ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 807

บทที่807 เรื่องราวที่ผ่านมาของโลกยู่

“อา!”

โจวโน่ตกใจกอดตัวเองเอาไว้แล้วรีบวิ่งไปอยู่ด้านหลังของเฉินเกอ

เนื่องจากว่าไม่มีใครสังเกตเห็น ว่าตรงด้านบนสระน้ำนั้นมีดาบเล่มหนึ่งห้อยอยู่ และด้านบนของดาบนั้นกำลังมีเงาหนึ่งที่ลอยอยู่อย่างเลือนราง

ว่ากันจริงๆแล้ว เป็นเงาดำๆที่ดูไม่ชัดเจนเท่าไรนัก

“คุณเป็นใคร?”

โจวโน่เอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัว

“ชื่อของฉันคือญาณกระบี่!”

เวลานี้เงาดำนั้นทำให้เกิดเสียงของเครื่องจักรที่อ่อนแรงอยู่ออกมา

“คุณ....ทำไมคุณถึงได้เลวขนาดนี้ แอบดูฉัน......”

โจวโน่เอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกละอาย

“สาวน้อย เธอเข้าใจผิดแล้ว ตาทั้งสองข้างของฉันมองไม่เห็น ลองถามดูสิว่าฉันจะแอบดูเธอได้อย่างไร ฉันปรากฏตัวขึ้นมา เป็นเพราะว่าฉันรับรู้ถึงลมหายใจหนึ่ง เป็นลมหายใจของเจ้านายฉัน”

เงาของญาณกระบี่ค่อยๆปรากฏขึ้นมา

จนสุดท้ายแล้วร่างของนักรับผมยาวที่สวมชุดเกราะสีดำคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของทั้งสองคน

“เจ้านายของคุณ?”โจวโน่รู้สึกแปลกใจ

“เจ้านาย ท่านอยู่ใช่ไหม? เจ้านาย หลายหมื่นปีแล้ว ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว?”

เสียงของญาณกระบี่นั้นแหบพร่า

แหบพร่าด้วยความตื่นเต้น

ส่วนเฉินเกอที่ได้ยินแล้วนั้นจึงขมวดคิ้วขึ้นมา “เจ้านายที่คุณบอก ใช่ชื่อว่าหลินเซียวเทพแห่งสงครามหรือเปล่า?”

เฉินเกอเอ่ยถาม

“ใช่! เจ้านาย เป็นท่านจริงๆ ญาณกระบี่จำเสียงของท่านได้ หลายปีขนาดนี้ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

เสียงตุบดังขึ้น ก็เห็นญาณกระบี่คุกเข่าลงตรงเฉินเกอ

“อา?”

โจวโน่ตกใจ

“ฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว จะว่าไปแล้ว ฉันกับพี่หลินเซียวมีแหล่งกำเนิดที่ยิ่งใหญ่มากก็จริง สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้มาทั้งหมด ก็ล้วนแต่เป็นพี่หลินเซียวเป็นคนถ่ายทอดมาให้ฉันทั้งนั้น เพียงแต่ ฉันไม่ใช่หลินเซียว ฉันชื่อเฉินเกอ!”

เฉินเกอกล่าว

“แต่ฉันได้ยินเสียงของท่าน.....และพลังอำนาจจากร่างกายของท่าน เหมือนกับพี่หลินเซียวทุกอย่าง ความรู้สึกของฉันไม่ผิดแน่!”

ญาณกระบี่กล่าว

“พี่หลินเซียวเสียชีวิตไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน ร่างของเขายังอยู่ในมือของฉันอยู่ กลับมาที่โลกยู่ครั้งนี้ ฉันก็อยากที่จะมาสืบเรื่องที่อยู่ของพี่จื่อเยียน หลังจากนั้นก็เอาร่างของพี่หลินเซียวประกอบพิธีฝังศพเสีย เฉกเช่นใบไม้ร่วงคืนสู่ราก!”

