ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 472

บทที่472 พบเพื่อนเก่าอีกครั้ง

ตลอดทางที่เฉินเกอมายังห้องโถงของโรงพยาบาล

“อา!”

และในเวลานี้เองนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งที่วิ่งมาอย่างรีบร้อนจากทางด้านข้าง จู่ๆก็ขาเคล็ดขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะล้มไปนั้น

เฉินเกอตาเร็วมือไว จึงพยุงตัวเธอเอาไว้ได้

“พระเจ้าเถอะ! เกือบไปแล้วจริงๆ ขอบคุณมากนะสุดหล่อ!”

หลังจากที่หญิงสาวยืนมั่นแล้วจัดแจงผมที่ยุ่งเหยิงของเธอเสร็จแล้วนั้น จึงรีบเอ่ยขอบคุณขึ้นมา

และในขณะเดียวกัน ในใจของหญิงสาวเองก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ

ใส่ผ้าปิดจมูก สวมหมวก ท่าทางดูลึกลับเป็นอย่างมาก

อีกทั้งสายตานั่น เหมือนกับเคยรู้จักกันมาก่อน และก็รู้สึกแปลกหน้าด้วยเช่นกัน

“อืม!”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าลงเท่านั้น

แน่นอนว่าสายตานั้นกลับอดที่จะหยุดอยู่ตรงร่างของหญิงสาวไม่ได้

เนื่องจากผู้หญิงคนนี้ เฉินเกอรู้จัก

“เรารู้จักกันหรือคะ?”

หญิงสาวเองยิ้มพลางเอ่ยถามขึ้น

เฉินเกอส่ายหน้า

“โอเคค่ะ ขอบคุณมากนะคะ!”

หญิงสาวเพียงแต่ยิ้มออกมา

“หรานหราน เกิดอะไรขึ้น?”

เวลานี้เอง ที่หนุ่มหล่อคนหนึ่งที่สวมใส่ชุดสูทนั้นเดินเข้ามา

“ตรวจร่างกายเสร็จแล้ว ฉันกำลังจะไปหาคุณพอดี อีกนิดเดียวก็เกือบจะล้มไปแล้ว!”

หญิงสาวดึงแขนของชายหนุ่มเอาไว้ด้วยท่าทางที่อ่อนโยน

“นี่ ถ้าเจียงหรานหรานล้ม ฉันจะไปบอกคุณอาเจียงไม่ได้น่ะสิ!”

ชายหนุ่มยิ้ม

ไม่ผิดแน่ ผู้หญิงคนนี้คือเจียงหรานหรานนั่นเอง

“สุดหล่อคนนี้ช่วยฉันเอาไว้!”

เจียงหรานหรานมองเฉินเกอพลางยิ้มออกมา

“ขอบคุณมากนะน้องชาย ฉันเป็นแพทย์ประจำอยู่โรงพยาบาลนี้ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?”

แฟนของเจียงหรานหรานยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

เฉินเกอส่ายหน้า หลังจากนั้นจึงเดินออกไป

เหอะๆ จำได้ว่าตอนที่ยังเด็กอยู่ เขาชอบเจียงหรานหรานเป็นเวลานานอยู่เช่นกัน

รู้สึกว่าเธอแต่งตัวดูดี ดูสวย

ส่วนหลังจากนั้น ถึงแม้ว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ดูคลุมเครือกับเจียงหรานหราน

แต่ตอนนี้เวลาผ่านไปเป็นครึ่งปีแล้ว เจียงหรานหรานเองก็มีชีวิตของตัวเอง และเป็นชีวิตที่ดีมากเช่นกัน

“น้องชายคนนี้แปลกจริงๆ!”

มองตามเบื้องหลังของเฉินเกอไป ชายหนุ่มก็อดที่กระซิบกระซาบออกมาไม่ได้

“ไม่เพียงแค่แปลกเท่านั้นนะ ฉันยังรู้สึกคุ้นหน้าเขาด้วย เหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน!”

เจียงหรานหรานเอ่ยพลางขมวดคิ้วขึ้น

“หรานหราน พวกเธอทำอะไรกันน่ะ?”

“เจียวเจียว ทำไมเธอเพิ่งออกมาล่ะ?”

เจียงหรานหรานมองไปยังหญิงสาวที่แต่งตัวดูทันสมัยคนหนึ่ง

“อย่าพูดถึงเลย ฉันตรวจหลายรายการน่ะ เดือนหน้าก็ต้องแต่งงานแล้วไม่ใช่รึไง? เหอๆ!”

เจียวเจียวเอ่ยขึ้นมาอย่างดีใจ

เธอเองก็สังเกตเห็นเฉินเกอที่เดินออกไปแล้วเช่นกัน

“หืม? เขา.....”

ดวงตาคู่สวยของเจียวเจียวอดที่จะไหวขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้

“ทำไมหรือหลินเจียว? ไม่ใช่ว่าเธอจะรู้สึกว่าคุ้นๆเหมือนกันหรอกนะ? หรือว่าเธอเห็นว่าเขารูปร่างดี ก็คิดว่าเขาจะต้องเป็นหนุ่มหล่อแล้ว ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักเธอที่จินหลิง ฉันเข้าใจเธอมากเลยนะ เห็นผู้ชายหล่อๆขาก็แทบจะขยับไม่ได้เลยแบบนั้น!”

เจียงหรานหรานยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

“เปล่า ฉันรู้สึกว่าเขาดูคุ้นๆ โดยเฉพาะเบื้องหลังของเขา เหมือนกับเคยเจอที่ไหนมาก่อน!”

หลินเจียวเอ่ยขึ้น

“อา ช่างเถอะ ไปกันดีกว่า รอให้สามีฉันเลิกงานก่อน แล้วพวกเราไปกินข้าวด้วยกันนะ? หลังจากนั้นก็ไปช้อปปิ้งกัน!”

หลินเจียวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ได้สิ!”

ทุกคนกลับออกไปและพูดคุยกันด้วยเสียงหัวเราะ

เฉินเกอเองก็นึกไม่ถึงว่าจะมาเจอเจียงหรานหรานเข้า เพื่อที่จะทำให้เกิดปัญหาใหม่ขึ้นมา เฉินเกอเองจึงทำเป็นจำเธอไม่ได้เช่นกัน

“เถ้าแก่ ขอกินหน่อยสิ!?”

“ไปซะๆ อายุยังน้อยแค่นี้ก็มาขอข้าวกิน อาหารจะเลี้ยงหมาก็ไม่ให้หรอก ไสหัวไปไกลๆเลย!”

ชายหนุ่มผมยุ่งหน้าตาสกปรกมอมแมมที่พิการ ขาดขาไปหนึ่งข้างยืนค้ำท่อนไม้เอาไว้ ถือถ้วยชามแตกๆเดินมาตรงด้านหน้าแผงลอยข้างทาง

ผลปรากฏว่ากลับถูกเถ้าแก่ไล่ไปอย่างกับตัวเองเป็นแมลงวันเสียอย่างนั้น

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเองก็พากันชี้มายังหนุ่มขอทานคนนี้

ส่วนเฉินเกอเองที่เดินผ่านมาเห็นฉากนี้เข้า จึงอดที่จะส่ายหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังจากนั้นก็เดินไป