ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 808

บทที่808 พี่สาวเฉินเสี่ยว

“ขอถามเจ้านาย ว่าทำไมท่านถึงมาที่นี่ได้? เมื่อครู่นี้ท่านบอกว่า คุณจื่อเยียนยังอยู่ในโลกนี้ใช่ไหม?”

ญาณกระบี่น้อมคำนับพลางเอ่ยถามขึ้น

“อืม พี่จื่อเยียนยังอยู่ในโลกมนุษย์ เพียงแต่กลับกลายเป็นวิญญาณที่หลงเหลืออยู่ น่าเสียดาย ตอนนั้นที่ฉันความสามารถอ่อนแอ ไม่สามารถที่จะป้องกันตนเองได้ พี่จื่อเยียนถูกจิ่วโล๋หวางตามฆ่า ฉันตามหาไปทั่วทุกทีแต่ก็ไม่มีเบาะแสเลย เพราะฉะนั้นฉันจึงสงสัย ว่าพี่จื่อเยียนจะกลับมายังโลกยู่นี่แล้วหรือเปล่า!”

“ส่วนที่ฉันมาตี้ตู อย่างแรกก็เพราะเรื่องของพี่จื่อเยียนกับพี่หลินเซียว แล้วอีกอย่างก็คือ พี่สาวของฉันถูกตระกูลฉินจากโลกยู่จับตัวไป กำลังตกอยู่ในความลำบาก ฉันต้องการจะช่วยพี่สาวของฉันออกมา! จึงต้องหาหญ้าหยวนซิน เพื่อบุกทะลวงขอบเขตเจินเหริน!”

เฉินเกอไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังญาณกระบี่

ว่าแล้วนั้น เฉินเกอก็ถอนหายใจออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน : “แต่น่าเสียดาย ที่ตอนนี้ฉันหยุดอยู่ที่ขอบเขตหลุนหวางชั้นแปด ไม่ว่าฉันจะพยายามอย่างไร ก็ไม่สามารถทะลุไปถึงชั้นเก้าได้เลย แบบนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะหาหญ้าหยวนซินเจอก็คงไม่มีประโยชน์แล้วเหมือนกัน บุกทะลวงเจินเหรินได้คงอีกนาน!”

ช่วงเวลานี้ เฉินเกอกลุ้มใจกับเรื่องนี้มาโดยตลอด

จนเกือบจะกลายเป็นความคิดชั่วร้ายที่อยู่ในใจเฉินเกออยู่แล้ว

“เจ้านายอย่าร้อนใจไปเลย ตลอดการฝึกฝน เป็นการฝืนชะตา บรรลุชั้นเก้า ได้ฝึกฝนเป็นระดับสูงแล้ว บุกมาถึงตรงนี้ได้ ก็จะง่ายยิ่งขึ้น มีคนที่ใช้เวลาเป็นร้อยปีถึงจะทำสำเร็จ!”

“ดังนั้นท่านจะต้องทำจิตใจให้มั่นคง ตั้งอกตั้งใจฝึกฝน!”

ญาณกระบี่เอ่ยขึ้น

“อืม!”

เฉินเกอพยักหน้า หลักการนี้ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจ แต่ตัวเองรอมาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน พี่สาวของตัวเองจะรอไปตลอดชีวิตได้เสียที่ไหนกัน

อีกทั้งหลังจากผ่านไปเป็นร้อยปีแล้ว ตัวเองก็ยังคงไม่แน่ใจว่าจะสามารถบรรลุถึงขอบเขตเจินเหรินได้หรือเปล่า

เฉินเกอยิ่งรู้สึกร้อนใจมากยิ่งขึ้นไปอีก

“เจ้านาย หญ้าหยวนซินนี่เป็นจุดสำคัญของการบุกทะลวงไปถึงขอบเขตเจินเหรินได้จริงๆ ญาณกระบี่ทราบถึงที่อยู่ของหญ้าหยวนซินนี้ ฉันจะพาท่านไปหาเอง! อีกทั้งฉันยังรู้อีกว่าในหุบเขานี้ มีสระน้ำเย็นหมื่นปีอยู่ด้วย ที่นั่น เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธ์ในการฝึกฝน เจ้านายจะไปลองดูก็ได้ เทพจิตเก้าภพบนร่างกายของท่านเป็นเทียนตี้จ้าวฮั่ว และเมื่อมีการเคลื่อนไหว การบุกทะลวงถึงเจินเหรินนั้น ก็คาดว่าจะเป็นจริงได้ในไม่ช้า!”