เฉินเกอคิดไม่ถึงว่าพี่หลินเซียวจะเป็นเจ้าของญาณกระบี่ที่ปรากฏขึ้นมาอยู่ในตอนนี้

ได้ยินเฉินเกอเล่าออกมาแล้ว ญาณกระบี่ก็รู้สึกเจ็บปวดปานจะขาดใจ

“เป็นไท่หยางเหมิง จะต้องเป็นคนจองไท่หยางเหมิงอย่างแน่นอนที่ฆ่าเจ้านาย สงครามใหญ่ในปีนั้น เจ้านายถูกไท่หยางเหมิงบุกซุ่มโจมตี!”

ญาณกระบี่กำหมัดแน่นและขบเคี้ยวเขี้ยวฟันด้วยความโกรธแค้น

“ไท่หยางเหมิง?”

เฉินเกอเข้ามาในโลกยู่นี่ เป็นอีกครั้งที่ได้สัมผัสกับชื่อสามคำนี้ไท่หยางเหมิง

บนโลกนี้ เรื่องราวมากมาย ล้วนแต่เกิดขึ้นจากไท่หยางเหมิงคนนี้ทั้งสิ้น

ไม่คิดเลยว่า คนที่ลอบบุกโจมตีพี่จื่อเยียนและพี่หลินเซียวนั้นจะเป็นไท่หยางเหมิงจริงๆ

มิน่าล่ะ ทุกครั้งที่ตัวเองถามถึงเรื่องไท่หยางเหมิงกับพี่จื่อเยียน เธอมักจะบอกว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะบอกตัวเอง

ตอนนี้ตัวเขาเองนั้นก็พอจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว ว่าทำไมท่านอาจารย์ฉินโป๋ และยังมีพี่จื่อเยียน ที่พากันไม่บอกเรื่องไท่หยางเหมิงกับตัวเอง

ความสามารถของพี่หลินเซียวนั้นแข็งแกร่งมาก แต่กลับถูกไท่หยางเหมิงสังหารอย่างโหดเหี้ยม และยิ่งไม่ต้องพูดถึงตัวเองในตอนนั้นเลย!

“ฉันเข้าใจแล้ว!”

แต่ญาณกระบี่กลับเข้าใจขึ้นมาในทันทีเช่นกัน

ญาณกระบี่เอ่ยขึ้น

“เป็นแบบนี้นี่เอง.....”

และนี่เองจึงทำให้เฉินเกอเข้าใจขึ้นมา

มิน่าล่ะ เป็นเวลาหมื่นๆปีมานี้ เรื่องเล่าตำนานของไท่หยางเหมิงที่แพร่กระจายอยู่บนโลกนี้ แท้ที่จริงแล้ว ที่พวกเขาวิ่งจับคนไปทั่วโลก ก็เพื่อที่จะสกัดพลังชีวิตนี่เอง

รวมทั้งลุงสองและมู่หานของตัวเองด้วย ล้วนแต่เป็นเป้าหมายของพวกเขาทั้งสิ้น

“ถ้าอย่างนั้นที่เมื่อครู่นี้ที่คุณพูดถึงตระกูลเย่มาทั้งหมด นั่นคืออะไรอีกหรือ? ใช่แล้ว คุณรู้จักตระกูลฉินจากโลกยู่นี้มากขนาดไหนกัน?”

เฉินเสี่ยวพี่สาวของเขาก็ถูกตระกูลฉินจากโลกยู่จับตัวไป ตอนนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่มีใครรู้

ตระกูลฉินนี่ก็ฆ่าพ่อแม่พี่น้องของตัวเขาเองอีกด้วย

เมื่อเฉินเกอพูดถึงแล้ว ดวงตาก็ลุกเป็นไฟขึ้นมา

“ตระกูลฉินเป็นตระกูลเก่าแก่ที่คล้อยตามไท่หยางเหมิงตระกูลหนึ่ง เป็นระดับทรราชในโลกยู่นี้มาตลอด แต่เนื่องจากแปดร้อยปีก่อน ตระกูลฉินได้ปรากฏตี้เซียนผู้ที่แข็งแกร่งขึ้นมาคนหนึ่ง รองลงมาจากเซียนแท้ ดังนั้นตระกูลฉินถึงได้อยู่ไปทั่วทุกสารทิศมาโดยตลอด”

“ส่วนตระกูลเย่นั้น พูดแล้วก็น่าละอายใจยิ่งนัก ตระกูลในยุคแรกเจ้านายท่านมีชื่อว่า เย่หลินเซียว ฉายาแห่งโลกยู่คือหลินเซียวเทพแห่งสงคราม!”

