ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 458

บทที่ 458 เขาเป็นคนอะไร (2)

หลังจากที่คุณน้าพูดจบแล้ว แววตาก็หันไปเหลือบทางพวกหม่าเสี่ยวหนาน ส่งสายตาไปแบบลับๆ

พนักงานเข้าใจทันที “พวกท่านครับ ขอดูบัตรคิวของพวกท่านหน่อยครับ?”

“ขอโทษด้วยค่ะ พวกเราไม่มีบัตรคิว!”

หม่าเสี่ยวหนานส่ายหน้าด้วยสีหน้าที่แย่

“งั้นเชิญมาจ่ายทางด้านนี้ครับ!”

พนักงานพูดด้วยแววตาที่เย็นชา

“พวกเราก็ไม่มีเงินด้วย!”

หม่าเสี่ยวหนานกัดฟันพูด

“อะไรนะ อะไรนะ? นี่พวกเธอลักลอบเข้ามาหรอ?”

“เฮอะ ก็ไม่ลองดูว่าสถานที่นี้คือที่ไหน ยังคิดจะลักลอบเข้ามา ไม่มีเงินแล้วมาที่นี่ทำไม!”

“นั่นน่ะสิ ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ!”

มีมหาเศรษฐีส่ายหน้าแล้วยิ้มด้วยความฝืน

“เสี่ยวเกอ เสี่ยวหนาน หรือว่าพวกเราไปกันเถอะ!”

คุณแม่ของเสี่ยวหนานก็รู้ว่าทำให้ลูกสาวและเฉินเกอลำบากใจแล้ว รีบดึงแขนของลูกสาว

“คุณน้าไม่เป็นไรครับ ส่งต่อให้ผมก็ได้ครับ!”

เฉินเกอพูด

จากนั้นก็หันหลังมา แล้วมองไปทางพนักงานด้วยสีหน้าที่เย็นชา

“ดูท่าแล้ว เหมือนจะเป็นเด็กใหม่สินะ? ให้โจ๋วจงทาวออกมา! บอกเขาว่ามีชายวัยรุ่นคนหนึ่งที่นามสกุลเฉินมาหาเขา!”

“อะไรนะ? นาย....นายกล้าเรียกชื่อเต็มของอาจารย์? นามสกุลเฉินนามสกุลหมาอะไรกัน นายนายนาย...จะเกินไปแล้ว!”

พนักงานพูดด้วยความตกใจ

และมหาเศรษฐีที่อยู่ขณะนั้น ต่างก็มองไปทางเฉินเกอด้วยความอึ้ง

“ให้ตายเถอะ ดูไอ้หนุ่มนี้สิ ถ้าหากเพราะความไม่มีมารยาทของเขา ทำให้อาจารย์หมอโจ๋วโมโห งั้นวันนี้พวกเราใครก็ไม่สามารถเข้าไปรับการรักษาได้แล้ว!”

หลิวโม่พูดด้วยความที่เห็นว่าเรื่องยังไม่ใหญ่

“นั่นน่ะสิ ไอ้หนุ่มนี้มาจากไหน ไม่มีมารยาทจริงๆ!”

มหาเศรษฐีกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น

แม้กระทั่งหญิงสาวที่เย็นชา กับท่านผู้อาวุโสที่ป่วยก็หันมามองเฉินเกอ

“รนหาที่ตายจริงๆ!”

ส่วนชายวัยรุ่นที่ชื่อชิงชูนั้นก็ฮื้มด้วยความเย็นชาไปหนึ่งที แล้วเดินตรงขึ้นไปเลย

ดูก็รู้ว่าเขาจะไปใส่อารมณ์กับชายวัยรุ่น แต่ว่าท่านผู้อาวุโสกับหญิงสาวเย็นชาไม่ได้ห้ามไว้เลย

หรือว่า ควรจะให้การสั่งสอนที่เหมาะสมกับชายวัยรุ่นคนนี้

“นี่นี่นี่ ไอ้หนุ่มที่ขับรถสามล้อ ไม่มีเงินก็ไป อย่ามาเสียเวลาคนอื่นมาหาหมอ?”

ชายวัยรุ่นยิ้มด้วยความเย็นชา

ในขณะเดียวกัน ก็จับไหล่ของเฉินเกอ ออกแรงที่ฝ่ามือเล็กน้อย

ส่วนเฉินเกอนั้น ก็มองไปทางหลังมือของชายวัยรุ่นที่กดทับอยู่บนไหล่ของตัวเอง

“ดีที่สุดนายเอาออกเลยนะ ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวนายจะเสียใจทีหลัง!”

สีหน้าที่เงียบสงบของเฉินเกอในตอนแรกได้หายไป และถูกแทนที่ด้วย ความเย็นชา

“เสียใจ? เฮอะๆ นายคงจะไม่รู้ว่าฉันทำอะไร?”

ชายวัยรุ่นฮื้มด้วยเสียงที่เย็นชาไปหนึ่งคำ

แล้วใช้แรงอีกครั้ง

คิดไม่ถึงว่า เฉินเกอแค่สะบัดไหล่เบาๆ

ปังเสียงดังขึ้น

ราวกับเป็นเสียงของสิ่งของบางอย่างหักไปเลย

จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องของชายวัยรุ่น

หลังจากนั้นก็จับมือของตัวเองแล้วถอยหลังไป

“อ้า! มือของฉัน!”

ชายวัยรุ่นเจ็บจนเหงื่อไหลโชกไปหมด พอดูหลังมืออีกครั้ง ข้างบนมีเส้นเลือดสีแดงขึ้นมา เหมือนว่ามีไส้เดือนอยู่ข้างบนนั้นเป็นตัวๆ

“ฉันจะฆ่านายตาย!”

ชายวัยรุ่นเสียหน้าหนักมาก ขณะนั้นจึงตะโกนด้วยความโกรธ แล้วจะพุ่งไปทับทางเฉินเกอ

“ชิงชู รีบหยุดมือลง!”

ท่านผู้อาวุโสที่ป่วยอยู่นั้นห้ามไว้

แต่กลับไม่สังเกตเห็นว่า ท่านผู้อาวุโสในตอนนี้ หลังจากที่มองหลังมือของชิงชูแล้ว หนังตาก็กระตุกแรงกมาก

สีหน้าหวาดกลัวมาก

ไม่ผิด ความสามารถของชิงชูไม่เลว

สามารถพูดแบบนี้ได้ ถ้าหากว่าสู้เรื่องความสามารถแบบเดี่ยวๆ ขึ้นมา นายทหารที่ถูกฝึกมาดีสามคนล้อมรอบ ก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้แน่นอน

แต่ว่า เพียงแค่ท่าทางสะบัดไหล่เบาๆ ก็สามารถทำให้ชิงชูตกใจถึงขั้นนี้ได้ ความสามารถของชายวัยรุ่นตรงหน้านี้ แค่คิดก็มองออกแล้ว!

“ลงมา!”

ท่านผู้อาวุโสพูดอีกครั้ง

ส่วนหญิงสาวที่เย็นชา ก็มองไปทางเฉินเกอ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เสี่ยวโย่วท่านนี้ ขอโทษด้วยครับ หลานชายของฉันไม่มีมารยาท เมื่อกี้เป็นโทษท่านแล้ว! แค่กแค่กแค่ก....”