ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 826

บทที่826 ลอง

ณ สหภาพแรงงานฮู้

เหอเฉิงพาเฉินเกอเดินเข้ามา และมาถึงที่ห้องโถง

และคนที่มาต้อนรับเป็นชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดเหมือนเหอเฉิง และรอบข้างของชายคนนี้ก็มีชายหนุ่มเดินติดตามมาด้วย

“อาจารย์เหอเฉิง ดูเหมือนว่าคุณจะรับลูกศิษย์แล้วเช่นกันนิ！”

อีกฝ่ายแสดงรอยยิ้มและทักทายเหอเฉิงทันที

“อาจารย์เกาเล่ คุณจะไปที่ไหนเหรอ？”

คนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้มีชื่อว่าเกาเล่ เป็นปรมาจารย์ฮู้ชั้นที่สองของสหภาพแรงงานฮู้ เหมือนเหอเฉิง และทั้งสองคนก็เป็นศิษย์พี่น้องกัน

เพียงแต่ว่าเกาเล่ได้รับลูกศิษย์ของเขาเร็วกว่าเหอเฉิงมาก

“เหอะๆ อาจารย์เกาเล่ นี่คุณกำลังจะไปที่ไหนเหรอ？”

เหอเฉิงยิ้มจางๆ และตอบกลับเกาเล่

“อาจารย์เหอเฉิง ลูกศิษย์ของฉันสร้างฮู้เวทย์ระดับกลางได้ และฉันจะพาเขาไปหาอาจารย์จงเฉิง เพื่อมอบตำแหน่งฉายาผู้ฝึกฮู้ชั้นที่หนึ่งให้เขา！”

เกาเล่บอกให้เหอเฉิงฟังด้วยท่าทีที่ได้ใจ

ภายในสหภาพแรงงานฮู้แบ่งเป็นทั้งหมดสี่ระดับได้แก่ ผู้ฝึกฮู้ นักสร้างฮู้ ปรมาจารย์ฮู้ และปรมาจารย์ใหญ่

ต้องได้รับการยอมรับจากอาจารย์ที่ปรึกษาก่อนถึงจะมีสิทธิ์ได้รับตำแหน่งฉายาผู้ฝึกฮู้ และหลังจากได้รับฉายาผู้ฝึกฮู้ ก็เท่ากับมีสถานที่ในสหภาพแรงงานฮู้ และมีสัญลักษณ์ในสถานะ

และนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเกาเล่ถึงได้ใจและตื่นเต้นมากขนาดนี้

เพราะในระยะเวลาที่ผ่านมานี้ เกาเล่ได้รับลูกศิษย์แต่แรกแล้ว ส่วนเหอเฉิงกลับไม่มีคนที่ทำให้เขาถูกใจ จึงล้าหลังไปมากเป็นเรื่องธรรมดา

และตอนนี้ลูกศิษย์ของเกาเล่ก็กำลังจะได้รับฉายาเป็นผู้ฝึกฮู้ชั้นที่หนึ่งแล้ว ส่วนเหอเฉิงนั้นเขาเพิ่งจะได้รับลูกศิษย์

และนี่ก็ทำให้เกาเล่ดูถูกเหอเฉิงเล็กน้อย และรู้สึกว่าเหอเฉิงแตกต่างกับตัวเองมากเกินไป

“ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีด้วย อาจารย์เกาเล่ แต่ว่าลูกศิษย์ของฉันก็จะได้รับฉายาผู้ฝึกฮู้ชั้นที่หนึ่งในเร็วๆนี้！”

เหอเฉิงย้อนตอบกลับเกาเล่อย่างแผ่วเบาโดยไม่ยอมแสดงว่าด้อยกว่า คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ และนั้นก็มาจากความเชื่อมั่นที่มีต่อเฉินเกอที่อยู่ด้านข้างของเขา

เพราะในสายตาของเหอเฉิง เฉินเกอมีพรสวรรค์มากกว่าลูกศิษย์ของเกาเล่มาก และสามารถเหนือกว่าลูกศิษย์ของเกาเล่ได้อย่างแน่นอน

“ดีเลย ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอดู และเมื่อถึงเวลาเราสองคนสามารถประลองกันดูได้ ดูสิว่าลูกศิษย์ของคุณสุดยอดหรือลูกศิษย์ของฉันสุดยอด！”

เกาเล่เองก็ส่งหนังสือท้าการประลองให้กับเหอเฉิงล่วงหน้าก่อน

“แน่นอน！”

เหอเฉิงไม่ลังเลที่จะไม่ปฏิเสธ และยอมรับหนังสือการท้าประลองโดยตรง

พูดจบ เกาเล่ก็พาลูกศิษย์ของเขาเดินจากไป

หลังจากที่เกาเล่จากไปแล้ว เฉินเกอก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย：“อาจารย์ ทำไมท่านถึงมีความมั่นใจในตัวของผมแบบนี้？”

