ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 830

บทที่830 การเตรียมตัวก่อนออกเดินทาง

หลังจากที่เตรียมการนานกว่าหนึ่งชั่วโมง เฉินเกอก็มีอาวุธครบมือ

จากนั้นเขากลับไปที่ตระกูลโจวอีกครั้ง ก็เห็นโจวหยุนซานที่กำลังเตรียมตัวจะไปพร้อมกับหวางเผิงพวกเขา เพื่อไปยังแคมป์ที่ใกล้ภูเขาหลินซานที่สุด

และเมื่อเห็นเฉินเกอกลับมา โจวหยุนซานก็แสดงท่าทีที่ไม่คาดคิดออกมาทันที

ก่อนหน้านี้เขานึกว่าเฉินเกอไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่หลังจากที่เขาเห็นเฉินเกอที่อาวุธครบมือ เขาจึงรู้ว่าที่แท้แล้วเฉินเกอไปเตรียมตัวต่างหาก

“เจ้าบ้านโจว ผมหวังว่าผมก็สามารถไปช่วยโจวโน่ได้ด้วย！”

เฉินเกอจ้องไปที่โจวหยุนซาน และกล่าวด้วยวาทะที่เต็มไปด้วยสัจธรรม

แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับโจวโน่จะไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบคู่รัก แต่เขาก็นับโจวโน่เป็นเพื่อนที่ดีของเขาคนหนึ่ง

และตอนนี้โจวโน่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้ แน่นอนว่าเฉินเกอไม่สามารถนิ่งเฉยได้ และเขาต้องไปช่วยโจวโน่ด้วยตัวของเขาเอง

“เฉินเกอ”

“เจ้าบ้านโจว โจวโน่เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของผม ผมไม่มีวันไม่สนใจเธอหรอก！”

โจวหยุนซานอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกเฉินเกอพูดขัดจังหวะทันที

และเมื่อได้ยินเฉินเกอพูดเช่นนี้ ในใจของโจวหยุนซานก็รู้สึกอบอุ่นใจมาก รู้สึกว่าลูกสาวของตัวเองมองคนไม่ผิดเลยจริง ๆ

ในเมื่อเฉินเกอมีใจทำเช่นนี้ แน่นอนว่าเขาต้องตอบตกลงอยู่แล้ว

“หัวหน้าหวาง ให้เขาเข้าร่วมภารกิจช่วยเหลือครั้งนี้ด้วยได้หรือเปล่า！”

จากนั้น โจวหยุนซานมองไปที่หวางเผิงที่อยู่ด้านข้างและแสดงท่าทีร้องขอ

หวางเผิงมองไปที่เฉินเกอ จากนั้นลังเลไปชั่วขณะ แล้วพยักหน้าตอบตกลงและกล่าว：“ได้！”

“ขอบคุณครับหัวหน้าหวาง！”

เฉินเกอเองก็รีบกล่าวขอบคุณกับหวางเผิงทันที โดยเดิมทีเขาคิดว่าหวางเผิงจะไม่ยอมตอบตกลง แต่ตอนนี้ดูแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย

ไม่นาน พวกเขาทั้งหลายก็มาถึงค่ายชั่วคราวที่ห่างจากภุเขาหลินซานไม่กี่กิโลเมตร

เนื่องจากสภาพอากาศและสภาพแวดล้อมของภูเขาหลินซานไม่ค่อยดีมากนัก ทำให้ทีมกู้ภัยไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย เลยต้องตั้งแคมป์ชั่วคราวไว้ในที่ที่ห่างออกไปหลายกิโลเมตร

หลังจากที่มาถึงแคมป์ชั่วคราว ผู้คนกลุ่มหนึ่งก็ล้อมรอบอยู่ที่โต๊ะใบหนึ่ง และกำลังหารือเกี่ยวกับกลยุทธ์ในการเข้าช่วยเหลือ

“ แนะนำตัวก่อน คนนี้คือผู้เชี่ยวชาญด้านการสำรวจขั้วโลกหลินฉวน！”

“คนนี้คือผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ อู๋เค่อ！”

“คนนี้คือนักธรณีวิทยา ลู่หมิง！”

หวางเผิงเดินเข้ามาในแคมป์ และแนะนำตัวของทุกคนที่อยู่ข้างในให้พวกเขา

“คนนี้คือเฉินเกอ เป็นหนึ่งในคนที่จะร่วมไปช่วยเหลือกับเราในครั้งนี้！”

เฉินเกอเองก็ทำความรู้จักซึ่งกันและกันกับผู้คนหลายคนที่อยู่ด้านใน

“ไม่ทราบว่าคุณเฉินเกอมีทักษะอะไรครับ？เพราะว่าครั้งนี้ที่ไปภูเขาหลินซานมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย！”

ในเวลานี้เองหลินฉวนก็มองไปที่เฉินเกอแล้วถามขึ้นทันที

“ฉันไม่เป็นอะไรสักอย่าง！”

เฉินเกอตอบกลับอย่างเบาๆ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินฉวนและคนอื่น ๆต่างก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที และแสดงสีหน้าที่ไม่พอใจออกมา

“น้องชายเฉิน ถ้าคุณไม่เป็นทักษะอะไรสักอย่างละก็ งั้นฉันรู้สึกว่าคุณอย่าเข้าร่วมภารกิจการช่วยเหลือในครั้งนี้เลย พวกเราไม่มีกำลังคนที่สามารถดูแลคุณได้！”

หลินฉวนรีบกล่าวตักเตือนเฉินเกอทันที ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรังเกียจต่อเฉินเกอ

บุคคลที่เข้าร่วมการช่วยเหลือในครั้งนี้ต่างก็มีทักษะโดยเฉพาะของตัวเอง ดังนั้นแน่นอนว่าพวกเขาไม่หวังให้คนที่ไม่เป็นอะไรเลยเข้าร่วมด้วย

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินฉวน เฉินเกออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าคนพวกนี้จะดูถูกเขามากขนาดนี้

“วางใจเถอะ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือและดูแลจากพวกคุณ พวกคุณดูแลตัวเองก่อนดีกว่า！”

เฉินเกอรีบตอบโต้หลินฉวนกลับทันทีโดยไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าด้อยกว่า

พูดจบ เฉินเกอก็หันหลังแล้วเดินจากไป เขาเดินมาที่สถานที่ที่โล่งและนั่งลง จากนั้นเก็บของและตรวจสอบอุปกรณ์และกระเป๋าเดินทางของเขา