ญาณกระบี่กล่าว

“ได้สิ! รบกวนญาณกระบี่ด้วย!”

เฉินเกอได้ยินแล้ว ในใจนั้นก็รู้สึกดีใจขึ้นมา แล้วเอามือประสานกันตรงหน้าอกเพื่อแสดงความขอบคุณ

และเพียงแค่พริบตาเดียวนั้น เวลาก็ผ่านไปเป็นเดือนแล้ว

ตรงปากทางเข้าหุบเขาโยวหมิง

“ท่านผู้นำ แค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงเท่านั้น รอให้เขาออกมา เมื่ออยู่ภายใต้การล้อมรอบโจมตีของเรา จะต้องสับเขาออกมาให้เป็นหมื่นๆท่อนให้ได้ ถึงตอนนั้น ก็พาศพของคนๆนี้กลับไปด้วย จะได้ไม่ต้องรบกวนให้มาเฝ้าทั้งวันทั้งคืนอีก!”

คนของตระกูลหม่า ได้ล้อมหุบเขาโยวหมิงเอาไว้หมดแล้ว

ส่วนหม่าหย่งซินนั้นก็กำลังเฝ้าอยู่ตรงปากทางเข้าหุบเขา

เขาโกรธแค้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เวลาหนึ่งเดือนผ่านไปแล้ว แต่ความโมโหของเขาเองก็ยากที่จะหายไปเช่นกัน

ถูกเฉินเกอเล่นแบบนี้มาสองครั้งติดต่อกัน ทำให้หมาหย่งซินเสียหน้ายิ่งนัก

ครั้งที่แล้ว เกือบจะถูกผีดิบเฟยเทียนฆ่าตายอยู่ที่นี่แล้ว

ดังนั้นเขาสาบานว่าจะต้องฆ่าคนๆนี้ด้วยตัวเองให้ได้อย่างแน่นอน

“พวกแกจะไปเข้าใจอะไร เด็กนี่มีพรสวรรค์ที่สำคัญอยู่ในร่างกาย เขาอายุยังน้อย พลังวิชาก็น่ากลัวมาก ฉันหม่าหย่งซิน จะไม่ยอมให้เกิดความผิดพลาดใดๆอีก จะต้องฆ่ามันด้วยตัวเองให้ได้!”

หม่าหย่งซินเอ่ยด้วยความโกรธแค้น

“แต่ว่าเด็กนี่เองก็ทนได้จริงๆ หลบอยู่ในหุบเขานี่เป็นเดือนๆแล้วไม่ออกมาเลย!”

ลูกน้องเอ่ยขึ้นมา

“ฮืม ฉันว่า เขาจะต้องหาหญ้าหยวนซินเจอแล้วแน่ๆ คงกำลังรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ในหุบเขาสินะ ไม่กลัวหรอก เพราะบริเวณรอบๆหุบเขาโยวหมิงล้วนแต่มีควันพิษทั้งนั้น ทางออกเพียงหนึ่งเดียวนี้เพียงแค่พวกเราเฝ้าอยู่ที่นี่ ต่อให้เขาจะมีปีกบินได้ ก็ยากที่จะบินออกไปได้อยู่แล้ว!”

หม่าหย่งซินเอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชา

และเพิ่งจะสิ้นเสียงของเขานั้น เปลือกตานั้นก็อดที่จะกระตุกขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้

เห็นว่าในหุบเขานั้น จู่ๆก็มีร่างหนึ่งเดินออกมา

รอจนหลังจากที่หม่าหย่งซินเห็นชัดว่าเป็นใครแล้วนั้น

อดที่จะเงยหน้าขึ้นและหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้ :

“ฮ่าๆ เจ้าเด็กบ้า ฉันคิดว่าแกจะตายอยู่ในนั้นแล้วเสียอีก!”

หลังจากที่เห็นว่าคนที่เดินออกมาเป็นเฉินเกอแล้วนั้น หม่าหย่งซินก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา

“อยากจะให้ฉันตายขนาดนี้เลยหรือ?”

เฉินเกอยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เจ้าเด็กบ้า นี่แกยังกล้าเดินกร่างออกมาอีก!”

