ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 828

บทที่828 ทดสอบ

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของเหอเฉิง คู่อาจารย์และลูกศิษย์เกาเล่ที่กำลังจะเดินจากไปก็หยุดชะงักทันที

เกาเล่รีบหันหน้ากลับมาอย่างรุนแรง แล้วจ้องไปที่เหอเฉิงด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ

“คุณว่าอะไรนะ？ลูกศิษย์ของคุณสามารถสร้างฮู้เวทย์ระดับสูงได้งั้นเหรอ？”เกาเล่ถามเหอเฉิงด้วยความสงสัย และไม่เชื่อในคำพูดของเหอเฉิง

เพราะในความรู้สึกของเขาคือลูกศิษย์ของเหอเฉิงเพิ่งจะเริ่มฝึกฝนได้เพียงไม่กี่วัน เป็นไปได้อย่างไรที่จะสามารถสร้างฮู้เวทย์ระดับสูงได้ ต้องรู้ว่าลูกศิษย์ของเขาเองใช้เวลาฝึกฝนไปหนึ่งเดือนถึงจะสามารถสร้างฮู้เวทย์ระดับกลางได้

แต่ว่าลูกศิษย์ของเขาทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าเฉินเกอจะทำไม่ได้

“เหอเฉิง ลูกศิษย์ของคุณติดตามคุณมานานเท่าไหร่แล้ว？”

กู่โฉวเอ่ยปากถามเหอเฉิง

“เรียนท่านปรมาจารย์ใหญ่ 5วันครับ！”

เหอเฉิงตอบกู่โฉวตามความจริง

“เป็นไปไม่ได้！”

“ปรมาจารย์ใหญ่ นี่มันเป็นไปไม่ได้ เหอเฉิงต้องพูดโกหกแน่ เป็นไปได้อย่างไรที่ลูกศิษย์ของจะสามารถสร้างฮู้เวทย์ระดับสูงได้ในเพียงเวลาแค่5วัน！”

ไม่รอให้กู่โฉวเอ่ยปาก เกาเล่ก็รีบตะโกนและกล่าวให้กู่โฉวฟังความโกรธ และไม่เชื่อในทั้งหมดเหล่านี้

เหอเฉิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นมืดมน พร้อมกับเอียงหัวแล้วมองไปที่เกาเล่

“อาจารย์เกาเล่ ลูกศิษย์ของคุณทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าลูกศิษย์ของฉันจะทำไม่ได้ ฉันเคยบอกแล้วว่าลูกศิษย์ของฉันมีพรสวรรค์มาก！”

สงสัยเฉินเกอก็เท่ากับสงสัยตัวเขาด้วย ดังนั้นแน่นอนว่าเหอเฉิงไม่ยอมปล่อยให้เกาเล่ไปพูดเฉินเกอแบบนี้

ที่สำคัญคือเฉินเกอมีอำนาจนั้นจริง ๆ และเขาก็เห็นกับตาของเขาเอง ไม่เช่นนั้นเขากินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำรึไงเลยมาหาปรมาจารย์ใหญ่ที่นี่

“เกาเล่ คุณเงียบก่อน！”

กู่โฉวก้มหน้าลง และสั่งเกาเล่ด้วยความโกรธอย่างมาก

ทันใดนั้นเองเกาเล่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร จึงหุบปากของตัวเอง แล้วเงียบลง

“เหอเฉิง คุณรู้หรือเปล่าว่าถ้าคุณพูดโกหก คุณต้องรับผิดชอบผลที่จะตามมาอย่างไร？”

ต่อมากู่โฉวก็กล่าวตักเตือนเหอเฉิง ว่าเรื่องบางอย่างไม่ใช่เรื่องที่จะสามารถล้อเล่นได้ ดังนั้นเขาหวังว่าเหอเฉิงจะคำนึงถึงผลที่จะตามมาด้วย และเก็บคำพูดเหล่านั้นของเขากลับไปตอนนี้ก็ยังทัน

“ท่านปรมาจารย์ใหญ่ ฉันเหอเฉิงไม่พูดเท็จแน่นอน ลูกศิษย์ของฉันมีพรสวรรค์นั้นจริง ๆ！”

เหอเฉิงตอบกลับกู่โฉวด้วยความแน่วแน่อย่างมาก

“ได้ ถ้าเป็นเช่นนี้ ฉันจะเป็นคนที่ทดสอบเขาเอง และถ้าเขาเป็นเหมือนอย่างที่คุณพูดจริง ๆละก็ ฉันก็จะมอบตำแหน่งผู้ฝึกฮู้ชั้นที่หนึ่งให้เขา！”

ต่อมากู่โฉวก็ออกเสนอแถวทางให้เหอเฉิง

หลังจากเหอเฉิงได้ยิน ก็มองไปที่เฉินเกอที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา

เฉินเกอพยักหน้าด้วยความสงบนิ่ง และไม่มีความรู้สึกประหม่าใด ๆ

“เฉินเกอ คุณพร้อมหรือยัง？”

