ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 438

บทที่438 ของขวัญชิ้นที่สาม

“วันเกิด วันเกิด！หยางเสี่ยวเป้ยเธอก็รู้แต่จะฉลองวันเกิด วันเกิดอะไร จะสำคัญมากกว่างานเลี้ยงฉลองของตระกูลหยาง！”

คุณหญิงเกือบจะเป็นลม

“คุณย่า！”

และในขณะนี้ เสี่ยวเป้ยเห็นว่าสถานการณ์ค่อนข้างเงียบสงบ และคนของตระกูลหลงกำลังเผชิญหน้ากับคุณย่าอยู่

ก็พอเข้าใจเรื่องอะไรบางอย่างแล้ว

จึงรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว

และท่านชนชั้นใหญ่ทั้งหลายที่มาฉลองวันเกิดให้กับเสี่ยวเป้ย ต่างก็มาพร้อมกันหมดทุกคน

“ฉันถามพวกคุณ พวกคุณ……หืม？”

คุณหญิงกำลังโกรธ

แต่ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็อึ้ง เพราะมองเห็นบุคคลทั้งหลาย ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเสี่ยวเป้ย และทำให้คุณหญิงมีความรู้สึกเสมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง

ฮวา！

สถานการณ์ในงานเลี้ยง จำนวนสองร้อยกว่าคน

ต่างก็เริ่มปั่นป่วนขึ้นมา

“คนนี้ไม่ใช่ประธานจางที่ร่ำรวยที่สุดในจินเหมินเหรอ？”

“พระเจ้า ประธานจางจริง ๆด้วย！”

แขกผู้มีเกียรติบางคนรีบลุกขึ้นยืนและพูดขึ้นมาทันที

“คนนั้น ไม่ใช่ประธานหยาง**ของเขต*เยี่ยนจิงเราเหรอ？แม้แต่ระดับบุคคลอย่างหยาง**ก็มาด้วยเหรอ？”

“ยังมีคนนั้น ประธานโกวเป็นคนร่ำรวยที่สุดในภาคเหนือ！“

ทุกคนตกตะลึง

และบุคคลเหล่านี้ แน่นอนว่าคุณหญิงก็รู้จักพวกเขา โดยไม่มีข้อยกเว้น

บุคคลเหล่านี้ ล้วนเป็นบุคคลที่ปกติอยากประจบสอพลอแค่ไหนก็ไม่สามารถประจบได้เลย！

ทำไมถึง？มาฉลองวันเกิดให้เสี่ยวเป้ย？

พ่อบ้านก็ค่อนข้างตื่นเต้นเช่นกัน

“ท่านประธาน เป็นเรื่องจริงครับ ประธานจางพวกเขา มาตั้งแต่เช้าแล้วครับ และมาที่นี่เพื่อฉลองวันเกิดให้กับคุณหนูเสี่ยวเป้ยโดยเฉพาะ！และผมกลัวว่าคนรับใช้ปกติจะดูแลพวกท่านไม่ดี ดังนั้นก็เลยอยู่ดูแลพวกท่านอยู่ที่นั่นตลอด！”

อะเชิงกล่าวอย่างตื่นเต้น

“อะไรนะ！”

ดวงตาของคุณหญิงขยับ

ส่วนดวงตาของโกวหรูและหยางเย่พวกเขาต่างก็เบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ

“ท่านประธานทั้งหลาย เชิญนั่ง เชิญนั่ง！”

ความตกใจของเหตุการณ์นี้ ทำให้คุณหญิงไม่คาดคิด

ความรู้สึกโศกเศร้าของเมื่อกี้นี้ ยังมีสักที่ไหนล่ะ！

“เหอะๆ คุณหญิงเกรงใจเกินไป เดิมทีวันนี้ไม่อยากรบกวนงานเลี้ยงฉลองของคุณ แต่ในเมื่อคุณหนูเสี่ยวเป้ยได้พาพวกเราเข้ามาแล้ว พวกเราก็เป็นแขกผู้มีเกียรติสักครั้งหนึ่ง และหวังว่าทุกคนที่อยู่ในนี้ ให้หน้าพวกเราทั้งหลายสักหน่อยนะ！”

