเขา สูงกว่าบริษัทและโรงงานใน คิสเช่นการ์ดซิตี้มากนัก เป็นลูกชายครึ่งหนึ่งของบริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ป ตามพื้นหลังและความสามารถแล้ว จ้าวไท่ก็ไม่กลัวมากนะ

“วันนี้ฉันจะต้องยุ่งแน่นอน!”

ลี่เหวินหยางแสดงท่าทางอย่างน่าเกรงขาม

จากนั้นทั้งสองก็ประจัญกัน เพราะยังไงแล้ว ใครก็ไม่อยากเสียหน้า

และบทสรุปของเรื่องนี้ก็คือ ลี่เหวินหยางใจร้อนลงไม้ลงมือในทันที ทั้งสองจึงต่อสู้กัน

เมื่อพวกลี่เชาได้เห็นเข้า ก็เริ่มลงมือเช่นกัน

เพราะรู้สึกว่ารองผู้จัดการคนนี้ ยังไงก็ไม่มีอำนาจเท่าบ้านของลี่เหวินหยาง

หลังจากรุมทุบตีกันเสร็จ ทำร้ายจ้าวไท่หนักไม่เบา

เจียงเฉว่ฉิง ที่อยู่ด้านข้าง อยากจะหยุด แต่ก็ไม่สามารถหยุดได้

“โธ่เว้ย กล้าลงมือตีฉัน แกรอไว้เลยนะ!”

จ้าวไท่ปิดหน้าไว้ วิ่งหนีไปอย่างกระอักกระอ่วน

ไม่นานนัก ก็เห็นห้องส่วนตัวของจ้าวไท่มีคนหลั่งไหลออกมาจำนวน และคนที่เป็นผู้นำ คือชายวัยกลางคนในชุดสูท

“ผู้จัดการจ้าว ใครเป็นคนลงมือทำร้าย?”

ชายวัยกลางคนพูดอย่างเย็นชา

จ้าวไท่เลยชี้ลี่เหวินหยางและลี่เชาอัตโนมัติ ยังโน้มตัวไปที่ข้างหูเขา พูดอะไรบางอย่าง

“หืม ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะเป็นลูกชายของใคร ยังไงก็ตาม วันนี้ฉันเพิ่งมาในฐานะผู้บริหารระดับสูงที่บริษัทของพวกคุณ ตอนนี้ก็มีคนหาเรื่อง โธ่เว้ย ไม่อย่างนั้นไอ้พวกเด็กนี่ ยังคิดว่าฉันน่ารังแก ตีมันเลย!”

เฉินเกอเฝ้ามองอยู่ข้างๆ ไม่รู้เลยว่าควรจะช่วยทางไหน

และลี่เหวินหยางคนนี้ ก็ค่อนข้างเสเพล มือหนึ่งในการต่อยตีทะเลาะวิวาท

แต่ว่า เมื่อเจอกับคนที่คนวัยกลางคนพามาแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้

ส่วนลี่เหวินหยางถูกชายหนุ่มคนหนึ่งเอาขวดเหล้าฟาดหัวโดยตรง เลือดไหลออกมาเต็มใบหน้าในทันที

“อย่าตีเลย อย่าตีกันเลย!”

เฉินเกอเห็นสถานการณ์ไม่ดี ต้องเกิดเรื่องแน่ จึงรีบเข้าไปห้ามปรามกับผู้ชายคนอื่นๆ

เพราะยังไงแล้ว คนที่ทะเลาะกันที่นี่ เป็นคนของตัวเองทั้งนั้น และ ทางลี่เหวินหยางที่ถูกทุบตี แม้ว่าจะเป็นศัตรูครึ่งหนึ่งของตัวเอง แต่งานเลี้ยงรุ่นในวันนี้ ก็ไม่เหมาะที่จะทำเรื่องให้ใหญ่โต

ยังไงก็เป็นวันนี้ไม่ได้

ด้วยความร่วมมือของพนักงานโรงแรม คนทางจ้าวไท่ถึงได้หยุดลง จากนั้นก็ถูกคนหนึ่งรายล้อมไว้ เช็คบิลเสร็จก็ออกไปเลย

“จะทำยังไงดี? นี่จะทำอย่างไรดี? พี่หยาง พี่เลือดออกแล้ว!”

หวังรุ่ยตกใจไม่น้อย รีบถามขึ้น

หวังรุยตกใจมากและรีบถาม

“ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เล็กจนโต เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าตีฉัน ฉันจะโทรหาพ่อฉัน ให้คนมาฟันมันให้ตาย!”

ลี่เหวินหยางตะโกนด้วยดวงตาแดงก่ำ