ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 54

บทที่ 54 ฉันเป็นคนรวยจริงๆ

เฉินเกอพอเห็นว่าหยางเสว่มาเป็นพนักงานต้อนรับของวิลล่าก็รู้สึกเหนือความคาดหมาย

ไม่น่าล่ะที่เธอหายไปหลายวัน ความรู้สึก ผ่านมาถึงที่นี่

แต่สิ่งที่มากกว่านั้นก็คือ เฉินเกอรู้สึกดีใจแทนหยางเสว่ด้วย

จะว่ายังไงดี ถึงแม้ว่าตอนนี้ท่าทางของหยางเสว่ดูเหมือนจะเป็นศัตรูกับตัวเอง แต่ว่า หลังจากที่หยางเสว่ได้ผ่านประสบการณ์นั้น ไม่ได้ตกต่ำลง แต่กลับมาหางานทำ

ตั้งใจทำงานหาเงิน

เมื่อเทียบกับผลลัพธ์อื่นๆ เฉินเกอหวังให้มันเป็นอย่างนี้มากกว่า

“เฉินเกอ ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่ได้！ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆแกควรจะมา?แกไสหัวออกไปเลยเดี๋ยวนี้！”

หยางเสว่พูดด้วยเสียงที่เย็นชา

“ไง！เสี่ยวเสว่ เธอรู้จักคนๆนี้ด้วยเหรอ?”

คนที่ยืนอยู่ข้างๆหยางเสว่ หนักงานหญิงสองสามคนที่อายุพอๆกับเฉินเกอค่อยๆเดินออกมา

มันชัดเจนมากว่า พวกเธอน่าจะอายุพอๆกับหยางเสว่ ปีสามแล้ว ต้องเผชิญกับการฝึกงาน จึงอยากมาหาเงินที่วิลล่า

เหตุผลหลักๆที่ได้ยินมาก็คือที่นี่ มีโอกาสได้เข้าใกล้พวกคนใหญ่คนโตมากมาย

จากนั้น พอเห็นเฉินเกอ ใบหน้าของพวกเธอก็เต็มไปด้วยวามสงสัย

เสื้อผ้าและการแต่งตัวของคนๆนี้ ไม่มีส่วนไหนที่คล้ายกับพวกลูกชายคนรวยเลยแม้แต่น้อย เพราะงั้นตอนที่พวกเธอเห็นครั้งแรกจึงสงสัยว่าคนๆนี้คงจะอยากมาดูว่าโลกทางฝั่งนี้เป็นยังไง

ตอนนี้วิลล่ามีกฎอยู่ว่า พวกที่มาก่อกวน ล้วนไม่ให้เข้าไปข้างใน！

“เฮิง แน่นอนว่าฉันรู้จักคนๆนี้อยู่แล้ว เขาก็คือแฟนเก่าที่ฉันเคยเล่าให้ฟัง！”

หยางเสว่มองเฉินเกอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“อะไรนะ? เสว่เสว่ เขาก็คือคนที่ทิ้งแกหลังจากที่ถูกลอตเตอรี่งั้นเหรอ แถมยังเที่ยวอย่างสนุกสนานจนลืมนามสกุลตัวเองอย่างผู้ชายเลวๆคนนั้นงั้นเหรอ?

“ให้ตายเถอะ หน้าตาทุเรสแบบนี้ พอถูกลอตเตอรี่ก็ใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายเลยงั้นเหรอ? บนโลกใบนี้ คนที่มีอำนาจและร่ำรวยกว่าเขามีอีกต่างเยอะแยะ อย่างเช่นคุณชายคังเป็นต้น คนเขามีเงินมากขนาดนั้น ก็ยังไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเลย ช่างเป็นคนที่เชยจริงๆ！”

“คนแบบนี้จะเอามาเทียบกับคุณชายคังได้ยังไง เสว่เสว่ โชคดีแล้วที่แกเลิกกับผู้ชายเลวๆแบบนี้ได้ ไม่ได้เอาครั้งแรกของตัวเองให้กับคนแบบนี้ ไม่งั้นแกคงจะเสียใจไปจนวันตาย......”

