ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 47

บทที่ 47 ไม่มีปัญญาซื้อ

หยางเสว่ไม่พอใจกับเรื่องครั้งก่อนมาโดยตลอด

โดยเฉพาะตอนที่เฉินเกอซื้อกระเป๋า ทำให้เธอกับลู่หยางอับอายมาก!

ณ ตอนนั้นชี้ไปที่จมูกของเฉินเกอแล้วด่าอย่างสะใจ

ก็เพื่อที่จะยั่วโมโหเขา!

“สวัสดีนักศึกษาทั้งหลาย ตรงนี้คือที่สาธารณะ กรุณาอย่าเสียงดัง!”

พนักงานขายได้เดินมายิ้มอย่างสุภาพให้กับหยางเสว่

หยางเสว่พูดจาเสียงดัง มันรบกวนลูกค้าคนอื่นๆ

“เธอหมายความว่าไง! เธอจะไล่ฉันออกไปเหรอ? เธอนี่ไม่ได้เบิ่งตาดูเลยนะ ฉันซื้อของไปตั้งเท่าไหร่ คนที่เธอควรไล่คือพวกเขา!”

หยางเสว่พูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้ “เธอไปเรียกผู้จัดการเธอมาหน่อย! ดูซิว่าจะไล่ลูกค้าที่ซื้อของ หรือไล่อีพวกที่ไม่มีเงินแล้วเดินอวดแถวนี้!”

ตอนนี้ ได้ขู่จนพนักงานขายตกใจ

หาผู้จัดการมาแล้วไง ดูท่าทางแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ว่าจะจัดการได้ง่ายๆ ยังไม่อยากทุบหม้อข้าวตัวเอง

ณ ตอนนั้น พนักงานสาวลำบากใจมาก

ลู่หยางที่กอดไหล่เธอไว้ ขณะนี้ยิ้มแหยๆ แล้วมองทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า

โดยเฉพาะถูกคนเยอะแยะมอง รู้สึกตัวเองหน้าใหญ่เหลือเกิน

หยางฮุยได้เลือกเสื้อผ้าที่ราคาพันกว่าหยวนได้หนึ่งตัว แต่ได้ยินเสียงที่หยางเสว่แดกดันเฉินเกอ ก็วางเสื้อลง ดึงตัวเฉินเกอแล้วพูดขึ้น

“พี่เฉินไปกันเถอะ เราไปดูที่อื่นกัน!”

เขาเลือกเสร็จแล้ว หากไปชำระเงิน หยางเสว่ไม่แดกดันเขาแน่นอน แต่เขาไม่สามารถทนดูให้เฉินเกอหาทางลงไม่ได้ ดังนั้นเลยตัดสินใจ

ไม่ซื้อ

เพราะเขาเป็นคนดึงตัวเฉินเกอมาซื้อเสื้อผ้า

“ไป?”

เฉินเกอยิ้มบางๆ

“ทำไมพวกเราต้องไป ในเมื่อเราก็มาซื้อเสื้อผ้า!”

เฉินเกอมองไปที่หยางเสว่และลู่หยาง

ลู่หยางคนนี้ทำให้เฉินเกอแปลกใจอยู่ไม่น้อย ช่วงเวลานี้เฉินเกอก็ได้ยินมบ้าง ลู่หยางใช้จ่ายเงินมากกว่าแต่ก่อน หรือเพราะว่าเขา

มีเงินแล้ว

ถึงแม้ฐานะทางบ้านจะรวย แต่ก็ไม่น่าจะใช้เงินบ้าคลั่งแบบนี้นะ

ตอนนี้มาตรฐานของหยางเสว่ ได้พัฒนามาจนซื้อเสื้อตัวละหมื่นแล้ว

แต่ว่า การได้พบกับแฟนเก่าอย่างหยางเสว่ มันกระตุ้นความศักดิ์ศรีในใจของเฉินเกอ

เพราะหยางเสว่ เป็นคนที่เขารักมาก และก็เป็นผู้หญิงที่ทำเขาเจ็บปวดมากที่สุด

หลังจากนั้น เขาหันไปคุยกับพนักงานขาย: “เอางี้ เธอไปเอาเสื้อผ้าที่แพงที่สุดในร้านมาให้พวกเราเลือก!”

“หา?” พนักงานตกตะลึงไปชั่วขณะ ในเมื่อลูกค้าเอ่ยแล้ว เธอก็ต้องทำตาม

“เห่อๆ เฉินเกอ นายยังมีเงินเหรอ? เงินสองแสนที่ถูกหวยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วนายจะเอาเงินที่ไหนซื้อ?”

“ใช่ไง อย่ามาทำขายหน้าแถวนี้ดีกว่านะ!”

หยางเสว่และลู่หยางพูดพร้อมกัน

หยางเสว่พูดจากใจ นายจะแข่งกับฉันเหรอ นายมีปัญญาแข่งมั้ยละ?

เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆแล้วส่ายหัว ซื้อไหวมั้ย?

เสื้อผ้าในร้านนี้ทั้งหมด ตัวเขามีปัญญาซื้อได้

หยางเสว่นะหยางเสว่ หากวันนั้นเธอไม่เลิกกับเขา แม้ต้องการให้เฉินเกอซื้ออะไร เฉินเกอก็ยินดีที่จะซื้อให้เธอนะ!

พอดีเวลานี้ พนักงานได้นำเสื้อราคาแพงมาทางนี้

เห็นป้ายราคาเสื้อหนึ่งในนั้น หยางเสว่ตกตะลึงทันที แค่ตัวเดียว ราคาเกือบแปดหมื่น

ว้าว!

และพนักงานขายก็นำมันออกมาตามที่เฉินเกอบอก

แต่ในใจก็คิดเล็กคิดน้อยอยู่เหมือนกัน

เห็นได้ชัด ดูที่เฉินเกอแต่งตัว ไม่มีปัญญาเสื้อผ้าที่นี่อย่างแน่นอน

แต่กระนั้น ตอนนี้ในร้านมีคนอยู่ไม่น้อย เอาเสื้อผ้าที่มีชื่อเสียงของประเทศออกมาไม่กี่ชิ้นและมีแค่แบบละตัวเท่านั้น สามารถจะทำ

โฆษณาที่ดีได้อย่างแน่นอน

ทั้งหมดห้าตัว ประเภทละตัว รวมกันราวๆสองแสนหยวน

หยางเสว่ที่ในมือถือเสื้อตัวละหนึ่งหมื่นห้าพันหยวน ชั่วขณะก็รู้สึกว่าเสียหน้าแล้ว

ใช้สายตาจ้องมองไปที่ลู่หยาง