ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 811

บทที่ 811 ข่มขู่ฉัน？

“แคร๊ก！”

ทันใดนั้น เสียงกระดูกหักก็ดังขึ้น

“อ๊า！”

คนที่ถูกจับแน่นอย่างฉินหยู่เฟยร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

สีหน้าของฉินหยู่เฟยดูเจ็บปวดทรมานอย่างมาก เสียงความเจ็บปวดที่ถูกคนมาหักกระดูกนั้นดังอย่างชัดเจน

เฉินเกอหักแขนอีกข้างหนึ่งของฉินหยู่เฟยในทันที

“แก！”

ฉินเหินโมโหอย่างมากพลันจ้องไปที่เฉินเกอด้วยความเดือด

“ตาเฒ่า ตอนนี้ลูกชายของคุณอยู่ในกำมือของผม ถ้ายังอยากให้เขามีชีวิตก็เอาตัวพี่ชายผมออกมาซะดีๆ ไม่อย่างนั้นผมจะไม่รับรองชีวิตของลูกชายคุณ！”

เฉินเกอที่ไม่อยากจะต่อรองเงื่อนไขมากมายกับฉินเหิน จึงกล่าวข้อเสนออันเด็ดขาดออกมา ชีวิตของฉินหยู่เฟยแลกกับพี่สาวของเขาเฉินเสี่ยว บัญชีแค้นนี้ฉินเหินต้องการสะสางแน่ นอกจากเขาจะไม่ต้องการชีวิตของลูกชายของตัวเองคนนี้แล้ว

“ฉันขอเตือนแกไว้เลย ถ้าเกิดลูกชายฉันเป็นอะไรไป แกกบพี่สาวก็อย่าหวังที่จะมีชีวิตรอดออกไปจากโลกยู่เลย！”

ฉินเหินชี้หน้าเฉินเกอพร้อมกับพูดข่มขู่

ตาเฒ่านี่ช่างไม่รู้จักความเป็นความตายจริงๆ

สิ่งที่เฉินเกอไม่เคยเกรงกลัวเลยนั่นก็คือคำข่มขู่ ยิ่งข่มขู่เขา ก็ยิ่งทำให้เขามีพลัง

“แคร๊ก！”

แล้วเสียงกระดูกหักก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“อ๊า พ่อ ช่วยผมด้วย ตอบ....ตอบตกลงเขาเถอะ ผมยังไม่อยากตาย！”

ฉินหยู่เฟยคร่ำครวญออกมาอย่างเจ็บปวด เขาคร่ำครวญพลางรีบร้องขอฉินเหินให้ทำตามที่เฉินเกอเสนอ

ฉินเหินมองดูลูกชายของตัวเองกำลังทุกข์ทรมาน จึงอดไม่ได้ที่จะยอมทำตามที่เฉินเกอร้องขอ เพราะยังไงเสียลูกชายของเขาก็อยู่ในกำมือของเฉินเกอ

“ก็ได้ ฉันตกลง！”

หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ ฉินเหินก็กัดฟันตอบกลับความต้องการของเฉินเกอ อย่างไรเสียขอให้ช่วยชีวิตลูกชายตัวเองก่อนค่อยว่ากันอีกที

“ไป ไปเอาตัวเฉินเสี่ยวออกมา！”

จากนั้นฉินเหินก็ออกคำสั่งให้กับเจียติงที่ยืนอยู่คนหลัง

เจียติงที่ได้ยินอย่างนั้น ก็รีบออกจากจินหยุ่เก่อกลับไปที่ตระกูลฉิน

“ตาเฒ่า ทางที่ดีคุณอย่ามาตลบหลังผม ถ้าเกิดว่าพี่สาวผมเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียว ผมขอบอกเลยว่าเลือดของตระกูลฉินจะต้องไหลเป็นธาร！”เฉินเกอหันไปกล่าวเตือนฉินเหินอีกครั้ง

ฉินเหินที่ไม่ได้ยินก็กลับไม่ได้ตอบกลับคำเฉินเกอ แต่ในใจของเขากำลังโมโหจนเลือดเดือดพุ่งพลั่น

เขาเป็นถึงผู้นำตระกูลฉินแห่งโลกยู่ แต่สุดท้ายกลับถูกเด็กไม่เอาไหนมาข่มขู่เสียได้ หากพูดออกไปก็น่าอับอายเกินไปแล้ว

แต่ฉินเหินกลับไม่ได้กังวลถึงสิ่งนี้ ขอเพียงให้ลูกชายของเขาสามารถพ้นจากอันตรายแล้ว เขาก็จะรีบจัดการฆ่าสองพี่น้องนั้นให้ตายในพริบตาเดียว เขาไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาสองคนออกไปจากเมืองไป๋ตี้ได้อย่างสงบหรอก

หลังจากที่ผ่านมากว่าสิบนาที เฉินเสี่ยวก็ถูกเจียติงทั้งสองคนพามายังจินหยุ่เก่อ

“เสี่ยวเกอ！”ทันทีที่เฉินเสี่ยวได้เห็นเฉินเกอ ดวงตาก็มีน้ำตาหลั่งไหลลงมาอย่างหนัก พร้อมกับร้องออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

