ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 435

บทที่435 ท่านชนชั้นใหญ่มากันครบ

แน่นอนว่าเมื่อเสี่ยวเป้ยได้ยินเช่นนี้แล้วเธอไม่พอใจอย่างมาก

และนี่ก็คือความตั้งใจของหยางเย่ที่จะทำแบบนี้

เพราะอย่างไรก็ตามเพื่อนร่วมห้องของตนเองนั้น เธอเรียกมาเพราะต้องการแนะนำให้พี่ของเธอ ไม่ใช่ให้พวกเพื่อนฝูงของหยางเย่

“ไม่ได้ ไม่ต้องไปเดินกับพวกเขา ฉันพาพวกคุณเดินเล่นก็พอ！”

เสี่ยวเป้ยกล่าวด้วยความโกรธ

และเมื่อเห็นเสี่ยวเป้ยโกรธ เพื่อนร่วมชั้นทั้งหลายต่างก็มุ่ยปาก และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้

แล้วเดินตามเสี่ยวเป้ยเข้าไป และเมื่อทุกคนมาถึงสวนหลังบ้าน

ในใจของเฉินเกอ ก็เข้าใจความหมายของที่เสี่ยวเป้ยกำลังคิดอยู่

นั่นก็คืออยากจะแนะนำแฟนสาวให้ตัวเองหนึ่งคน

เหอะๆ เฉินเกอเข้าใจถึงความพยายามอย่างเต็มที่ของเสี่ยวเป้ย

เพียงแต่ว่า ตอนนี้ในใจของเฉินเกอไม่มีความรู้สึกที่อยากจะไปทำความรู้จักกับเพื่อนผู้หญิงเลยจริง ๆ

เพราะด้วยเรื่องแบบนี้ เมื่อก่อนเคยสร้างปัญหาไว้ค่อนข้างเยอะมาก

และเหตุการณ์ของจ้าวยีฟาน ก็เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด

ดังนั้น ส่วนใหญ่ฐานะที่เฉินเกอเข้าใกล้สาวสวยเหล่านี้ นั่นก็คือในฐานะพี่ชายคนโตคนหนึ่งเท่านั้น

แต่เห็นได้ชัดว่า สาวสวยพวกนี้ไม่สนใจตัวเอง และไม่ค่อยมีเจตนาอยากสนทนากับตัวเองมากเท่าไหร่

ดังนั้น บรรยากาศก็ค่อนข้างที่จะเบื่อหน่ายเล็กน้อย

“HI สาวสวยทั้งหลาย เราเจอกันอีกแล้ว？”

และในขณะนี้เพื่อนฝูงทั้งหลายของหยางเย่ก็ได้เดินเล่นมาถึงที่นี่

และกล่าวทักทายกับสาวสวยทั้งหลาย

“ใช่ บังเอิญจัง！”

สาวสวยทั้งหลายยิ้มและกล่าว

“แสดงว่าเรามีวาสนาต่อกัน เป็นอย่างไร เพิ่มเพื่อนวีแชทหน่อยไหม และถ้าต่อไปมีที่เล่นสนุกๆ พวกเราจะแนะนำให้พวกคุณ！”

ชายหนุ่มทั้งหลายยิ้มและกล่าว

จากนั้นหันไปมองเฉินเกอด้วยสายตาที่ดูถูก：

“คนนี้พี่ชายใช่หรือเปล่า？คุณดูเค้กชิ้นเล็กที่คุณถือมาสิมันเล็กเกิน ทำให้สาวสวยทั้งหลายต่างก็ไม่พอแบ่ง และคุณไม่สามารถซื้อเค้กที่มันชิ้นใหญ่กว่านี้สักหน่อยเหรอ！？”

ชายหนุ่มหลายคนเริ่มพูดกระทบเฉินเกอ

ส่วนทางด้านพวกเขาทางนี้ ก็ได้เพิ่มเพื่อนวีแชทกับสาวสวยทั้งหลายจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

และเมื่อเห็นหยางเสี่ยวเป้ยมองพวกเขาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร พวกเขาก็ไม่ได้อยู่ต่อ และหลังจากที่กะพริบตาให้กับสาวสวยทั้งหลายเสร็จพวกเขาก็เดินจากกันไป