ประธานหยาง**ยิ้มจางๆ

“แน่นอน แน่นอน！！！”

ประธานเหมียวพวกเขารีบลุกขึ้นยืนแล้วพยักหน้ารัวๆทันที

ส่วนหลงช่าวเหลย สายตาของเขาก็อึ้งเช่นกัน

ก็จริง บุคคลเหล่านี้ ต่างก็เป็นบุคคลที่มีแต่คุณปู่เท่านั้นที่จะสามารถพูดคุยกับพวกเขาได้ และตัวเองก็ไม่มีน้ำหนักพอในสายตอาของพวกเขา

“หลงช่าวเหลย วันนี้เป็นวันดีของตระกูลหยางเรา คุณอยู่ที่นี่ ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ？”

หยางเสี่ยวเป้ยถามอย่างเย็นชา

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร นี่ไม่ใช่คุณอาจางและคุณอาหยางพวกเขา……”

หลงช่าวเหลยยิ้ม และอยากจะเข้าไปชนแก้วเพื่อแสดงความเคารพ

“ไม่มีอะไรแล้วยังไม่ไป？”

จางโป๋เหนียนกล่าวอย่างเย็นชา

“ห๊ะ？ได้ได้ได้ ไปครับ！”

สีหน้าของหลงช่าวเหลยเต็มไปด้วยความลำบากใจ

และในขณะนี้ หน้าผากของเขาก็มีเหงื่อเต็มไปหมดเช่นกัน

คำนวณไปคำนวณมา ไม่คิดว่าปัญหาจะเกิดจากหยางเสี่ยวเป้ยซึ่งเป็นคนที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักของตระกูลหยาง

และเขาจึงไม่กล้าที่จะอยู่ต่อไป แล้วพาลูกน้องออกไปอย่างอับอาย

“เสี่ยวเป้ย เมื่อกี้คุณสุดยอดมาก เขาคนนั้นเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหลงเลยนะ！”

เหม่ยเหม่ยพวกเขาดึงแขนของเสี่ยวเป้ยแล้วกล่าว

“พี่ชายของฉันไม่ชอบพวกเขา และฉันก็เกลียดพวกเขา อีกอย่าง มีพี่ชายของฉันอยู่ทั้งคน！”

หยางเสี่ยวเป้ยยิ้มและกล่าวอย่างมีความสุข

“ห๊ะ？เขาน่ะเหรอ？คุณรีบเล่าให้ฟังหน่อยว่า เมื่อกี้คุณสองคนแอบคุยอะไรกัน？”

และในขณะนี้เองเหม่ยเหม่ยพวกเธอก็รู้สึกว่าเฉินเกอค่อนข้างลึกลับ

และในขณะนี้ ไม่รอให้หยางเสี่ยวเป้ยพูดอะไร

โกวไฉเฟิ่งก็รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า：“คุณแม่ วันนี้ท่านชนชั้นใหญ่มาร่วมอวยพรฉลองวันเกิดให้เสี่ยวเป้ยของเราเยอะขนาดนี้ ต่างก็มาเพราะให้เกียรติหลานชายของฉันเสี่ยวเกอ และเสี่ยวเกอก็ยังบอกอีกว่า ได้เตรียมของขวัญให้เสี่ยวเป้ยของเราถึงสามชิ้นเลยนะ เสี่ยวเกอ คุณว่าน้าพูดถูกหรือเปล่า？”

โกวไฉเฟิ่งจับแขนของเฉินเกออย่างใกล้ชิดและกล่าว

หลานชายคนนี้ วันนี้ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าชอบมากจริง ๆ！

และคำพูดพวกนี้เอง ที่ทำให้คุณหญิงเงยหน้ามองเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ

ต่อให้เธอสงสัยว่าเฉินเกอไม่ธรรมดา

แต่ว่าวันนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เห็น และทำให้คุณหญิงรู้สึกว่า เฉินเกอนั้นค่อนข้างเหมือนคนแปลกหน้าเล็กน้อย

ส่วนหยางเย่และโกวหรู ที่ยืนดูอยู่ด้านข้าง ต่างก็รู้สึกว่าแก้มของพวกเขานั้นเจ็บมาก