เธอรู้ รู้ว่าเฉินเกอน้องชายของตัวเองจากต้องมาช่วยเธออย่างแน่นอน

“พี่ พี่ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะช่วยพี่ออกไปจากที่นี่！”

เฉินเกอพูดปลอบเฉินเสี่ยว แต่พอเห็นสภาพอันสาหัสของพี่สาว ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลนั้น ก็ทำให้เฉินเกออดไม่ได้ที่จะโมโห รู้สึกเกลียดชังจนอยากจะฉีกเนื้อคนตระกูลฉินเป็นชิ้นๆ แต่เขารู้ดีว่าในเหตุการณ์แบบนี้ช่วยพี่สาวของเขาออกมานั้นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด และไม่สามารถปล่อยให้เฉินเสี่ยวได้รับบาดเจ็บอีก

เฉินเสี่ยวพยักหน้าทันทีหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเฉินเกอ เพราะเธอรู้ว่าเฉินเกอสามารถทำได้อย่างที่พูด

“เฉินเกอ ฉันทำตามที่แกต้องการแล้ว พี่สาวแกฉันก็เอาตัวมาแล้ว ตอนนี้ปล่อยลูกชายฉันได้แล้วสิ！”

ฉินเหินที่ไม่อยากจะเห็นสองพี่น้องแสดงความห่วงใยต่อกัน จึงรีบพูดกับเฉินเกอ

“เหอะ ตาเฒ่า คุณร้อนรนอะไรกัน คุณปล่อยพี่สาวผมมาก่อนให้เธอมายังข้างกายผม ผมถึงจะปล่อยตัวลูกชายคุณ！”

เฉินเกอหัวเราะออกมา มองไปยังฉินเหินที่พูดถึงข้อเสนอ

“หยู่เฟย！”

ฉินเหินเรียกพลันโน้มตัวลงไปดึงฉินหยู่เฟยขึ้นมากอด

แต่น่าเสียดาย เพราะตอนนี้คอของฉินหยู่เฟยมีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก ซึ่งเลือดไหลอย่างไม่ยอมหยุด แล้วเขาก็สูญเสียอากาศหายใจและชีพจรก็หยุดเต้นก่อนจะเสียชีวิตไป

ซึ่งทุกอย่างเกิดขึ้นในตอนที่เฉินเกอปล่อยพลัง เขาได้ให้ญาณกระบี่ในตัวเขาออกมาเชือดคอของฉินหยู่เฟย ดังนั้นถึงได้ทำทุกอย่างออกมาโดยที่ฝั่งฉินเหินไม่ได้ตั้งตัว

“อ๊า！！เฉินเกอ ฉันจะเลาะหนัง ฉีกเนื้อให้เป็นชิ้นๆ แล้วดื่มเลือดของแกซะ！”

ฉินเหินเงยหน้าคำรามขึ้นไปบนฟ้า

ในขณะเดียวกัน เฉินเกอก็ได้พาตัวเฉินเสี่ยวออกไปยังนอกเมืองด้วยความรวดเร็ว

“เสี่ยวเกอ พวกเขาคงไม่ตามมาหรอกใช่ไหม？”

เฉินเสี่ยวที่อยู่บนหลังของเฉินเกอโน้มตัวลง พร้อมกับถามเฉินเกอด้วยความเป็นห่วง

“พี่ พี่ไม่ต้องกังวลนะ ผมจะปกป้องพี่เอง！”

เฉินเกอพูดปลอบใจเฉินเสี่ยว เพราะเขาได้คิดแผนรับมือเอาไว้แล้ว

เพียงไม่นาน เฉินเกอก็พาพี่สาวของเขามาถึงยังปากทางหุบเขาโยวหมิง แล้วก็ได้เห็นร่างอันสง่างามกำลังนั่งรออยู่ตรงใต้ต้นไม้ใหญ่บริเวณทางเข้าหุบเขาอย่างใจจดใจจ่อ

ซึ่งคนคนนั้นก็คือโจวโน่ ตั้งแต่ที่ได้เจอกับญาณกระบี่ และได้หญ้าหยวนซินมา เฉินเกอก็ได้แยกทางกับโจวโน่ โดยได้ขอให้

โจวโน่อยู่ที่นี่รอเขา เพราะเขามีเรื่องที่อยากให้โจวโน่ช่วยเหลือ

“เฉินเกอ！”

เมื่อเห็นเฉินเกอกลับมาอย่างปลอดภัยโจวโน่ก็รีบลุกขึ้นและตะโกนเรียกเฉินเกอ

เฉินเกอพาเฉินเสี่ยวมายังตรงหน้าของโจวโน่ พร้อมกับส่งเฉินเสี่ยวให้กับโจวโน่

“โจวโน่ ต้องฝากพี่สาวของผมให้คุณช่วยแล้ว ผมจะต้องไปจัดการคนพวกนั้น คุณรีบพาพี่สาวผมออกไปจากตรงนี้ นี่คือฮู้ส่งเสียง รอให้ผมจัดการกับปัญหาเรียบร้อยแล้ว ผมจะติดต่อพวกคุณไป แล้วเจอกันใหม่！”

เฉินเกอรีบสั่งโจวโน่ พลางหยิบฮู้อันหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงออกมาให้กับโจวโน่