เหอเฉิงฉีกยิ้ม แล้วอ้าปากอธิบาย：“เพราะฉันเชื่อว่าคุณทำได้อย่างแน่นอน คุณมีพรสวรรค์มาก และสามารถเป็นปรมาจารย์ฮู้ได้แน่นอน！”

เมื่อได้ยินเหอเฉิงชื่นชมตัวเองขนาดนี้ ทำให้เฉินเกอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

นี่ยังไม่ได้เริ่มเรียนรู้กันเลย เหอเฉิงก็มีความคาดหวังและมั่นใจในตัวเองมากขนาดนี้ แบบนี้เขาต้องตั้งใจฝึกฝนจริง ๆแล้ว และจะไม่ทำให้เหอเฉิงผิดหวังเด็ดขาด มิฉะนั้นจะทำให้เหอเฉิงขายหน้าในสหภาพแรงงานฮู้ได้ อีกอย่างเฉินเกอก็ไม่อยากให้เหอเฉิงต้องขายหน้า ดังนั้นเขาต้องเหนือกว่าลูกศิษย์ของเกาเล่ให้ได้

ตามคำพูดที่ว่า พรวรรค์คือได้รับการปลูกฝัง ส่วนอัจฉริยะคือความคิดสร้างสรรค์

และเฉินเกอก็คืออัจฉริยะ ที่สามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วเองโดยการชี้แนะเขาเพียงเล็กน้อย อีกทั้งยังสามารถสร้างบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อและประหลาดใจได้มากมาย

ในเวลานี้เอง เฉินเกอรีบหยิบปากกาหมึกแล้ววาดลงไปที่กระดาษฮู้เวทย์ที่อยู่ตรงหน้าอย่ารวดเร็ว และสิ่งที่เขาวาดนั้นก็คือลายมังกรทอง และลายมังกรทองนี้เฉินเกอเห็นมาจากหนังสือฮู้เวทย์เก่าเล่มหนึ่ง และรู้สึกว่าลึกลับและมีความท้าทายมาก ดังนั้นจึงตัดสินใจลองท้าทายและวาดดู

และหนังสือเล่มเก่านั้นเป็นหนังสือที่เหอเฉิงให้เขาเพื่อนำมาฝึกฝน และภาพวาดฮู้เวทย์ขั้นพื้นฐานส่วนใหญ่เฉินเกอก็ได้เรียนรู้มันแล้ว นอกจากฮู้เวทย์ระดับสุดยอด ซึ่งลายมังกรทองนี้ก็คือส่วนหนึ่งในฮู้เวทย์ระดับสุดยอดนั่นเอง

เฉินเกอเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้แล้วว่าฮู้เวทย์ระดับสุดยอดเป็นฮู้เวทย์ที่สร้างยากมากที่สุด เพราะว่าต้องใช้ทักษะและจังหวะที่พิถีพิถันและแปลกประหลาดมากที่สุด ดังนั้นในปัจจุบันจึงไม่มีใครสามารถสร้างฮู้เวทย์ระดับสุดยอดได้

แต่ว่าเฉินเกอไม่เชื่อเรื่องนี้ เขารู้สึกว่าบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่ไม่สามารถเหนือกว่าได้ เพียงแต่ว่ายังหาวิธีไม่เจอเท่านั้นเอง

“ติ๊ง！”

การทดลองครั้งแรกจบลง เฉินเกอโยนภาพวาดฮู้เวทย์ลายลายมังกรทองที่วาดเสร็จแล้วในมือของตัวเองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ฮู้เวทย์กลายเป็นสีทองทันทีและหายไปในอากาศ

ครั้งที่หนึ่ง ทำไม่สำเร็จ！

“ไม่สิ ต้องเป็นเพราะการเดินเส้นไม่ถูกต้องแน่เลย ฉันจะลองทดลองต่ออีกหน่อย！”

เฉินเกอไม่ได้ยอมแพ้ และรีบวิเคราะห์ในทันที จากนั้นก็เริ่มลงมือวาดมันขึ้นมาอีกครั้ง

ผ่านไปไม่กี่นาที เขาก็วาดเสร็จ แล้วโยนฮู้เวทย์ขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง

เหมือนเดิม ฮู้เวทย์กลายเป็นสีทองและหายไปในอากาศ แต่แสงสีทองในรอบนี้มีความสง่ามากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย และพัฒนาได้ดีกว่ารอบแรกมาก

เมื่อเห็นเช่นนี้ ทำให้เฉินเกอรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น เขารู้สึกว่าเขาค่อยๆพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ และถ้าเขาพยายามต่อไปเขาจะทำมันสำเร็จแน่นอน หลังจากที่เฉินเกอไตร่ตรองเสร็จ เขาก็เริ่มลงมือวาดมันเป็นครั้งที่สามต่อ