ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 824

บทที่ 824 ชัยชนะ

หลินจื่ออ๋างใช้หมัดชกไปที่ศีรษะของเฉินเกอ

และถ้าชกโดนละก็ คาดว่าหัวของเฉินเกอคงแตก และสมองคงจะกระฉูดออกมา

แต่ว่าเฉินเกอไม่ให้หลินจื่ออ๋างมีโอกาสแบบนี้ จึงรีบหลบไปด้านข้างทันที และหลบหมัดที่รุนแรงของหลินจื่ออ๋างอย่างรวดเร็ว

หมัดที่แข็งแกร่งของหลินจื่ออ๋างตกลงไปต่อหน้าต่อตาของเฉินเกอ จนสามารถทำให้เฉินเกอรู้สึกถึงแรงหมัดของเขาได้

อำนาจของการบำเพ็ญจิตชั้นที่หนึ่งของขอบเขตเจินเหรินอย่างหลินจื่ออ๋างถือว่าค่อนข้างแข็งแกร่ง

แต่เสียดายคนที่เขาต้องเผชิญหน้าคือเฉินเกอ

ต่อให้เป็นชั้นที่หนึ่งของขอบเขตเจินเหริน ถ้าอยากเอาชนะเฉินเกอก็เป็นไปไม่ได้

เมื่อเห็นว่าท่าแรกของตัวเองพลาด ในใจของหลินจื่ออ๋างก็รู้สึกตะลึง ไม่คิดว่าการเคลื่อนไหวของเฉินเกอจะว่องไวขนาดนี้

แต่เขาก็ไม่ได้ยอมแพ้ จึงรีบแสดงท่าทีตอบโต้ หมุนร่างกายของเขาแล้วยกขาขึ้นมาและเตะไปที่หน้าของเฉินเกอ ท่าทีการเคลื่อนไหวของหลินจื่ออ๋างทุกท่าล้วนเป็นท่าที่ต้องการฆ่า และอยากจะฆ่าเฉินเกอให้ตายโดยตรง

เฉินเกอเลยรีบถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างรวดเร็ว จึงหลบได้อย่างง่ายดาย

คนภายในแค่มองก็สามารถมองออกได้ถึงกำลังและอำนาจของทั้งสองคนว่าแตกต่างกันมากแค่ไหน

ศิลปะการต่อสู้ในโลกนี้สามารถแก้ได้ด้วยความเร็ว แม้ว่าการเคลื่อนไหวของหลินจื่ออ๋างจะรวดเร็ว แต่เมื่อเทียบกับเฉินเกอยังไงก็ด้อยกว่า และนี่ก็คือเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงไม่สามารถกระทบโดนตัวของเฉินเกอตลอด

อันที่จริงใครชนะใครแพ้ก็รู้ผลแล้ว

แต่หลินจื่ออ๋างไม่ยอมแพ้อะไรแบบนี้ง่ายๆ ภายในใจของเขาคิดว่าต้องชนะเฉินเกอให้ได้ เพื่อแก้แค้นให้น้องชายของตัวเอง

“ฮึ หรือว่าแกจะหลบเป็นอย่างเดียว？”

หลินจื่ออ๋างส่งเสียงฮึอย่างไม่แยแส และจ้องมองเฉินเกอพร้อมกล่าวด้วยความโกรธ

เฉินเกอคอยหลบการโจมตีของเขาตลอด และสำหรับเขานี่ถือว่าเป็นการดูถูกเหยียบหยามอย่างหนัก เพราะเขารู้สึกว่าเฉินเกอกำลังเล่นตลกกับตัวเองอยู่

แต่ในใจของหลินจื่ออ๋างรู้ดีที่สุด เขารู้ว่าอำนาจและพลังของเฉินเกอไม่น้อยไปกว่าเขา ไม่เช่นนั้นตัวเองคงกระทบโดนตัวของเฉินเกอแต่แรกแล้ว

“ฉันกลัวว่าถ้าฉันจัดการแล้วจะทำให้คุณนอนอยู่บนพื้นโดยตรงน่ะสิ！”

เมื่อฟังคำพูดของหลินจื่ออ๋างแล้ว เฉินเกอตอบโต้กลับไปด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียบหยาม

คำพูดนี้ทำให้หลินจื่ออ๋างโกรธจนกัดฟัน และไฟที่อยู่ภายในใจของเขาก็ลุกไหม้มากขึ้น นี่มันดูถูกกันเกินไปแล้ว

“อวดดี！”

หลินจื่ออ๋างตะโกนพูดด้วยความโกรธ

คราวนี้เขาเพิ่มพลังที่ตัวเองมีให้ถึงจุดสูงสุด แล้วโจมตีไปที่เฉินเกออย่างเต็มกำลัง

เฉินเกอไม่รีบร้อนอะไร แล้วยืนอยู่กับที่อย่างสงบ

ในเมื่อหลินจื่ออ๋างต้องการให้เขารับมือ แน่นอนว่าเฉินเกอต้องให้หน้ากับเขาหน่อย

“ตุ๊บ！”

วินาทีต่อมา เฉินเกอขยับตัว และเตะไปที่หลินจื่ออ๋างจนเขากระเด็นออกไปโดยตรงในการเตะเพียงครั้งเดียว

การเคลื่อนไหวของเฉินเกอว่องไวมาก จนทำให้หลินจื่ออ๋างไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

หลินจื่ออ๋างล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง จากนั้นเลือดก็ไหลออกมาที่มุมปากของเขาทันที

