ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 224

บทที่ 224 ชนท้ายรถของ Benz G

เสียงตะคอกนี้ มาจากลี่เหวินหยางที่เพิ่งเดินออกจากห้องส่วนตัวนั่นเอง

เพราะเมื่อกี้ มีเด็กหญิงคนหนึ่งก็จะไปเข้าห้องน้ำเหมือนกัน แต่ทันทีที่เดินออกมาจากห้องส่วนตัว ก็ได้เห็นชายคนหนึ่งขวางเจียงเฉว่ฉิงไว้

ดังนั้นหลังจากที่ลี่เหวินหยางได้ยินข่าว ก็เดินตรงออกไป

พาคนทั้งกลุ่มล้อมรอบเข้ามา

“มีอะไร ไอ้พวกเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม! เมื่อกี้ตะคอกใส่ใคร?”

เห็นได้ชัดว่าผู้จัดการจ้าวก็ไม่ใช่ว่าจะอ่อนหัด ถามด้วยใบหน้าที่เย็นชาในทันที

“นี่คือเพื่อนเรียนของฉัน คุณขวางเพื่อนฉันไว้ หมายความว่าอะไร?”

ลี่เหวินหยางเป็นหนังหน้าไฟ สอบถามขึ้น

เจียงเฉว่ฉิงหวาดกลัวจนหลบตัวอยู่ด้านหลังของ ลี่เหวินหยาง

“เสี่ยวฉิงฉันบอกคุณนะ หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานในบริษัทที่ให้เธอไปดื่มเป็นเพื่อนในครั้งนี้ ไม่ธรรมดา ถ้าคุณรู้ดีแก่ใจ ก็ตามฉันเข้าไป! นอกจากนี้ คุณบอกไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมพวกนี้ ว่าฉันเป็นใคร?”

ผู้จัดการจ้าวมือไพล่หลังแล้วพูดขึ้น

“เหวินหยาง เขาชื่อจ้าวไท่ก็รองผู้จัดการในแผนกของฉัน!” เจียงเฉว่ฉิง พูดขึ้น

“โธ่เว้ย ก็คือเขาหรอ?”

ลี่เหวินหยางกำลังคิดจะไปหาเรื่องจ้าวไท่ในช่วงบ่าย แต่กลับย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย

และเห็นได้ชัดว่าเจียงเฉว่ฉิง ก็คาดคิดไม่ถึง ว่าจะได้พบกับไอ้แก่ลามกในนี้

“หึม ฉันจะคุยกับคุณอยู่พอดี ผู้จัดการจ้าว คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? พ่อของฉันคือลี่เชิ้งหัว! คิสเช่นการ์ดซิตี้ที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอผิงอัน ก็คือของบ้านฉัน!”

ลี่เหวินหยางบอกประวัติของตัวเองโดยตรง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของจ้าวไท่ก็กระตุกเล็กน้อย

คิสเช่นการ์ดซิตี้แห่งตระกูลลี่เขาเคยได้ยินแน่นอน

สมัยก่อน ถือเป็นบริษัทชั้นสองในอำเภอผิงอัน

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เนื่องจากมาตรฐานการรักษ์สิ่งแวดล้อมของคิสเช่นการ์ดซิตี้บ้านเขา ทำได้สูงมาก ดังนั้นจึงได้รับการลงทุนจาก บริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ปแล้ว

ถือเป็นหนึ่งในโครงการพัฒนาขององค์กร

และสถานะ คิสเช่นการ์ดซิตี้แห่งตระกูลลี่ของพวกเขานั้น ก็น้ำขึ้นเรือย่อมลอยสูงขึ้นตามเช่นกัน ตอนนี้อาจกล่าวได้ว่า เป็นชั้นหนึ่งในอำเภอผิงอัน

เขาที่ได้รับการลงทุนเหมือนกัน แต่เป็นแค่รองผู้จัดการแผนกเท่านั้น ก็ต้องพิจารณาดีๆ

“อ๋อๆ ที่แท้เป็นคุณชายแห่งตระกูลหลี่นี่เอง แต่ว่าคุณชายลี่ ตอนนี้ฉันหาเสี่ยวฉิง คือเรื่องในบริษัทของเรา นี่คงยังไม่ถึงคราวของคุณ ที่จะเข้ามาแทรกแซงใช่ไหม?”

