ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 831

บทที่831 มุ่งหน้าไปที่ภูเขาหลินซาน

“หัวหน้าหวาง พวกเราสองคนเป็นเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น พวกเราก็กลัวตายนะครับ”

อู๋เค่ออึกอักแล้วก้มหน้าลงไม่กล้าจะสบตากับหวางเผิงและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“แก!”

หลินฉวนได้ยินแล้วจึงเกิดโทสะ

“ถ้าอย่างนั้นฉันต้องเข้าใจที่พวกแกสองคนแอบหนีเพราะกลัวตายงั้นสิ?”

เฉินเกออยู่ด้านข้างและพูดซ้ำเติม

พูดจริง ๆ เขาไม่ได้มีความรู้สึกดี ๆ เกี่ยวกับอู๋เค่อและลู่หมิงเลยแม้แต่น้อย

ถูกเฉินเกอว่าแบบนี้ อู๋เค่อกับลู่หมิงก็ยิ่งอับอายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ก้มศีรษะและหน้าแดงก่ำ

“หัวหน้าหวาง ควรจะจับคนอย่างพวกเขาไว้!”

หลินฉวนโกรธมากและแนะนำหวางเผิง

หวางเผิงมองไปที่หลินฉวนแล้วพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย: “ช่างเถอะ พวกเขาก็แค่กลัวตาย ไม่ได้ทำผิดอะไร!”

จับไว้ก็ไม่ค่อยจำเป็นเท่าไหร่ และอู๋เค่อกับลู่หมิงก็ไม่ได้ทำอะไรผิด มันยังไม่เพียงที่จะจับพวกเขาไว้

“ก็ได้ ถ้าพวกแกกลัวตายจริง ๆ งั้นก็รีบไปเสีย!”

หวางเผิงเองไม่ต้องการจะบีบบังคับทั้งอู๋เค่อและลู่หมิงสองคน ได้พูดกับทั้งคู่อย่างเย็นชา

พูดจบหวางเผิงก็พาทุกคนจากไป เขาเลือกจะปล่อยอู๋เค่อและลู่หมิงทั้งสองคนนี้ไป

การพาคนขึ้ขลาดกลัวตายไปด้วยก็มีแต่จะเป็นภาระ สู้ปล่อยให้พวกเขาจากไปเสียแต่เนิ่น ๆ จะได้ไม่ต้องเกิดปัญหา

“ขอบคุณหัวหน้าหวาง ๆ!”

เมื่อเห็นหวางเผิงเต็มใจปล่อยพวกเขาไป อู๋เค่อกับลู่หมิงต่างรู้สึกซาบซึ้งและตื่นเต้นเป็นอย่างมาก พวกรีบคุกเข่าและก้มศีรษะให้

หลินฉวนปรายตามองพวกเขาอย่างเย็นชา ทำเสียงฮึดฮัดที่เย็นเยือกแล้วเดินกลับเข้าเต็นท์ไป

“คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าพวกเขาจะเป็นคนแบบนี้ โมโหจริง ๆ เลย!”

เมื่อเห็นเฉินเกอเข้ามา หลินฉวนยังคงโกรธและด่าขึ้น

“หึ ๆ!”

เฉินเกอหัวเราะขึ้นอย่างเบา ๆ

“ที่จริงผมเข้าใจพวกเขานะ พวกเขาไม่มีประสบการณ์ผจญภัย ถ้าจะกลัวเรื่องอันตรายมันก็เป็นเรื่องปกติ!” เฉินเกออธิบายและมองไปที่หลินฉวน

“เหรอ? งั้นคุณล่ะ? ทำไมคุณถึงไม่เป็นเหมือนพวกเขา?” หลินฉวนมองเฉินเกออย่างสงสัยและถาม

สำหรับในสายตาเขาแล้ว เฉินเกอควรจะเป็นประเภทเดียวกันกับอู๋เค่อและลู่หมิง

แต่น่าเสียดายทั้งหมดที่หลินฉวนคิดนั้นผิดทั้งหมด

“ผมไม่เหมือนพวกเขา เพราะผมเป็นผู้ฝึกตน!”

เฉินเกอมองไปที่พูดขึ้นและมองไปที่หลินฉวนด้วยความมั่นใจ เขาแสดงตัวตนออกไป

“คุณเป็นผู้ฝึกตนงั้นเหรอ!”

เมื่อได้ยินเฉินเกอพูดเช่นนั้น ทำให้หลินฉวนตกตะลึงไปชั่วขณะพร้อมกับยืนขึ้นและจ้องไปที่เฉินเกอ

“ไม่ผิด เพราะได้มีเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่งอยู่ในทีมค้นพบนั้นด้วย ดังนั้นต่อให้ผมต้องเจออันตรายถึงชีวิต ก็ต้องเข้าไปช่วยเขาออกมาให้ได้!”

เฉินเกอกล่าวกับหลินฉวนด้วยแววตามุ่งมั่น

หลินฉวนก็พยักหน้ารับอย่างพึงพอใจและยื่นมาออกไปหาเฉินเกอ