“แต่ตระกูลเย่นี้ช่างโหดร้ายเสียจริงๆ เป็นเพียงเพราะว่าผู้หญิงที่ชื่อเมิ่งเหยาคนนั้น ก่อนที่เจ้านายกับจื่อเยียนจะรักกัน เจ้านายเคยรักกับผู้หญิงคนนี้มาก่อน!”

“แต่เธอนั้นใจดำอำมหิต เพื่อที่จะควบคุมสำนักเทียงหวางกับตระกูลเย่ที่เจ้านายสร้างเอาไว้ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ จึงวางแผนการเอาไว้ เพื่อตีขนาบทั้งด้านนอกและด้านในประสานกันกับไท่หยางเหมิง สงครามครั้งใหญ่หมื่นปีก่อน ถ้าหากไม่ใช่ว่าหลอกให้เจ้านายเชื่อใจ แล้ววางยาเจ้านาย เจ้านายจะถูกเทพแห่งดวงอาทิตย์สามองค์ทำร้ายจนต้องตกอยู่ในที่นั่งลำบากแบบนี้ได้อย่างไรกัน ได้รับความช่วยเหลือจากจื่อเยียนหลบนี้ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วเจ้านายจะยังไม่สามารถหลบหนีไปจากเงื้อมมือของผู้หญิงที่ชั่วร้ายคนนี้ได้! และต่อมา สายเลือดของเจ้านาย ทั้งหมดก็ถูกไท่หยางเหมิงกับเมิ่งเหยาร่วมมือกันขุดรากถอนโคนจนหมด!”

ญาณกระบี่เอ่ยพูดไปพลางในใจก็รู้สึกเจ็บปวดเคียดแค้นไปด้วย

“เมิ่งเหยาควบคุมตระกูลเย่และสำนักเทียงหวาง ถูกไท่เหยางเหมิงยกยกให้เป็นองค์หญิงเหยา ตอนนี้ได้กลายเป็นหนึ่งในกองกำลังสำคัญแห่งโลกยู่ไปแล้ว!”

“ส่วนฉันญาณกระบี่ ตอนมีชีวิตอยู่เคยเป็นหนึ่งในสิบผู้พิทักษ์แห่งสำนักเทียงหวาง บรรลุถึงพลังวิชาเจินเหรินเรียบร้อยแล้ว! หลังจากที่ตายแล้วนั้น ก็นับว่ายังคงรักษาพลักจิตเอาไว้ได้ ส่วนสิบผู้พิทักษ์คนอื่นๆ ก็ถูกองค์หญิงเหยาคนนั้นเล่นงานกันจนตายและหนีกันไปหมดแล้ว!”

ญาณกระบี่กล่าว

“พี่หลินเซียวเองก็คงคิดกังวลอยู่มากกับชีวิตของเขา ประการแรกตอนที่มีชีวิตอยู่ก็ถูกคนรักวางแผนทำร้าย ต่อมาเมื่อได้รับความรักจริงๆแล้วก็ไม่สามารถอยู่กับคนรักได้อีก กลับถูกญาติที่ใกล้ตัวที่สุดทำร้ายอีกเสียอย่างนั้น!”

“พี่หลินเซียว พี่ตายอย่างไม่คุ้มค่าเลย!”

แล้วก็ไม่รู้เป็นอะไร เฉินเกอได้ยินแล้วนั้น เหมือนกับว่าเรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นกับตัวเองอย่างไรอย่างนั้น ไม่คิดว่าในใจจะเต็มไปด้วยความโกรธเคืองเช่นนี้......