จ้าวไท่พูดอย่างเย็นชา

อัตราส่วนการลงทุนของบริษัทพวกเขา สูงกว่าบริษัทและโรงงานใน คิสเช่นการ์ดซิตี้มากนัก เป็นลูกชายครึ่งหนึ่งของบริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ป ตามพื้นหลังและความสามารถแล้ว จ้าวไท่ก็ไม่กลัวมากนะ

“วันนี้ฉันจะต้องยุ่งแน่นอน!”

ลี่เหวินหยางแสดงท่าทางอย่างน่าเกรงขาม

จากนั้นทั้งสองก็ประจัญกัน เพราะยังไงแล้ว ใครก็ไม่อยากเสียหน้า

และบทสรุปของเรื่องนี้ก็คือ ลี่เหวินหยางใจร้อนลงไม้ลงมือในทันที ทั้งสองจึงต่อสู้กัน

เมื่อพวกลี่เชาได้เห็นเข้า ก็เริ่มลงมือเช่นกัน

เพราะรู้สึกว่ารองผู้จัดการคนนี้ ยังไงก็ไม่มีอำนาจเท่าบ้านของลี่เหวินหยาง

หลังจากรุมทุบตีกันเสร็จ ทำร้ายจ้าวไท่หนักไม่เบา

เจียงเฉว่ฉิง ที่อยู่ด้านข้าง อยากจะหยุด แต่ก็ไม่สามารถหยุดได้

“โธ่เว้ย กล้าลงมือตีฉัน แกรอไว้เลยนะ!”

จ้าวไท่ปิดหน้าไว้ วิ่งหนีไปอย่างกระอักกระอ่วน

ไม่นานนัก ก็เห็นห้องส่วนตัวของจ้าวไท่มีคนหลั่งไหลออกมาจำนวน และคนที่เป็นผู้นำ คือชายวัยกลางคนในชุดสูท

“ผู้จัดการจ้าว ใครเป็นคนลงมือทำร้าย?”

ชายวัยกลางคนพูดอย่างเย็นชา

จ้าวไท่เลยชี้ลี่เหวินหยางและลี่เชาอัตโนมัติ ยังโน้มตัวไปที่ข้างหูเขา พูดอะไรบางอย่าง

“หืม ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะเป็นลูกชายของใคร ยังไงก็ตาม วันนี้ฉันเพิ่งมาในฐานะผู้บริหารระดับสูงที่บริษัทของพวกคุณ ตอนนี้ก็มีคนหาเรื่อง โธ่เว้ย ไม่อย่างนั้นไอ้พวกเด็กนี่ ยังคิดว่าฉันน่ารังแก ตีมันเลย!”

เฉินเกอเฝ้ามองอยู่ข้างๆ ไม่รู้เลยว่าควรจะช่วยทางไหน

และลี่เหวินหยางคนนี้ ก็ค่อนข้างเสเพล มือหนึ่งในการต่อยตีทะเลาะวิวาท

แต่ว่า เมื่อเจอกับคนที่คนวัยกลางคนพามาแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้

ส่วนลี่เหวินหยางถูกชายหนุ่มคนหนึ่งเอาขวดเหล้าฟาดหัวโดยตรง เลือดไหลออกมาเต็มใบหน้าในทันที

“อย่าตีเลย อย่าตีกันเลย!”

เฉินเกอเห็นสถานการณ์ไม่ดี ต้องเกิดเรื่องแน่ จึงรีบเข้าไปห้ามปรามกับผู้ชายคนอื่นๆ

เพราะยังไงแล้ว คนที่ทะเลาะกันที่นี่ เป็นคนของตัวเองทั้งนั้น และ ทางลี่เหวินหยางที่ถูกทุบตี แม้ว่าจะเป็นศัตรูครึ่งหนึ่งของตัวเอง แต่งานเลี้ยงรุ่นในวันนี้ ก็ไม่เหมาะที่จะทำเรื่องให้ใหญ่โต

ยังไงก็เป็นวันนี้ไม่ได้

ด้วยความร่วมมือของพนักงานโรงแรม คนทางจ้าวไท่ถึงได้หยุดลง จากนั้นก็ถูกคนหนึ่งรายล้อมไว้ เช็คบิลเสร็จก็ออกไปเลย

“จะทำยังไงดี? นี่จะทำอย่างไรดี? พี่หยาง พี่เลือดออกแล้ว!”

