ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 457

บทที่ 457 เขาเป็นใคร (1)

“ถวนถวน โม่โม่ พวกเธอยังอยู่นี่อยู่หรอ คุณย่าเธอเตรียมตัวจะขึ้นดอยแล้ว รีบมาช่วยเร็ว!”

ขณะนี้ มีสามีภรรยาวัยกลางคนคู่หนึ่งเดินมา

ขณะนี้ หญิงวัยกลางคนพูดขึ้น

“ได้ค่ะแม่ พวกเราไปตอนนี้เลย!”

ถวนถวน โม่โม่ผู้หญิงสองคนพูดขึ้น

“คุณอาคุณน้า!”

ส่วนหม่าเสี่ยวหนานเห็นทั้งสองคนแล้ว ก็เรียกทั้งสองด้วยความเคารพ

“เฮอะ เธอก็อยู่นี่หรอ!”

หญิงวัยกลางคนกอดอก แล้วพูดด้วยสีหน้าที่รังเกียจ

หม่าเสี่ยวหนานพยักหน้า “คุณน้าคะ วันนี้คุณย่าจะขึ้นดอยไปหาอาจารย์หมอโจ๋วให้ช่วยดูโรคให้หรอคะ? อาการป่วยของคุณย่า คงจะไม่เป็นอะไรหนักใช่ไหมคะ?”

“อัยโย เธอทำอะไร?”

ส่วนคุณน้าได้ยินประโยคนี้แล้ว ก็ตกใจเหมือนจะกระโดดขึ้นมาเลย

“ไม่เป็นอะไรหนักวางไว้ข้างๆก่อน ฉันจะบอกให้นะหม่าเสี่ยวหนาน ค่ารักษาของอาจารย์หมอโจ๋วคนหนึ่งเขาช่วยดูให้แค่คนป่วยคนเดียวเท่านั้น เธออย่ามีความคิดนี้นะ!”

พูดให้ชัดเจนก็คือกลัวว่าหม่าเสี่ยวหนานจะพูดว่าพาคุณแม่ของเธอไปด้วย

ส่วนหม่าเสี่ยวหนานนั้น ไม่ได้มีความคิดนี้จริงๆ

“แล้วก็ ถ้าหากเธอรักษาไม่ไหวจริงๆ ละก็ งั้นก็พาแม่เธอกลับไปเถอะ ค่าพักอาศัยที่โรงแรมนั้น เดี๋ยวพวกเราออกให้ก็ได้แล้ว!”

หญิงวัยกลางคนกอดอกแล้วพูด

“พอแล้วพอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว เสี่ยวหนาน เธอขึ้นไปดูแลแม่ของเธอเถอะ!”

ขณะนี้คุณอาพูดขึ้นมาไม่กี่กำ

หลังจากนั้น ก็พาพวกลูกสาวจากไป

“สวัสดีค่ะคุณผู้ชายท่านนี้ ที่นี่ก็คือเขาเหมิงชาน สถานที่อาจารย์หมอโจ๋วอาศัยใช่ไหมคะ?”

และในขณะนี้

บนรถหรูขนาดยาวคันหนึ่ง ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งลงมาด้วยความมีมารยาท

มองไปทางหลิวเจียเล่อแล้วถาม

ส่วนหลิวเจียเล่อนั้น ก็ทำค้าเกี่ยวกับโรงงานเครื่องมือในภาคตะวันตกเฉียงใต้

เป็นประธานท่านหนึ่ง

แน่นอนว่าจะต้องเจออะไรมามากมาย

เห็นแวบเดียว ก็ดูออกเลยว่าหญิงวัยกลางคนคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา

ขณะนั้นจึงพูดด้วยความเคารพว่า “ใช่ที่นี่ครับ!”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ!”

หญิงวัยกลางคนคนนั้นพยักหน้าเล็กน้อย

“ต๋าโป๋ เป็นยังไงบ้าง? คือที่นี่ใช่ไหม? ทำไมถึงไม่มีที่จอดรถเลยเนี่ย?”

ขณะนี้ ก็มีชายหญิงคู่หนึ่งที่ยังหนุ่มยังสาวเดินลงมาจากรถ

ผู้ชายสวมชุดสูท ขณะนี้กำลังเดินมา แล้วถามเบาๆ

ไม่ว่ายังไงก็เป็นชายรูปหล่อคนหนึ่ง ทำให้ผู้หญิงที่มองเห็น รู้สึกว่าตัวเองหายใจลำบากเล็กน้อย

เพราะว่าผู้ชายคนนี้ หล่อเกินไปแล้วจริงๆ

ส่วนผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ รูปร่างสูง หน้าผากระหว่างคิ้วเผยให้เห็นถึงความสง่างาม

สวยงามสง่าไปทั่วทุกแห่ง แต่ว่าบนใบหน้ามีความเย็นชาเล็กน้อย ทำให้อากาศดูเย็นลงเยอะเลย

“ใช่แล้ว สถานที่คือที่นี่แหละ!”

ต๋าโป๋พยักหน้า

ส่วนหลิวเจียเล่อมองชายวัยรุ่นแล้ว ก็พยักหน้าแล้วยิ้ม

ถวนถวนกับโม่โม่ที่อยู่ข้างหลังก็ดูแอบอ่อยอยู่เงียบๆ น่าเสียดาย ชายวัยรุ่นไม่ได้มองเขาเลย

“รถสามล้อนี้ของใคร ย้ายให้หน่อย พวกเราจอดที่นี่เถอะ!”

ชายวัยรุ่นปรับเนคไทให้หลวม มองไปรอบๆ ข้าง แล้วชี้ไปทางรถสามล้อของเฉินเกอ

พอ รปภ. ของโรงแรมเห็นแล้ว ก็รีบวิ่งลงมา จากนั้นก็เข็นรถไปไว้ข้างๆ

สุดท้ายรถสามล้อไปชนโดนก้อนหินก้อนหนึ่ง จึงจะหยุดลง

และภาพๆ นี้ ทำให้พวกถวนถวนโม่โม่อดหัวเราะไม่ได้

“พวกนาย!”

มาเสี่ยวหนานก็กระวนกระวายแล้ว นี่หมายความว่าอะไร

ส่วนเฉินเกอก็ดึงแขนของเสี่ยวหนาน แล้วส่ายหัวกับเธอ

“ต๋าโป๋ พวกเราเข็นคุณปู่ขึ้นไปก่อนเถอะ!”

ขณะนี้ ผู้หญิงที่เย็นชาได้เปิดปากพูดแล้ว

จากนั้นก็เห็นทั้งสองมาถึงข้างรถ พยุงท่านผู้อาวุโสคนหนึ่งที่สีหน้าเหลืองจางขึ้นไปยังบนดอย

“ไป พวกเราก็ไปด้วยกัน!”

หลิวเจียเล่อพูด

“ขอโทษนะ เสี่ยวเกอ นายอยู่กับฉันทำให้นายเสียหน้าแล้ว!”

หม่าเสี่ยวหนานพูดด้วยความโกรธ

“พูดอะไรเนี่ย ไปเถอะ พวกเราขึ้นไปรับแม่ของเธอลงมา!”

เฉินเกอพูด

“ห๊ะ?”