ผู้หญิงสวยๆสองสามคน กำลังด่าเฉินเกอโดยที่ไม่มีความเกรงใจ

ฐานะของพวกเธอถึงแม้จะไม่ได้ยิ่งใหญ่มาก แต่ว่า ตอนนี้พวกเธอทำงานอยู่ที่วิลล่าเวินฉวนซาน แถมช่วงนี้ ก็ได้รู้จักกับพวกคนใหญ่คนโตอยู่ไม่น้อย

สายตาจึงเต็มด้วยความเย่อหยิ่ง จิตใจเองก็เช่นกัน

สำหรับคนที่มีหน้าตาบ้านๆอย่างเฉินเกอ แน่นอนว่าพวกเธอไม่จำเป็นต้องไวหน้าอะไรอยู่แล้ว！

เฉินเกอถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

เขากำลังอยากจะถามว่าเจิ้งยวี่คนนั้นทำไมถึงไม่อยู่ที่นี่

รึว่าจะออกไปแล้ว?

แต่ว่าหลังจากที่ถูกผู้หญิงพวกนี้ด่าก็อึ้งจนพูดไม่ออก

หยางเสว่แต่งเรื่องใส่ร้ายตัวเองได้เก่งจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเธอเองงั้นเหรอที่เป็นคนหักหลังตัวเอง?

แต่เฉินเกอก็ขี้เกียจจะมาเถียงเรื่องพวกนี้กับหยางเสว่แล้ว

ไม่ว่าหยางเสว่จะพูดยังไง ตอนนี้ทั้งสองก็ได้เลิกกันแล้ว

ถึงแม้ว่าหยางเสว่สำหรับเฉินเกอแล้วจะยังมีความรู้สึกบางอย่างอยู่ แต่ก็ไม่มีความคิดที่ว่าจะขอคืนดีกับเธอเลย

พอเป็นแบบนี้ ต่อให้เธอจะพูดอะไรก็ไม่เป็นอะไรแล้ว！

“เฉินเกอ ฉันจะบอกแกให้นะ อย่าคิดว่าแค่ถูกลอตเตอรี่แล้วจะอวดเก่งได้นะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ตั้งแต่แรก เป็นเพราะว่าฉันยังไม่รู้จักโลกนี้ดีพอ พอถูกแกแกล้งทำดีด้วยหน่อย ฉันก็หวั่นไหวจนตอบตกลงคบกับแกไป！ฮ่าๆ หลังจากนั้น ฉันจึงหันไปคบกับลู่หยางคนนั้น ฉันรู้สึกว่าเขาเหนือกว่าแก สามารถทำให้ฉันเป็นผู้หญิงที่มีความสุขได้ แต่แล้วเป็นไง?”

“เมื่อก่อนฉันหยางเสว่คนนี้ก็เหมือนกับกบในกะลา สายตาจึงต่ำต้อยถึงเพียงนั้น จนกระทั่งฉันได้มาที่วิลล่าเวินฉวนซาน แกรู้อะไรไหม ราวกับว่าได้เปิดโลกใบใหม่ แกเฉินเกอไม่ต้องบอกว่าต่อให้ถูกรางวัลหนึ่งล้าน ตอนนี้ต่อให้เป็นห้าล้าน หรือสิบล้าน สำหรับฉัน แกก็เป็นแค่คนที่ได้เงินมาเพราะโชคช่วยเท่านั้นเอง！”

“เพราะงั้น แกอย่านึกว่าตัวเองนั้นเก่งกาจ ในสายตาของฉันหยางเสว่ แกก็เป็นแค่ผู้ชายเลวๆคนนึง！”

หยางเสว่พูดด้วยอารมณ์

ไม่กี่วันก่อน คนที่ติดหนี้ลู่หยางหนึ่งแสนอย่างเธอ เคยไปขอร้องให้เฉินเกอช่วย เงื่อนไขก็คือจะคืนดีกับเฉินเกอ แถมทั้งตัวของเธอก็จะเป็นของเขา

แต่ว่า กลับถูกเฉินเกอปฏิเสธ

บวกกับคนหน้าตาบ้านๆอย่างเฉินเกอที่เธอทิ้งไปจู่ๆก็มีเงินขึ้นมา