หวังรุ่ยตกใจไม่น้อย รีบถามขึ้น

หวังรุยตกใจมากและรีบถาม

“ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เล็กจนโต เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าตีฉัน ฉันจะโทรหาพ่อฉัน ให้คนมาฟันมันให้ตาย!”

ลี่เหวินหยางตะโกนด้วยดวงตาแดงก่ำ

ตั้งแต่เมื่อกี้ที่เขาลงมือทำร้ายคนอื่น เฉินเกอดูออกแล้ว ว่าเป็นคนที่เสียเปรียบไม่ได้

และเขายังคิดว่า อาศัยบารมีของพ่อเขา สามารถโอ้อวดต่อหน้าเพื่อนเรียน

แต่ไม่คาดคิดว่า คนฝั่งของ จ้าวไท่Tai ยิ่งหัวรุนแรงกว่า ไม่ให้เกียรติเลยสักนิด ยังทำร้ายตัวเองอย่างสาหัส!

เพราะลี่เหวินหยางควบคุมอารมณ์ไม่อยู่โดยตรง

“เรียกรถพยาบาลก่อนดีกว่า!” ลี่หมิงเฉว่รีบพูดขึ้น รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรออก

ใช้เวลาไม่นาน รถพยาบาลก็มาถึง ลี่หมิงเฉว่เป็นหมอโดยตรง แน่นอนว่าต้องขึ้นไปในรถเพื่อช่วยในการปฐมพยาบาลเป็นอันดับแรก

“คุณชายหยางถูกทำร้ายจนเข้าโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้เราจะทำอย่างไรกันดี?”

“หรือไม่อย่างนั้นเราไปกันเถอะ ถ้าหากเดี๋ยวคนพวกนั้นเรียกคนกลับมาอีก จะทำยังไง?”

“ใช่เลย คนพวกนั้นดูแล้วก็ไม่ธรรมดา!”

หวังรุ่ยพูดอย่างไม่มีแนวคิด

ในขณะนี้ ทุกคนต่างมองไปที่ลี่เชา

ที่จริงลี่เชาก็รู้สึกตกตะลึงอึ้งทึ่งเล็กน้อย

เพราะการสู้รบระลอกที่สอง เมื่อเขาได้ยินว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะเป็นผู้บริหารระดับสูงอะไรสักอย่าง เขาก็กลัวแล้ว หลังจากที่ถูกคนเตะล้มลง ก็ไม่กล้าเอาคืน

ช่วงครึ่งหลัง มีเพียงลี่เหวินหยางเท่านั้น ที่โดนทำร้าย

ในเวลานั้น เห็นสายตาทุกคนมองมาที่ตัวเอง คุณค่าในตัวพุ่งขึ้นมาอีกครั้งในทันที

“ทุกคนอย่าพึ่งรีบร้อน เราขับรถไปโรงพยาบาลก่อน พ่อของเหวินหยางจะต้องไปแน่นอน!”

ลี่เชาพูด

จากนั้นทุกคนก็ไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของโรงแรมทั้งหมด

เฉินเกอนิ่งอยู่กับที่สักพัก ก็ตามลงไปขับรถเหมือนกัน

โธ่เว้ย เดิมทีนี่เป็นแค่เรื่องที่ง่ายนิดเดียว ไม่ก็เจียงเฉว่ฉิง ไปร้องเรียนด้วยตัวเอง จะต้องจัดการกับจ้าวไท่อย่างแน่นอน

ไม่ได้จริงๆ ก็โทรหาด้วยตัวเอง เรื่องนี้ก็จบลงแล้ว

ไม่คาดคิดว่า แค่ครู่เดียว ก็ได้ทำเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้

ทุกคนได้มาถึงที่ลานจอดรถแล้ว

“ตอนนี้เรายังเหลือรถทั้งหมดสี่คัน ใครยังขับรถมาบ้าง?”

