ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 807

บทที่807 เรื่องราวที่ผ่านมาของโลกยู่

“อา!”

โจวโน่ตกใจกอดตัวเองเอาไว้แล้วรีบวิ่งไปอยู่ด้านหลังของเฉินเกอ

เนื่องจากว่าไม่มีใครสังเกตเห็น ว่าตรงด้านบนสระน้ำนั้นมีดาบเล่มหนึ่งห้อยอยู่ และด้านบนของดาบนั้นกำลังมีเงาหนึ่งที่ลอยอยู่อย่างเลือนราง

ว่ากันจริงๆแล้ว เป็นเงาดำๆที่ดูไม่ชัดเจนเท่าไรนัก

“คุณเป็นใคร?”

โจวโน่เอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัว

“ชื่อของฉันคือญาณกระบี่!”

เวลานี้เงาดำนั้นทำให้เกิดเสียงของเครื่องจักรที่อ่อนแรงอยู่ออกมา

“คุณ....ทำไมคุณถึงได้เลวขนาดนี้ แอบดูฉัน......”

โจวโน่เอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกละอาย

“สาวน้อย เธอเข้าใจผิดแล้ว ตาทั้งสองข้างของฉันมองไม่เห็น ลองถามดูสิว่าฉันจะแอบดูเธอได้อย่างไร ฉันปรากฏตัวขึ้นมา เป็นเพราะว่าฉันรับรู้ถึงลมหายใจหนึ่ง เป็นลมหายใจของเจ้านายฉัน”

เงาของญาณกระบี่ค่อยๆปรากฏขึ้นมา

จนสุดท้ายแล้วร่างของนักรับผมยาวที่สวมชุดเกราะสีดำคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของทั้งสองคน

“เจ้านายของคุณ?”โจวโน่รู้สึกแปลกใจ

“เจ้านาย ท่านอยู่ใช่ไหม? เจ้านาย หลายหมื่นปีแล้ว ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว?”

เสียงของญาณกระบี่นั้นแหบพร่า

แหบพร่าด้วยความตื่นเต้น

ส่วนเฉินเกอที่ได้ยินแล้วนั้นจึงขมวดคิ้วขึ้นมา “เจ้านายที่คุณบอก ใช่ชื่อว่าหลินเซียวเทพแห่งสงครามหรือเปล่า?”

เฉินเกอเอ่ยถาม

“ใช่! เจ้านาย เป็นท่านจริงๆ ญาณกระบี่จำเสียงของท่านได้ หลายปีขนาดนี้ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

เสียงตุบดังขึ้น ก็เห็นญาณกระบี่คุกเข่าลงตรงเฉินเกอ

“อา?”

โจวโน่ตกใจ

“ฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว จะว่าไปแล้ว ฉันกับพี่หลินเซียวมีแหล่งกำเนิดที่ยิ่งใหญ่มากก็จริง สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้มาทั้งหมด ก็ล้วนแต่เป็นพี่หลินเซียวเป็นคนถ่ายทอดมาให้ฉันทั้งนั้น เพียงแต่ ฉันไม่ใช่หลินเซียว ฉันชื่อเฉินเกอ!”

เฉินเกอกล่าว

“แต่ฉันได้ยินเสียงของท่าน.....และพลังอำนาจจากร่างกายของท่าน เหมือนกับพี่หลินเซียวทุกอย่าง ความรู้สึกของฉันไม่ผิดแน่!”

ญาณกระบี่กล่าว

“พี่หลินเซียวเสียชีวิตไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน ร่างของเขายังอยู่ในมือของฉันอยู่ กลับมาที่โลกยู่ครั้งนี้ ฉันก็อยากที่จะมาสืบเรื่องที่อยู่ของพี่จื่อเยียน หลังจากนั้นก็เอาร่างของพี่หลินเซียวประกอบพิธีฝังศพเสีย เฉกเช่นใบไม้ร่วงคืนสู่ราก!”

เฉินเกอคิดไม่ถึงว่าพี่หลินเซียวจะเป็นเจ้าของญาณกระบี่ที่ปรากฏขึ้นมาอยู่ในตอนนี้

ได้ยินเฉินเกอเล่าออกมาแล้ว ญาณกระบี่ก็รู้สึกเจ็บปวดปานจะขาดใจ

“เป็นไท่หยางเหมิง จะต้องเป็นคนจองไท่หยางเหมิงอย่างแน่นอนที่ฆ่าเจ้านาย สงครามใหญ่ในปีนั้น เจ้านายถูกไท่หยางเหมิงบุกซุ่มโจมตี!”

ญาณกระบี่กำหมัดแน่นและขบเคี้ยวเขี้ยวฟันด้วยความโกรธแค้น

“ไท่หยางเหมิง?”

เฉินเกอเข้ามาในโลกยู่นี่ เป็นอีกครั้งที่ได้สัมผัสกับชื่อสามคำนี้ไท่หยางเหมิง

บนโลกนี้ เรื่องราวมากมาย ล้วนแต่เกิดขึ้นจากไท่หยางเหมิงคนนี้ทั้งสิ้น

ไม่คิดเลยว่า คนที่ลอบบุกโจมตีพี่จื่อเยียนและพี่หลินเซียวนั้นจะเป็นไท่หยางเหมิงจริงๆ

มิน่าล่ะ ทุกครั้งที่ตัวเองถามถึงเรื่องไท่หยางเหมิงกับพี่จื่อเยียน เธอมักจะบอกว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะบอกตัวเอง

ตอนนี้ตัวเขาเองนั้นก็พอจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว ว่าทำไมท่านอาจารย์ฉินโป๋ และยังมีพี่จื่อเยียน ที่พากันไม่บอกเรื่องไท่หยางเหมิงกับตัวเอง

ความสามารถของพี่หลินเซียวนั้นแข็งแกร่งมาก แต่กลับถูกไท่หยางเหมิงสังหารอย่างโหดเหี้ยม และยิ่งไม่ต้องพูดถึงตัวเองในตอนนั้นเลย!

“ฉันเข้าใจแล้ว!”

แต่ญาณกระบี่กลับเข้าใจขึ้นมาในทันทีเช่นกัน