ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 832

บทที่832 อันตรายมาเยือน

ทางสูงชันตรงหน้านั้นถือว่าไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเฉินเกอ

เพียงได้เห็นเฉินเกอกระโดดขึ้นทางหุบเขาสูงชันหลายเมตร

เมื่อเห็นฉากนี้หลินฉวน หวางเผิงและคนอื่น ๆ ต่างก็แสดงความประหลาดใจ พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเฉินเกอจะมีความสามารถในการกระโดดที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ สมแล้วที่เขาเป็นผู้ฝึกตน

หวางเผิงและคนอื่น ๆ ปีนขึ้นไปทีละคนตามเชือกของหลินฉวน

“เปรี้ยง! ! !”

และในนาทีนี้เองเสียงฟ้าร้องก้องมาจากท้องฟ้า

ทันใดหลังเสียงฟ้าร้องท้องฟ้าก็เปลี่ยนสีไปพร้อมกับเมฆดำเข้าปกคลุม

เมื่อเห็นดังนี้ก็สามารถทำให้ทุกคนเห็นถึงสภาพอากาศอันแปรปรวนถึงขีดสุดของภูเขาหลินซานได้แล้ว

“ทุกคนเร็วเข้า!”

หวางเผิงเป็นคนที่อยู่คนสุดท้าย ดังนั้นจึงออกคำสั่งให้ทุกคนในทีมเร่งความเร็ว

เหลือเพียงหวางเผิงที่ขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะคว้าเชือกและปีนขึ้นไป

จากนั้นก็เกิดเหตุไม่คาดคิด เชือกได้ขาดเนื่องจากแรงเสียดทานรุนแรงตลอดเวลาทำให้หวางเผิงตกลงไปในเหวลึก

“หัวหน้าหวาง!”

สมาชิกในทีมต่างพากันตะโกนลั่น

เฉินเกอเห็นดังนั้น จึงรีบใช้ที่พันรอบเอวแล้วหย่อนลงไปทันทีอย่างรวดเร็ว

เชือกพันรอบหวางเผิงอย่างรวดเร็วและพันรอบตัวหวางเผิงแน่น

“ช่วยหน่อยเร็ว!”

หลังจากที่หลินฉวนเห็นเขาก็รีบพุ่งตัวเข้าไปที่ข้างตัวเฉินเกอและร้องขึ้น

สมาชิกทีมต่างช่วยกันจับเชือกไว้แน่น ด้วยความพยายามร่วมกันในที่สุดหวางเผิงก็ถูกดึงขึ้นมา

อีกนิดเดียวหวางเผิงเกือบจะต้องตายอยู่ในหุบเหวนั่นแล้ว

ดีที่ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน เฉินเกอลงมือได้ว่องไวไม่เช่นนั้นแล้วผลของมันนั้นคงเกินกว่าจะจินตนาการได้

“เฮ้อ!”

ทันทีที่ก้นของหวางเผิงหย่อนลงบนก้อนหินก็หายใจเหนื่อยหอบด้วยความตกใจกลัว

ในเวลานี้เหงื่อผุดเต็มด้านหลังของเขา เมื่อครู่เขากลัวจนเกือบตายจริง ๆ รู้สึกว่าตัวเองคงต้องจบเห่แน่

“หัวหน้าหวาง ไม่เป็นไรนะครับ?”

หวางเผิงส่ายหน้าเล็กน้อยและตอบด้วยความกลัว: “ผมไม่เป็นไร เฉินเกอ ขอบคุณคุณมากนะ ถ้าไม่ได้คุณผมคงตายอยู่ในที่หุบเหวลึกแห่งนี้แล้ว!”

“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นสิ่งที่ผมต้องทำอยู่แล้ว พวกเราเป็นเพื่อนกัน!”