ในลานจอดรถใต้ดิน ลี่เชารีบถามขึ้น

และ เจียงเฉว่ฉิงได้ร้องไห้แล้ว

“โทษฉันคนเดียว! โทษฉันที่ไม่ดีเอง!”

ยังคงอยู่ในภาวะที่โทษตัวเองอย่างหนัก

“หือ เฉว่ฉิง นี่จะโทษคุณได้อย่างไร? เมื่อกี้ตอนที่ฉันออกไปได้เห็นหมดแล้ว ตอนที่คุณถูกไอ้แก่ลามกนั่นขวางไว้ เฉินเกอก็อยู่ข้างๆเลย เขาไม่ไปช่วย ถ้าเขาไปช่วย บางทีอาจจะไม่มีเรื่องในตอนหลังแล้ว โทษเขาทั้งหมด!”

“ใช่เลยเฉว่ฉิง ถ้าจะโทษก็ต้องโทษเฉินเกอ คุณไม่ต้องโทษตัวเองแล้ว! เราขึ้นรถไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า!”

หวังรุ่ยพูด

หลังจากพูดจบ ก็มีคนเริ่มขึ้นรถแล้ว

เจียงเฉว่ฉิง ก็ได้นั่งอยู่ในรถของ ลี่เชา

“ให้ตายเถอะ พวกคุณรีบดู เฉินเกอก็ลงมาลานจอดรถชั้นใต้ดินด้วย!”

ในเวลานี้ ทุกคนถึงได้เห็นเฉินเกอ

“ไอ้ปัญญาอ่อนนี่ เขาลงมาทำอะไรนะ? รถของเราทั้งหมดนี้ ได้จัดคนไว้เรียบร้อยแล้ว เขานั่งแท็กซี่มาไม่ใช่หรอ?”

เพื่อนเรียนหญิงคนหนึ่ง พูดอย่างเย็นชา

“ใช่เลย นายนั่งแท็กซี่มาไม่ใช่หรอ? เป็นอะไร? ยังอยากจะลงมานั่งรถไปกับเราหรอ? ช่างจริงๆเลยนะ ท่าทางมีเรื่องเกิดขึ้นที่ไหน ก็ได้ตามไปถึงที่นั่น แต่กลับไม่มีประโยชน์สักนิด!”

“รีบขึ้นไปเรียกแท็กซี่เถอะ อย่ามาขวางเราที่นี่!”

หวังรุ่ย พูดอย่างเหยียดหยาม

และในครั้งนี้ เจียงเฉว่ฉิงมองไปที่เฉินเกอแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

“พี่เชา ไม่ต้องสนใจเขา รีบขับรถเถอะ รถของพี่กับรถของพี่หยาง ของใครเร็วกว่ากัน?”

หวังรุ่ยมองเฉินเกอตาขวาง

“ฮ่าๆ พอๆกัน ไปกันก่อน นั่งดีๆนะ!”

ลี่เชาพูดตะโกนคำหนึ่ง เหยียบคันเร่งลงไป รถก็พุ่งออกไปทันที

ทันใดนั้น เสียงกระแทกดังปั๊ง

เพราะพวงมาลัยยังไม่ทันที่จะทรงตัว รถจึงชนเข้ากับท้ายรถของรถสีขาวที่จอดอยู่ด้านหน้า

ก็ได้เห็นเพียงฝากระโปรงหน้ารถของลี่เชา ยกขึ้นโดยตรง

“ให้ตายเถอะ!”

ลี่เชา ตกตะลึง

และคนในรถก็ลงมาหมดแล้ว

“ห๊า!”

ทันใดนั้นหวังรุ่ย ก็ได้ปิดปากกรีดร้องเสียงดัง

“พี่เชา พี่รีบดูสิ รถคันที่พี่ชน ดูเหมือนว่าจะเป็น Mercedes-Benz G500!”

“อะไรนะ Mercedes-Benz G500?”

ทุกคนไม่ได้คิดไปในทางอื่น เพียงแค่รู้สึกว่า ทั้งอำเภอผิงอัน县 จะมีรถหรูแบบนี้ได้ยังไง

แต่เมื่อได้ลองเข้าไปดูใกล้ๆ ไม่ใช่ Benz G แล้วจะเป็นอะไรล่ะ......