เหอเฉิงถามเฉินเกอ

เฉินเกอพยักหน้า และแสดงว่าเห็นด้วยกับการทดสอบ

เมื่อเห็นว่าเฉินเกอเห็นด้วย ภายในใจของเหอเฉิงก็รู้สึกวางใจ และเขาก็เชื่อว่าเฉินเกอทำได้แน่นอน

ต่อมา เหอเฉิงกับเกาเล่และเจียงหนันก็ถอยไปด้านข้าง แล้วมีกู่โฉวเป็นคนที่จัดเตรียมปากกาหมึกและกระดาษฮู้ให้เฉินเกอด้วยตัวเขาเอง จากนั้นวางอยู่ตรงหน้าของเฉินเกอ

“การทดสอบของฉันง่ายนิดเดียว เพียงแค่คุณสามารถสร้างฮู้เวทย์ระดับสูงอะไรก็ได้ออกมาหนึ่งแผ่น ก็ถือว่าคุณผ่านการทดสอบ！”

“แต่ถ้าคุณไม่สามารถทำได้ งั้นก็แสดงว่าคุณและอาจารย์ของคุณกำลังคุยใหญ่ และสิ่งที่ต้องเผชิญก็คือถูกขับไล่ออกจากวิหารฮู้ รวมทั้งปลดตำแหน่งสมาชิกของคุณด้วย！”

กู่โฉวอธิบายกฎของการทดสอบให้เฉินเกอฟังสั้นๆ และจากนั้นก็กล่าวตักเตือนเฉินเกอด้วยเช่นกัน

“ปรมาจารย์ใหญ่ ผมเข้าใจแล้วครับ ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็น！”

“ไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ต่อให้คุณลองอีกครั้งคุณก็ทำไม่สำเร็จ ท่านปรมาจารย์ใหญ่ ท่านต้องลงโทษเหอเฉิงกับลูกศิษย์ของเขาให้หนักนะครับ！”

หลังจากที่เกาเล่ได้ยิน ก็พูดกับเฉินเกอด้วยความโกรธ จากนั้นก็เสนอกับกู่โฉวอีกครั้ง

กู่โฉวครุ่นคิดไตร่ตรองอยู่สักพัก อันที่จริงเมื่อกี้เขาเหมือนจะดูออกแล้วว่าการเดินเส้นและรูปแบบฮู้ที่เฉินเกอจะวาดคืออะไร และเขาก็รู้สึกว่า แสงสีทองเมื่อกี้นั้นไม่ธรรมดาอย่างมาก

“ได้ ฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง！”

หลังจากผ่านไปสักพัก กู่โฉวก็เอ่ยปากพูดขึ้น และเห็นด้วยที่จะให้โอกาสเฉินเกออีกครั้ง

และหลังจากที่เฉินเกอและเหอเฉิงได้ยินเช่นนั้น ภายในใจของพวกเขาก็รู้สึกดีใจมาก ส่วนเกาเล่ที่อยู่ด้านข้างก็รู้สึกโกรธและไม่พอใจอย่างมาก และรู้สึกสงสัยว่าเพราะอะไรกู่โฉวถึงได้ตัดสินใจแบบนี้ออกมา

ต่อมา เฉินเกอก็รีบลงมือวาดฮู้อีกครั้งทันที

และครั้งนี้ เขารู้ว่าตัวเองต้องสำเร็จเท่านั้น ไม่เช่นนั้นจบแน่

เฉินเกอหลับตาลงอย่างแน่น และไม่ได้ขยับปากกาหมึกทันที แต่เขากำลังระลึกถึงความทรงจำและจังหวะการเดินเส้นที่เขาวาดในวันนี้อย่างละเอียดในสมองของเขา

“ถ้าคุณทำไม่ได้ก็พอเถอะ อย่าเสียเวลาเลย！”

เมื่อเห็นเฉินเกอไม่ลงมือสักที เกาเล่จึงเอ่ยปากพูดขึ้นต่อเฉินเกออย่างเย็นชา

ทันใดนั้นเองเฉินเกอก็ลืมตาขึ้น และรีบลงมือวาดที่บนกระดาษฮู้ทันที

การเดินเส้นทุกเส้นของเฉินเกอมีความแปลกประหลาดมาก

ในเวลานี้เอง กู่โฉวที่นั่งอยู่ด้านบนเมื่อเห็นการเดินเส้นและภาพวาดของเฉินเกอ ก็แสดงสีหน้าที่ตะลึงออกมา

“นี่มัน”

กู่โฉวอดครุ่นคิดในใจของตัวเองไม่ได้ ราวกับมีความรู้สึกคุ้นเคยภาพวาดและการเดินเส้นที่เฉินเกอวาดมาก

วินาทีต่อมา เฉินเกอวาดเสร็จ แล้ววางปากกาหมึกลงทันที จากนั้นก็โยนฮู้เวทย์ออกไป

ทันใดนั้นเอง แสงสีทองสง่าผ่าเผยก็ปรากฏออกมาจากกระดาษฮู้ ส่องแสงไปทั่วทั้งตำหนักปรมาจารย์ จากนั้นมังกรสีทองก็พุ่งออกมาจากแสงสีทอง และล้อมรอบอยู่รอบตัวของเฉินเกอ