ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 827

บทที่ 827 ระดับหายาก

ครั้งที่สาม เฉินเกอได้เปลี่ยนวิธีการเดินเส้นใหม่อีกครั้ง

บอกตามตรง การเดินเส้นของฮู้เวทย์ลายมังกรทองนี้แปลกประหลาดมาก ไม่ว่าจะเริ่มเดินเส้นจากจุดไหนก็จะได้ผลลัพธ์ที่แตกต่างกัน และมีแต่หาการเดินเส้นที่แท้จริงเส้นนั้นเท่านั้น ถึงจะสามารถสร้างฮู้เวทย์ระดับสุดยอดออกมาได้

ผ่านไปอีกไม่กี่นาที การวาดฮู้เวทย์ครั้งที่สามของเฉินเกอก็เสร็จลง

และครั้งนี้ เฉินเกอมีการพัฒนาขึ้นเยอะมาก

แม้ว่าจะวาดฮู้เวทย์ระดับสุดยอดออกมาไม่สำเร็จ แต่กลับทำให้เขาประสบความสำเร็จในการวาดฮู้เวทย์ระดับหายากได้สำเร็จ

มังกรเงินที่ส่องแสงด้วยสีทองพุ่งออกมาจากฮู้เวทย์ และล้อมอยู่รอบกายของเฉินเกอ

“เฉินเกอ ฝึกฝนเป็นอย่างไรบ้างแล้ว？”

ในเวลานี้เองเหอเฉิงกลับจากไปทำธุระด้านนอก และเดินมาที่สวนหลังบ้านแล้วถามเฉินเกอ

แต่วินาทีต่อมา ดวงตาของเหอเฉิงเบิกกว้าง และแสดงท่าทีน่าเหลือเชื่อออกมา และความประหลาดใจก็ได้ปกคลุมไปทั่วทั้งหน้าของเขา

“ฮู้เวทย์ระดับหายาก！”

เหอเฉิงรีบเดินเข้ามาอย่างไว และมองไปที่มังกรเงินและอุทานขึ้น

ทันทีที่เขาพูด มังกรเงินก็หายไปต่อหน้าต่อตาของเฉินเกอและเหอเฉิง เพราะผลของฮู้เวทย์หมดลง

ผลของฮู้เวทย์ทุกแผ่นสามารถอยู่ได้ในเพียงเวลาแค่ไม่กี่สิบวินาทีเท่านั้น สูงสุดอยู่ได้หนึ่งถึงสองนาที และเมื่อถึงเวลา ผลลัพธ์ของฮู้เวทย์ก็จะหายไป

“นี่ เฉินเกอ นี่คุณเป็นคนวาดมันออกมาเหรอ？”

หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง เหอเฉิงเพิ่งตื่นจากความประหลาดใจ และมองไปที่เฉินเกอแล้วถามขึ้น

เฉินเกอพยักหน้าเล็กน้อย แล้วตอบกลับ：“ใช่ครับ อาจารย์ ผมเป็นคนวาดออกมา！”

“คุณวาดฮู้เวทย์ระดับหายากออกมาได้อย่างไร？หรือว่าคุณรู้การเดินเส้นของฮู้เวทย์ระดับหายากเหรอ？”

เหอเฉิงรู้สึกประหลาดใจและถามเฉินเกอด้วยความสงสัย

เพราะคนที่เพิ่งฝึกฝนจะไม่สามารถเดินเส้นฮู้เวทย์ระดับหายากได้ในระยะเวลาสั้นๆแค่นี้ ยิ่งไปกว่านั้นไม่ต้องพูดถึงสร้างฮู้เวทย์ระดับหายากเลย และจำเป็นต้องเรียนรู้และฝึกฝนทุกขั้นตอนก่อนถึงจะสามารถเข้าสู่การฝึกฝนการเดินเส้นระดับหายากได้

แต่ตอนนี้เฉินเกอกลับสร้างฮู้เวทย์ระดับหายากออกมาโดยตรง ซึ่งทำให้คนรู้สึกตะลึงและตกใจหนักมาก

“อาจารย์ ผมก็แค่พยายามฝึกฝนด้วยตัวเองไปเรื่อย ๆ และเปลี่ยนรูปแบบการเดินเส้นของผมไปเรื่อย ๆ หลังจากนั้นฉันก็สำเร็จ！”

เฉินเกออธิบายให้เหอเฉิงฟังอย่างเบาๆ

เหอเฉิงมองไปยังกระดาษฮู้เวทย์ที่ถูกทิ้งเต็มอยู่รอบ ๆ และรู้ว่าเฉินเกอไม่ได้กำลังคุยใหญ่ แต่สิ่งเหล่านี้ต่างก็เป็นผลลัพธ์และความสำเร็จที่เฉินเกอพยายามฝึกฝน

“ไป ไปตำหนักปรมาจารย์กับฉัน ฉันจะพาคุณไปพบปรมาจารย์ใหญ่！”

เหอเฉิงทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงจับแขนของเฉินเกอไว้แล้วพูดขึ้นทันที และทั้งสองคนก็ออกจากบ้านและตรงไปยังตำหนักปรมาจารย์อย่างรวดเร็ว

ตำหนักปรมาจารย์ เป็นี่อยู่อาศัยของกู่โฉว ซึ่งเป็นหัวหน้าสหภาพแรงงานฮู้ แปละก็เป็นวิหารฮู้ที่ปรมาจารย์ใหญ่

ข่าวที่น่าประหลาดใจเช่นนี้เหอเฉิงต้องรีบรายงานให้ปรมาจารย์ใหญ่กู่โฉวรู้ เพื่อให้กู่โฉวมอบตำแหน่งฉายาผู้ฝึกฮู้ชั้นที่หนึ่งให้เฉินเกอ

ไม่นาน เหอเฉิงก็พาเฉินเกอมาถึงที่ตำหนักปรมาจารย์

และพวกเขาสองคนก็บังเอิญพบเจอกับเกาเล่และลูกศิษย์ของเขาเจียงหนันที่หน้าประตูตำหนักปรมาจารย์

“อุ๊ย อาจารย์เหอเฉิง คุณก็มาหาปรมาจารย์ใหญ่เหรอ？”

เมื่อเห็นการมาของเหอเฉิง เกาเล่ก็ได้ยิ้มเยาะไปที่เหอเฉิงและถามขึ้นทันที

“อาจารย์เกาเล่ ทำไมคุณถึงอยู่นี่？ลูกศิษย์ของคุณไม่ใช่ได้รับฉายาผู้ฝึกฮู้ชั้นที่หนึ่งแล้วเหรอ？”