ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 40

บทที่ 40 ไอ้นี่มันกล้าเรียนขับรถ

วันนี้ขอบคุณมาก ๆ นะ ฉันลืมเอากระเป๋าตังค์มาด้วย

ซูมู่หาน เอามือสางผม ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า　　

เธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะให้เฉินเกอจ่ายเงินให้ หรือว่าอย่างไร

เขาเป็นผู้หญิงใจกว้าง

โดยเฉพาะ วันนี้ที่ได้เจอเฉินเกอ ทำให้ซูมู่หานเองรู้สึกตกใจนิดหน่อย

เพราะครั้งที่แล้วที่ในห้องประชุมนั้นซูมู่หานก็ประทับใจในตัวเฉินเกออยู่มาก

จำได้แค่ว่าเป็นนักเรียนที่ทนต่อความกดดันและดูถูกของคนอื่น ๆ ได้ดี เห็นได้ชัดว่าไม่ได้หวั่นไหวกับปัจจัยภายนอกเลย

“ไม่ต้องเกรงใจ”

เฉินเกอหัวเราะ

“เธอไม่ต้องห่วงนะ ไว้ฉันกลับไปจะเอากระเป๋าเงินมา แล้วคืนเงินให้ ใช่แล้ว,เธอมีวีแชทมั้ย？ถ้ามีฉันจะโอนเงินให้เธอเลย”

“มีสิ!”

เฉินเกอเองก็ไม่ปฏิเสธนะ แม้ว่าใบหน้าเขาจะเป็นผู้หญิงที่สวยมาก แต่ก็ถือว่าเป็นเพียงแค่การมาเจอกันโดยบังเอิญ

เฉินเกอไม่ชินกับการประจบประแจงของคนอื่น

โดยปกติแล้ว ผู้ชายที่เจอสถานการณ์แบบนี้ จะต้องบอกว่าไม่ต้องคืนเงินหรอก

ไม่แน่อาจจะชวนผู้หญิงไปทานข้าวด้วยซ้ำ แบบเป็นเพื่อนกันก็ได้

แต่เฉินเกอเป็นผู้ชายแท้ ๆ และก็เป็นคนแบบนี้ ในเมื่อเธออยากจะคืนเงิน ซึ่งมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ

“ฉันกลับหอก่อนนะ ตอนเย็น ตอนเย็นฉันจะโอนเงินคืนให้ ขอบคุณนะ ฉันชื่อซูมู่หาน！”　　

“ผมชื่อเฉินเกอ”

เฉินเกอยิ้มแล้วพูด

ซูมู่หานโบกมือลาแล้วดูเหมือนจะรีบไป

สวยจัง

มองดูด้านหลังของผู้หญิงคนนั้น

เฉินเกอคิดอยู่ในใจ

เออ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนอ่อนไหวอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร

หัวเราะเบา ๆ เฉินเกอหยิบชานมแล้วออกไป,เลยเตรียมตัวกลับไปยังที่รถแล้วมองดูรอบ ๆ

ครั้งแรกที่ได้ซื้อรถหรูอย่างนี้ แม้แต่ฝันก็ยังไม่กล้าซื้อ รถรุ่นใหม่ยังไงก็มีอยู่แล้ว

“ว้าว ทุกคนรีบมาดูเร็ว นี่มันรถอะไรหรอ?”

“ว้าว รถแลมโบกินีนิ เท่ห์จังเลย รถคันนี้อย่างน้อยก็หลายล้านใช่ไหม?

“นี่มันรุ่นLevington เป็นรุ่นที่แพงที่สุดของรถแลมโบกินีเลยนะ อย่างน้อยก็คงจะสิบห้าล้านขึ้น ยังไงก็ต้องเป็นเศรษฐีแน่ ๆ ถึงจะซื้อได้!”

เมื่อเฉินเกอหันกลับไปก็ต้องตกใจที่พบว่าที่จอดรถด้านหน้าเต็มแล้ว

ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ผู้ชายจะเป็นส่วนน้อย

จอดรถกันแน่นและชิดมาก

และในขณะที่กำลังถกเถียงกันอยู่นั้น

สายตาของผู้หญิงส่วนใหญ่ ในเวลานี้ต่างลุกวาว

“แม่ง รถสปอร์ตคันหรูที่ราคาเกือบยี่สิบล้าน ถ้าให้ฉันนั่งสักหน่อย ฉันก็ตายตาหลับแล้ว”

ไม่รู้ว่ารถคันนี้เป็นของเศรษฐีคนไหน ที่มหาวิทยาลัยจินหลิงของเรามีพวกเศรษฐีแบบนี้ด้วยหรอ ถ้ามี อยากเป็นแฟนของเขาจัง!”

“มามามา เร็วๆ ถ่ายรูปให้ฉันหน่อย ฉันอยากถ่ายรูปกับรถคันนี้”

“แชะ แชะ!”

เสียงรัวชัตเตอร์ดัง

ยังมีสาว ๆ คนอื่นที่อยากถ่ายด้วยแต่ก็ไม่กล้า

แค่ในแววตาของพวกหล่อนนอกจากจะอยากขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว,ก็คือมองดูรอบ ๆ รถ

อยากเห็นจังว่าใครเป็นเจ้าของรถ,ถ้าเป็นผู้ชาย,แล้วยังเป็นนักเรียนจากมหาวิทยาลัยจินหลิงของเราอีก ฉันจะคว้าโอกาสนี้เอาไว้ ถ้าหากว่าเขามาถูกใจฉันหล่ะ

“เอ่อ ขอทางให้เดินหน่อยครับ....”

เฉินเกอเกาหัวเบาๆ แล้วก็เดินผ่านไป

“ไสหัวออกไปหน่อย เบียดอะไรเนี่ย!”

คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะถูกผู้หญิงผลักไปอีกฝั่งอย่างตั้งใจ

เฉินเกอรู้สึกโกรธ แม่งถามฉันสักคำยัง ที่เอาก้นนั่งลงบนรถของฉันเนี่ย แล้วยังจะมาจองหองอีก!

“ดูไอ้นี่สิ ไอโง่เอ้ย ยังอยากจะมาถ่ายรูปอีก ทุเรศมั้ย!”

“เหอะ ๆ ไม่แน่ว่าอยากจะใช้เวลาที่พวกเราอยู่ตรงนี้ เข้ามาแฟนเศษหาเล็มมั้ง ทุกวันนี้คนเราอะ มีทุกรูปแบบ

สักพักเจ้าของรถแลมโบกินีก็มา เห็นสาว ๆ อย่างพวกเราคงไม่เป็นไร แต่มาเห็นผู้ชายทุเรศคนนั้นตรงนี้ด้วย จะให้ไม่โกรธก็บ้าแล้ว!”

พอพูดจบ สาว ๆ พวกนั้น ก็แอบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วถ่ายรูปกับรถแลมโบกินี่คันนี้