ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 226

บทที่ 226 ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมาแล้ว

ลี่เหวินหยางกำลังขอความช่วยเหลือจากพี่จิน

ก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรบ้าง เมื่อเห็นพวกเจียงเฉว่ฉิงเข้ามา ลี่เหวินหยางก็ได้วางสายโทรศัพท์

“เหวินหยาง ขอโทษนะ เป็นความผิดของฉันทั้งหมด!”

เจียงเฉว่ฉิงพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“พูดอะไรกัน เฉว่ฉิง ฉันคาดคิดไม่ถึงเลย ว่าคนคนนั้นจะกล้าลงมือโดยไม่ถามอะไรสักคำ วางใจได้เลย พ่อของฉันกำลังจัดการพวกมัน! ใช่แล้ว เรื่องของคุณฉันก็ได้คุยกับพ่อฉันแล้ว!”

ลี่เหวินหยางพูดด้วยอย่างเคียดแค้น

เจียงเฉว่ฉิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

หยิบขึ้นมาแล้วกดรับสาย

ตอบอืมๆสองครั้งก็วางสายทิ้ง

“แย่แล้วๆ เมื่อกี้คือผู้จัดการของเราได้แจ้งกับฉันว่า ฉันถูกไล่ออกแล้ว!”

เจียงเฉว่ฉิงพูดอย่างหมดแรง

ถูกไล่ออกมีความหมายว่ายังไง นั่นก็คือบริษัทย่อยและบริษัทการลงทุนจำนวนมากที่อยู่ในเครือของบริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ป ตัวเองไม่สามารถเข้าไปได้ทั้งหมด

โอกาสที่ดียิ่งนัก หายไปแบบนี้เลยหรือไง?”

“อะไรนะ? ถูกไล่ออกแล้ว?”

ลี่เหวินหยางก็คาดคิดไม่ถึง ที่จริงแล้ว ตัวเองต้องการแสดงความสามารถของตัวเองต่อหน้าเจียงเฉว่ฉิง

ทำให้ผู้หญิงคนนี้ ชื่นชอบและตกหลุมรักตัวเอง

แต่ว่านะ ถูกทุบตีก่อน ไม่สามารถจัดการเรื่องของ เจียงเฉว่ฉิงสำเร็จ ตอนนี้ยิ่งเลย ทำให้เจียงเฉว่ฉิงถูกไล่ออกจากบริษัทโดยตรง

“เฮ้อ เหวินหยาง แล้วตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี? เห็นได้ชัดว่าต่อไปทางนั้นก็ยังจะรังควาน เฉว่ฉิง อีกแน่!”

หวังรุ่ยถามอย่างสอดรู้สอดเห็น

“ฮึ่ม อย่าลืมว่ายังมีพ่อของ พี่เหวินหยาง ยังไงก็มีพลังมากกว่ารองผู้จัดการคนนั้นแน่นอน!” มีคนพูดวิเคราะห์

โทรศัพท์มือถือของ ลี่เหวินหยางก็ดังขึ้นในเวลานี้

เขารีบหยิบขึ้นมารับสาย

“พ่อ สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง? พ่อพูดอะไรนะ? ให้ตายเถอะ! ฉันเข้าใจแล้ว แล้วเรื่องของฉันจะทำยังไง? ได้ครับพ่อ ฉันเข้าใจแล้ว!”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ โทรศัพท์มือถือของลี่เหวินหยางยังเอาไว้ไม่แน่น แล้วตกลงบนเตียง

“เหวินหยาง เกิดอะไรขึ้น?”

เจียงเฉว่ฉิงถาม

“ฉันก็แย่แล้ว คนที่ตีฉัน คือผู้บริหารจากสำนักงานใหญ่ พ่อของฉันมีเส้นสายของพี่จิน แต่ พี่จินเป็นแค่คนขับรถเท่านั้น ไม่มีหน้ามีตาเท่าผู้บริหารคนนั้น และผู้บริหารคนนั้น เมื่อก่อนได้ติดตามจ้าวจื่อซิ่ง คนสนิทที่โปรดปรานของประธานจ้าว พี่จินก็ไม่กล้ายุ่งแล้ว ตอนนี้พ่อของฉันกำลังขอร้องเขา คืนนี้ให้ฉันไปขอโทษรองผู้จัดการคนนั้น!”

ลี่เหวินหยางปาดเหงื่อที่แตกออกบนหน้าผาก

หัวใจของเจียงเฉว่ฉิงก็หดหู่ไปครึ่งหนึ่ง

ถ้าเป็นเช่นนี้ ตอนนี้ลี่เหวินหยางลำพังตัวเอง ยังคุ้มครองยากเลย

“เห้ย! เฉว่ฉิง ความหมายของพ่อฉันก็คือ เราไม่ควรใจร้อนขนาดนั้น คนที่ชื่อจ้าวไท่ รังแกคุณที่บริษัท คุณสามารถไปร้องเรียนกับผู้บริหารโดยตรง ถ้าผู้บริหารรับรู้ จะต้องจัดการกับเขาอย่างเคร่งครัดแน่นอน! ตอนนี้ดีเลย ทำเรื่องเกินความจำเป็น ฉันสร้างปัญหาขึ้น คุณก็ตกงานด้วย!”

น้ำเสียงของ ลี่เหวินหยางตอนนี้ถ่อมตัวไม่น้อย

และเมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้ เจียงเฉว่ฉิงรู้สึกว่า มีใครเคยพูดประโยคเดียวกันกับตัวเอง

เลยจ้องมองเฉินเกอที่อยู่หน้าประตูในทันที เฉินเกอก็เคยบอกกับตัวเองในห้องน้ำไม่ใช่หรือ

ตอนนั้นตัวเองแค่คิดว่า เฉินเกอไม่มีประสบการณ์ทางสังคม ยังได้ด่าเขาอีกด้วย

สรุปแล้ว สิ่งที่เขาพูด คือวิธีแก้ปัญหาที่ถูกต้อง

ไม่อย่างนั้น คงจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

แต่ละคนรวมตัวกันในโรงพยาบาล เพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับแผนรับมือ ที่จริงก็ไม่ใช่แผนรับมือ แค่ปลอบใจซึ่งกันและกันเท่านั้น

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือขอ เจียงเฉว่ฉิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

หลังจากที่เธอรับสาย

เป็นเสียงตอบ อืมๆ สองคำเหมือนกัน

แต่ในครั้งนี้ ดวงตาของเจียงเฉว่ฉิง กลับเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ ถึงตอนสุดท้าย ยิ่งไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

หลังจากที่วางสาย ทุกคนก็ถูกดึงดูดความสนใจ

“เฉว่ฉิง มีอะไรหรือ?”