ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 823

บทที่ 823 หาถึงที่

บ่ายอีกวัน ตระกูลโจว ณ โลกยู่

มีรถยนต์หรูหราหลายคันจอดอยู่ที่หน้าประตูของคฤหาสน์ตระกูลโจว และตรงป้ายทะเบียนของรถยนต์ก็มีคำว่า“หลิน”กำกับอยู่

เมื่อเห็นเช่นนี้ก็รู้แล้วว่ารถยนต์ทั้งหมดนี้เป็นของตระกูลหลิน

ตั้งแต่เมื่อวันที่หลินจื่อเจ๋ถูกเฉินเกอสั่งสอนแล้วกลับไปถึงบ้าน พี่ชายของเขาหลินจื่ออ๋างก็ได้นำเรื่องนี้ไปรายงานให้พ่อของเขา ซึ่งก็คือเจ้าบ้านของตระกูลหลินหลินอ้าวนั้นเอง

และเมื่อหลินอ้าวรู้ว่าลูกชายของตัวเองโดนทุบตี ก็รู้สึกโกรธหนักมาก

โดยเดิมทีเขาก็เป็นคนประเภทที่หวงลูกตัวเองอยู่แล้ว แน่นอนว่าเขารับไม่ได้ที่ลูกชายของตัวเองได้รับบาดเจ็บ

ดังนั้นในวันที่สองเขาก็พาคนมาถามเรื่องราวความเป็นมาที่ตระกูลโจวอย่างรวดเร็ว

“เจ้าบ้านโจว ลูกชายของฉันจื่อเจ๋ถูกแฟนหนุ่มของลูกสาวเธอทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ เรื่องนี้คุณจะจัดการอย่างไร？วันนี้คุณต้องให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับฉัน！”

หลินอ้าวนั่งไขว่ห้าง อยู่ในคฤหาสน์ และมองไปที่เจ้าบ้านของตระกูลโจวโจวหยุนซานพร้อมพูดด้วยความโกรธ

“ลูกชายคุณต่างหากที่ระรานฉันไม่ปล่อย ดังนั้นแฟนของฉันเลยออกมือสั่งสอนเขา และทั้งหมดนี้ลูกชายของคุณมันสมควรโดนสั่งสอนเอง！”

ไม่รอให้โจวหยุนซานเอ่ยปากพูด โจวโน่ที่ยืนอยู่ด้านช้างก็ตะโกนตอบโต้หลินอ้าวอย่างเสียงดัง

“โน่เอ๋อ หยุดพูด！”

หลังจากที่โจวหยุนซานได้ยินดังนั้น ก็รีบตะโกนตำหนิโจวโน่ทันที

และทันใดนั้นเองโจวโน่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก และยืนอยู่ด้านข้างอย่างเชื่อฟัง

ใบหน้าของหลินอ้าวเต็มไปด้วยความมืดมน รวมไปถึงลูกชายคนโตที่ยืนอยู่ด้านข้างก็มีสีหน้าที่เยือกเย็น และเผยอำนาจความแข็งแกร่งที่ทรงพลังออกมา

โจวหยุนซานมองไปที่หลินจื่ออ๋าง และเขาก็รู้ว่าลูกชายคนโตคนนี้ของตระกูลมีอำนาจที่แข็งแกร่ง และไม่ใช่บุคคลที่จะยั่วยุหาเรื่องได้ง่ายๆ

“เจ้าบ้านหลิน เรื่องนี้ทางสองฝ่ายเราต่างก็มีส่วนเกี่ยวข้อง และฉันก็ขอโทษลูกชายคุณแทนลูกสาวฉันด้วย แต่ว่าเรื่องนี้ลูกชายของคุณเป็นคนก่อเรื่องก่อน ดังนั้นฉันหวังว่าลูกชายของคุณอย่ามาระรานลูกสาวฉันอีก！”

หลังจากที่เงียบไปสักครู่ โจวหยุนซานก็ได้เสนอแนะ และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

ในฐานะเจ้าบ้านของตระกูลโจว แน่นอนว่าโจวหยุนซานเองก็จะไม่ยอมไปประนีประนอมหลินอ้าวมากนัก

“โจวหยุนซาน คุณไม่ต้องพูดอะไรพวกนี้กับฉัน ฉันจะบอกคุณ วันนี้คุณจะให้ลูกสาวของคุณไปขอโทษลูกชายของฉันดีๆ หรือจะให้ตระกูลหลินของฉันกำจัดตระกูลโจวของคุณ！”

นิสัยของหลินอ้าวก็เย่อหยิ่งมากเช่นกัน เขาตบไปที่โต๊ะโดยตรง และข่มขู่ด้วยความโกรธ

ทันใดนั้นเอง โจวหยุนซานก็ขมวดคิ้ว และสีหน้าของเขาก็มืดมนลง เขาคาดไม่ถึงว่าหลินอ้าวจะเย่อหยิ่งขนาดนี้ ถึงกับเอ่ยปากบอกว่าจะกำจัดตระกูลโจวของตัวเอง ซึ่งไม่เอาตระกูลโจวของตัวเองไว้ในสายตาเขาเลย

“เจ้าบ้านหลิน คำพูดนี้ของคุณก็บ้าระห่ำเกินไปหรือเปล่า ตระกูลโจวของเราสามารถตั้งหลักอยู่ในโลกยู่ได้ ก็ไม่ใช่จะถูกรังแกได้ง่ายๆ！”