“ต้องขอโทษด้วย ถ้าฉันรู้ล่วงหน้าว่าพวกคุณจะมา ฉันก็เปลี่ยนเค้กให้ใหญ่กว่านี้แล้ว！เหอะๆ！”

เฉินเกอกล่าวอย่างขมขื่น

ส่วนสาวสวยทั้งหลายนั้น ต่างก็เหลือบตามองบนอย่างไม่มีอะไรจะพูด และไม่สนใจคำพูดของเฉินเกอ

“เฮ้ เหม่ยเหม่ย เมื่อกี้พวกคุณเห็นหรือยัง หนุ่มหล่อหนึ่งในผู้ชายพวกนั้นคนหนึ่งเหมือนว่าเป็นหวางคุนแห่งบริษัทตระกูลหวางกรุ๊ปนะ？”

“นั่นสิ ฉันดูแล้วเหมือนเขาจริง ๆ และอีกอย่าง อีกคนหนึ่งที่หล่อเหลา ที่ใส่แว่นอยู่ เหมือนว่าเป็นจางหลินแห่งบริษัทเทคโนโลยีสารสนเทศเฟยเยว่ และบริษัทของตระกูลเขากำลังจะเปิดตัวในสาธาราณะแล้วด้วย！”

“แม่เจ้า พวกเขาทั้งหลายได้มาอยู่ร่วมกัน แน่นอนว่าไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่นอน ทางด้านครอบครัวของพวกเขาต่างก็ต้องมีพื้นฐานแน่นอน！”

“ทำไมเหรอ？มีความรู้สึกกับหนุ่มหล่อคนไหนเหรอ？”

เหม่ยเหม่ยพวกเธอคุยกัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุยกันเรื่องคุณค่าของพวกเขา พวกเธอก็ยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้น

เสี่ยวเป้ยหายใจเข้าลึกๆ และมองไปที่เฉินเกอแล้วกล่าว：

“พี่ ขอบคุณนะคะที่พี่ซื้อเค้กให้หนู และนี่ก็ตั้งแต่เล็กจนโต นอกจากคุณแม่แล้ว ยังมีพี่คนหนึ่งนี่แหละที่ตั้งใจฉลองวันเกิดให้น้องอย่างจริงจัง ไปเถอะ เราไปหาสถานที่แบ่งเค้กกินกัน！”

เสี่ยวเป้ยจับมือของเฉินเกอไว้ และกล่าวด้วยความรู้สึกที่ซาบซึ้ง

“ก็ดี！”

และในขณะนี้พ่อบ้านอะเชิงก็ตกอยู่ในสภาพที่ยุ่งมาก

แน่นอนว่า เมื่อตระกูลหนึ่งมีสัญญาณที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง ไม่ว่าคนที่รู้จักหรือไม่รู้จักต่างก็มากันทั้งหมดอย่างกับฝูงผึ้ง

และตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น

และเมื่อนึกถึงเรื่องงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอายุ80ปีที่เงียบเหงาของวันก่อน ก็ทำให้รู้สึกน่าโศกเศร้าจริง ๆ

เมื่อดูเวลาอีกที ก็จะสิบโมงครึ่งแล้ว

แขกผู้มีเกียรติส่วนใหญ่ก็มากันจนครบแล้ว และหยางเย่ก็กลับมาต้อนรับที่ห้องโถงด้านหน้า

และอะเชิงก็ไปยืนอยู่ที่หน้าประตูแทน

และเมื่อไม่มีคนมาเพิ่มแล้ว อะเชิงก็เตรียมตัวจะเข้าไปด้านใน

“หืม？”

ทันใดนั้นเอง จู่ ๆเขาก็เห็นขบวนรถแล่นมาจากระยะไม่ไกลมากนัก

“ยังมีแขกอีกเหรอ？”

อะเชิงยืนตัวตรง

และเมื่อตอนที่เห็นขบวนรถแล่นเข้ามาใกล้ๆ

ในใจของอะเชิงก็ตกตะลึงอย่างมาก

มันเป็นขบวนรถหรูทุกคัน

และมันก็เจ๋งมากจริง ๆ！