เฉินเกอยิ้มให้หวางเผิงเล็กน้อยและตอบอย่างถ่อมตน

ในตอนนี้รอบด้านมีพายุหิมะโหมกระหน่ำ และลมแรงจนหนาวเข้ากระดูกก็เริ่มพัด

“แย่แล้ว พวกเราต้องหาที่หลบก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

หลินฉวนมองดูสภาพอากาศแล้วจึงรีบเตือนเฉินเกอและคนอื่น ๆ

เมื่อสภาพอากาศของหลินซานเกิดการเปลี่ยนแปลงก็ไม่สามารถจะเดินทางได้อีก ทำได้เพียงต้องรีบหาที่หลบพัก รอจนพายุและหิมะผ่านไปแล้วค่อยเดินทางต่อ ไม่เช่นนั้นจะเป็นอันตรายต่อสวัสดิภาพได้

พวกเขายังไม่ถึงจุดที่จะต้องเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง ดังนั้นจึงเลือกรีบหาที่พักแล้วค่อยว่ากัน

พูดจบทุกคนจึงเดินทางต่อ

ภายในเวลาอันรวดเร็ว หลินฉวนก็สามารถหาก็พบช่องว่างเปล่าใต้หน้าผาสูงชัน

“มาดูเร็ว ที่นี่มีร่องรอยคนเคยอาศัยอยู่!”

หลินฉวนที่เพิ่งเข้าไปร้องบอกเฉินเกอและหวางเผิงในทันที

เฉินเกอและหวางเผิงเดินไปข้าง ๆ หลินฉวน มองดูที่เศษกองฟืน น่าจะมีคนเคยจุดไฟอยู่ในนี้

“ได้ ในเมื่อผู้เชี่ยวชาญหลินไม่มีความคิดเห็นอื่น งั้นก็ทำตามที่พวกคุณพูดก็แล้วกัน!”

หวางเผิงเห็นด้วยกับความคิดของเฉินเกอ

หลังจากนั้นเฉินเกอและหลินฉวนก็เริ่มลงมือทันที ทั้งสองเก็บสัมภาระของตัวเองเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็มาถึงทางสูงชันที่มีความสูงมากกว่าสิบเมตร

“สูงขนาดนี้พวกเราจะขึ้นไปได้ยังไง?”

หลังจากหลินฉวนมองทางชันเขาก็หันไปมองเฉินเกอด้วยความพิศวง

ความสูงสิบกว่าเมตรแต่กลับไม่ง่ายที่จะปีนขึ้นไป นอกจากนี้ยังไม่มีที่ให้ผ่อนแรงจากรอบ ๆ

“ผู้เชี่ยวชาญหลิน ดูผม!”

เฉินเกอยิ้มและหันไปพูดกับหลินฉวนด้วยความมั่นใจ

พูดจบแล้วเฉินเกอหยิบฮู้และปากกาพู่กันออกมาจากเสื้อผ้าของเขา

“คุณเขียนฮู้เวทย์เป็นเหรอ?”

เมื่อเห็นเฉินเกอหยิบสองสิ่งนี้ออกมาทำให้หวางเผิงก็ร้องอุทานออกมา

ด้วยสถานะคนจากโลกยู่ แน่นอนว่าจะต้องรู้จักปากกาพู่กันและฮู้

เฉินเกอไม่ได้ตอบหวางเผิงแต่อธิบายอย่างรวดเร็วบนฮู้

ผ่านไปหลายวินาทีเฉินเกอก็หยิบฮู้ที่เขียนแล้วออกมา ในทันใดฮู้ก็กลายเป็นบันไดสีทอง

“มาสิ ผู้เชี่ยวชาญหลินครับ คุณขึ้นไปก่อน!”

เฉินเกอเขยิบไปด้านข้างหลินฉวนเพื่อให้สัญญาณ

หลินฉวนรีบดึงสติกลับมาจากความประหลาดใจ และเดินขึ้นบันไดสีทองนั้นขึ้นไป

หวางเผิงและคนอื่น ๆ ที่อยู่อีกด้านเบิกตาโพลงอยู่นานแล้ว พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะเป็นปรมาจารย์ฮู้ อีกทั้งยังสามารถเขียนฮู้เวทย์ได้จนทำให้ทุกคนรู้สึกเลื่อมใส

ตอนนี้หวางเผิงเข้าใจว่าแล้วว่าทำไมเฉินเกอถึงมีความมั่นใจที่จะตามขึ้นมาช่วยเหลือ ความแข็งแกร่งของเขาควรเป็นเกียรติของทีมกู้ภัยของพวกเขา ถ้าหากว่าไม่มีเฉินเกอเสริมทัพเข้ามาเกรงว่าคงจะต้องพบเจอเรื่องที่ทำให้จบเห่ไปนานแล้ว