หม่าหย่งซินหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

เพียงแต่เวลานั้นเอง คิ้วของเขานั้นอดที่จะกระตุกขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้

“เอาสิ ดูแล้วฉันคิดไว้ไม่ผิดจริงๆ ว่าพรสวรรค์ของเด็กอย่างแกนี่มีความสามารถอย่างที่คิดไว้จริงๆสินะ เวลาหนึ่งเดือนเพียงสั้นๆที่ไม่ได้เจอกัน ไม่คิดว่าจะรุกหน้าได้ขนาดนี้!”

หม่าหย่งซินแปลกใจ

“ดูแล้วครั้งนี้ไม่ฆ่าแกอีก ต่อไปถ้าหากเจอกัน ฉันหม่าหย่งซิน กลัวว่าพลังวิชาคงจะต้องอยู่ต่ำกว่าแกแล้วสิ!”

เพิ่งจะสิ้นคำพูดของหม่าหย่งซิน

ภายใต้การสนับสนุน ประกอบกับอยู่ในโลกยู่ พลังจิตที่เต็มเปี่ยม

เฉินเกอจึงบรรลุสำเร็จไปได้อย่างราบรื่น

ผลลัพธ์เช่นนี้ ก็เป็นสิ่งที่เฉินเกอเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน

ส่วนเฉินเกอเห็นว่าคนตระกูลหม่ามีกองกำลังมากแล้ว

ขณะนั้นเองก็ไม่อยากที่จะต่อสู้กับหม่าหย่งซินให้ดุเดือดมากเกินไป

“หม่าหย่งซิน วันนี้พวกเราแยกผลแพ้ชนะกันได้ยากเหลือเกิน อีกทั้งฉันเองก็ยังมีเรื่องสำคัญ ต่อไปจะไปหาคุณอย่างแน่นอน! ฉันขอถอยไปก่อนแล้วกัน!”

เฉินเกอเอ่ยพูดเสร็จแล้ว คนทั้งคนก็กลายเป็นภาพลวงไปแล้ว

ไม่นานก็หายไปท่ามกลางสายตาของทุกคน

“ตาม!”

ลูกหลานตระกูลหม่ากล่าว

“ไม่ต้องตามไปแล้ว!”

หม่าหย่งซินกลับยกมือห้ามเอาไว้

“ท่านเจ้าบ้าน ทำไมหรือ? ไม่ใช่บอกเอาไว้ว่าจะไม่ให้เขามีชีวิตเหลือกลับไปไง?”

สองสามคนเอ่ยขึ้น

“หืม ถ้าหากวันนี้มีเพียงเขาแค่คนเดียว ฉันจะไม่ยอมวางมือง่ายๆอย่างแน่นอน แต่เจ้าเด็กนี่ มีบุคคลที่สูงส่งช่วยเหลือเขา พวกแกมองไม่เห็น แต่ฉันรับรู้ได้ถึงว่าเขามีตัวตนอยู่ ตอนนี้ พวกเรากำลังเผชิญหน้ากับขอบเขตหลุนหวางชั้นเก้าสองคนที่มีพลังวิชา พวกเราไม่สามารถจะรับมือกับเขาได้อยู่แล้ว!”

หม่าหย่งซินเอ่ยขึ้นด้วยความเกลียดชัง

และตอนนั้นจึงกำหมดแน่นขึ้น

เวลานี้ เมืองไป๋ตี้แห่งโลกยู่ ตระกูลฉิน

เพียะ!

เสียงของแส้หนังเส้นหนึ่งดังขึ้นมา

“เร็วเข้า รีบเร่งทำสิ่งเหล่านี้ให้เสร็จ มิเช่นนั้น ฉันจะไม่ให้อภัยแก!”

ภายในห้องครัว ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังล้างผัก เพียงแต่เป็นเพราะมือไม้ของเธอนั้นช้า จึงถูกคนที่มีท่าทางเหมือนกับพ่อบ้านที่อยู่ทางด้านหลัง วัยกลางคนที่ไว้หนวดเคราวัยกลางคนโบยแส้ลงมา

แรงงานผู้หญิงคนที่เหลือเห็นแล้วนั้น ล้วนแต่พากันโมโหแต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

และผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่เฉินเสี่ยวพี่สาวของเฉินเกอ แล้วจะยังเป็นใครได้กัน......