การเตะนี้ของเฉินเกอเป็นการเตะที่หลินจื่ออ๋างไม่สามารถทนได้

และเมื่อเห็นสถานการณ์นี้ สีหน้าของหลินอ้าวที่อยู่ด้านข้างก็เปลี่ยนไป เขาคาดไม่ถึงว่าลูกชายของตัวเองจะพ่ายแพ้ให้กับเฉินเกอ

“คุณแพ้แล้ว！”

เฉินเกอมองไปที่หลินจื่ออ๋างแล้วเอ่ยปากพูดตักเตือนอย่างจางๆ

“เอาล่ะเอาล่ะ พวกคุณสองคนไม่ต้องตำหนิตัวเองแล้ว ไอ้หนุ่มของตระกูลหลินคนนั้นฉันไม่ชอบอยู่แล้ว และได้ยินว่าเขาระรานโน่เอ๋อมาตลอด เฉินเกอคุณทำถูกแล้ว อย่างน้อยก็ทำให้หลินจื่อเจ๋รู้ว่าบนโลกบนนี้ยังมีคนที่ไม่กลัวเขาอยู่ ตระกูลหลินแล้วไง ในปัจจุบันตระกูลหลินยังไม่สามารถสร้างปัญหาอะไรต่อตระกูลโจวของเราได้！”

โจวหยุนซานเอ่ยปากพูดขึ้น

สำหรับโจวหยุนซานแล้ว อันที่จริงเขาไม่ได้กลัวตระกูลหลินด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่าถ้าจะบาดหมางกันจริง ๆ จะทำให้ทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสเท่านั้น แต่เพื่อลูกสาวตัวเองแล้ว โจวหยุนซานก็จะปกป้องเธออย่างเต็มที่

“คุณพ่อคะ พ่อกับอาจารย์เหอเฉิงแห่งสหภาพแรงงานฮู้เป็นเพื่อนเก่าไม่ใช่เหรอคะ หนูมีเรื่องหนึ่งอยากจะให้พ่อช่วย！”

ทันใดนั้นเองโจวโน่ก็นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบพูดกับโจวหยุนซานทันที

“เรื่องอะไร？หรือว่าลูกอยากจะเข้าร่วมสหภาพแรงงานฮู้เหรอ？”

โจวหยุนซานถามด้วยความสงสัย

“โอ๊ย หนูไม่เรียนฮู้เวทย์หรอกค่ะ หนูช่วยเฉินเกอถามต่างหาก เฉินเกอเขาอยากจะเรียนรู้วิธีการสร้างว่าฮู้เวทย์ว่าสร้างอย่างไร”

โจวโน่รีบส่ายหัวและอธิบายขึ้น และระหว่างที่พูดอยู่เขาก็พูดไปด้วยมองเฉินเกอไปด้วย

โจวหยุนซานเข้าใจขึ้นมาทันที และเขาเองก็มองออกถึงจิตใจและความรู้สึกของลูกสาวของตัวเองที่มีต่อเฉินเกอ แม้ว่าในปากของเธอจะพูดว่าเอาเฉินเกอมาเป็นตัวกั้น แต่ความจริงภายในใจของลูกสาวตัวเองได้หลงใหลเฉินเกอมานานแล้ว

“เจ้าบ้านโจว ผมมีความคิดนี้จริง ๆ และถ้าเจ้าบ้านโจวสามารถช่วยเหลือผมในเรื่องนี้ได้ ผมเฉินเกอจะรู้สึกขอบคุณอย่างมาก แต่หากว่าท่านมีอะไรที่ลำบากละก็ เฉินเกอก็จะไม่ฝืน！”

เฉินเกออธิบายและมองไปที่โจวหยุนซานด้วยรอยยิ้มและเคารพ และไม่ใช่น้ำเสียงที่หนักแน่นเกินไป

โจวหยุนซานมองเฉินเกอ และเขาเองก็รู้สึกประทับใจต่อเฉินเกอ และเฉินเกออายุน้อยก็มีอำนาจที่แข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว อีกอย่างความสัมพันธ์ของเขากับลูกสาวตัวเองก็ดีมากขนาดนี้ แน่นอนว่าเขาไม่ไปปฏิเสธหรอก

“ไม่มีความลำบากอะไร เป็นเพียงแค่คำพูดหนึ่งที่บอกกล่าวให้เท่านั้นเอง เอาอย่างนี้ ฉันจะติดต่ออาจารย์เหอเฉิงให้ด้วยตัวของฉันเอง ให้เขามาที่ตระกูลโจวสักหน่อย และพวกคุณก็เจอกัน ถ้าหากว่าเขายินดีที่จะรับคุณเป็นลูกศิษย์จะดีที่สุด แต่ถ้าหากว่าเขาไม่ยินดี ฉันเองก็ไม่สามารถไปบังคับเขาได้ เฉินเกอคุณคิดว่าอย่างไร？”

โจวหยุนซานมองไปที่เฉินเกอแล้วเสนอ และนี่ก็เป็นแผนการที่ดีที่สุดสองทางที่โจวหยุนซานเสนอออกมา

“แน่นอนว่าได้ครับ ฟังสิ่งที่เจ้าบ้านโจวจัดการ！ถ้าอย่างนั้นเฉินเกอก็ขอขอบคุณเจ้าบ้านโจว ณ ที่นี้ด้วย！รบกวนท่านแล้ว！”

เฉินเกอไม่ได้ลังเล และรีบตอบตกลงโดยตรง อันที่จริงโจวหยุนซานยอมช่วยเขา ก็ทำให้เขารู้สึกแปลกใจมากแล้ว เพราะว่าเขากับโจวหยุนซานไม่คุ้นเคยและสนิทต่อกัน แต่ที่เขาช่วยนั้นเป็นเพราะการอยู่ของโจวโน่เท่านั้น