น้ำเสียงของโจวหยุนซานมืดลงทันที พร้อมตอบกลับเขาไปอย่างเย็นชา

“ฮึ！”

“ใช่เหรอ？ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยากจะลองดู！”

หลินอ้าวส่งเสียงออกมาด้วยความรังเกียจ

พูดจบ หลินอ้าวก็ยกมือขึ้นมาแล้วโบกมือ ทันใดนั้นเองก็มีชายที่แข็งแกร่งในชุดดำหลายสิบคนพุ่งเข้ามาจากทางประตู

เมื่อเห็นเช่นนี้ สมาชิกของตระกูลโจวต่างก็รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

“บังอาจ ที่นี่มันตระกูลโจว พวกคุณคิดว่าเป็นสถานที่ที่พวกคุณสามารถทำอะไรก็ได้เหรอ！”

โจวโน่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป จึงเดินออกมา พร้อมกับจ้องมองและตะคอกใส่หลินอ้าวพวกเขา

หลินจื่ออ๋างก้าวเท้าออกมา และยืนอยู่ตรงหน้าของโจวโน่ พร้อมกับจ้องมองโจวโน่ด้วยสายตาที่รุนแรง

“โจวโน่ ฉันรู้ว่าน้องชายของฉันชอบคุณมาโดยตลอด และถ้าตอนนี้คุณยอมไปอยู่กับน้องชายฉันวันหนึ่งละก็ ฉันจะพิจารณาปล่อยตระกูลโจวของพวกคุณ มิฉะนั้น ฉันจะทำให้คุณและตระกูลโจวของคุณต้องชดใช้”

หลินจื่ออ๋างข่มขู่และให้เงื่อนไขกับโจวโน่หนึ่งอย่าง

“แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ？”

โจวโน่เองก็ไม่ใช่คนประเภทที่อ่อนแอ จึงรีบตอบโต้หลินจื่ออ๋างกลับพร้อมกับสายตาที่เย็นชา

“ไม่ตกลง งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจละกัน！”

หลินจื่ออ๋างปลดปล่อยอำนาจของตัวเองออกมา พร้อมกล่าวด้วยความโกรธ

แน่นอนว่าเฉินเกอเองก็รู้ว่าหลินจื่ออ๋างกำลังกระตุ้นเขา แต่เขาก็ไม่ได้มีความหวาดกลัวเลย ในเมื่อคนเขาต้องการตาย แน่นอนว่าเฉินเกอต้องทำให้อยู่แล้ว

“ได้ แต่ฉันมีเงื่อนไข ถ้าคุณแพ้ ก็พาสมาชิกของตระกูลหลินคุณออกไปให้พ้น และอย่าให้น้องชายของคุณมาระรานและตอแยโจวโน่อีก เป็นไง？”

เฉินเกอตอบตกลง แล้วตั้งข้อเสนอกับหลินจื่ออ๋าง

“ได้ แล้วถ้าแกแพ้ล่ะ？”

หลินจื่ออ๋างถามกลับ

“ถ้าฉันแพ้ ก็แล้วแต่พวกคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้！”

เฉินเกอเอ่ยปากพูดขึ้น ด้วยสีหน้าที่ไม่แยแส

เพราะในสายตาของเฉินเกอ หลินจื่ออ๋างไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตัวเองด้วยซ้ำ

จากนั้น เฉินเกอและหลินจื่ออ๋างก็เดินมาถึงที่หน้าประตู และคนอื่น ๆต่างก็เดินตามมาเช่นกัน แล้วยืนดูเขาทั้งสองคนต่อสู้กันอยู่ที่ประตู

โจวโน่เดินไปที่ด้านข้างของเฉินเกอ แล้วกระซิบเบาๆกับเฉินเกอว่า：“เฉินเกอ พี่ชายของหลินจื่อเจ๋หลินจื่ออ๋างอำนาจไม่อ่อนแอนะ คุณแน่ใจเหรอ？”

เฉินเกอส่งยิ้มให้โจวโน่เล็กน้อย：“วางใจเถอะ เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันหรอก！”

เมื่อเห็นท่าทีและรอยยิ้มที่มั่นใจของเฉินเกอ โจวโน่ก็รู้สึกวางใจ เพราะเธอรู้ว่าเฉินเกอมีความมั่นใจแน่นอน ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่มีวันพูดคำพูดเช่นนี้ออกมา

“ไอ้หนุ่ม คอยดูฉันหักกระดูกของแกให้ดี ๆ！”

หลินจื่ออ๋างจ้องมองไปที่เฉินเกอและพูดอย่างเย็นชา

“เหอะ คำพูดคุยใหญ่แบบนี้ใครก็พูดได้！”

เฉินเกอยิ้มเยาะอย่างเย็นชา และตอบโต้กลับไปด้วยท่าทีที่ไม่แยแส

บอกตามตรง จริง ๆแล้วหลินจื่ออ๋างไม่ได้เอาเฉินเกอไว้ในสายตาของเขาเลย เพราะว่าอำนาจและฝีมือของน้องชายตัวเองกับตัวเองนั้นแตกต่างกันมาก ดังนั้นไม่ได้แปลว่าเฉินเกอจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

“มา！”

หลินจื่ออ๋างตะโกนขึ้น จากนั้นเขาก็ออกตัว แล้วพุ่งเข้าไปทางด้านของเฉินเกออย่างไว การเคลื่อนไหวของเขาว่องไว และทรงพลังมาก