ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 833

บทที่833 หาพบแล้ว

หลังจากหลินฉวนขึ้นไปแล้วเฉินเกอก็ปีนตามขึ้นไป

ทั้งสองบอกลาหวางเผิงและทุกคนด้านล่างแล้ว แล้วออกเดินทางขึ้นไปบนภูเขาหลินซานทันที

ถึงแม้ว่าด้านนอกจะยังมีพายุลมหิมะแรง แต่ดีที่ทั้งเฉินเกอและหลินฉวนปีนขึ้นไปจากทางด้านใต้หน้าผา ดังนั้นจึงไม่ต้องถูกลมพายุหิมะเล่นงาน

“เฉินเกอ คุณคิดว่าเปอร์เซ็นต์ที่กลุ่มนักสำรวจจะยังมีชีวิตอยู่มีสักเท่าไหร่?”

ระหว่างทางหลินฉวนถามเฉินเกอ

“ไม่รู้สิ แต่ผมรู้สึกว่าพวกเราจะต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ จะต้องติดอยู่ที่ไหนสักแห่งในภูเขาหลินซาน!”

เฉินเกอพูดขึ้นพร้อมความหวัง เขาไม่อาจคาดหวังให้โจวโน่กับกลุ่มนักสำรวจตายได้ จะต้องคาดหวังว่าพวกเขายังคงมีชีวิตอยู่

“ผู้เชี่ยวชาญหลินตอนนี้เราไปได้ไกลแค่ไหนแล้ว?”

เฉินเกอถามหลินฉวน

“ตอนนี้เราอยู่ที่ระดับความสูงสองพันสามร้อยเมตร ยังคงมีเจ็ดร้อยเมตรเมตรห่างจากสามกิโลเมตร ตามความเร็วไปข้างหน้าของพวกเรา อาจจะต้องใช้เวลาอีกประมาณสองชั่วโมงกว่าจะถึง!”

หลินฉวนเหลือบมองข้อมูลที่ปรากฏบนนาฬิกาและบอกเกี่ยวกับสถานการณ์ทางภูมิศาสตร์อย่างชัดเจน

ระยะทางเหลือเพียงเจ็ดร้อยเมตรซึ่งใกล้มากแล้ว แต่กลับดูเหมือนอยู่ไกลแสนไกล

“ครืน!”

ในขณะนี้มีเสียงดังก้องไปทั่วภูเขาหลินซาน

จากนั้นภูเขาทั้งลูกก็เริ่มสั่นสะเทือนเล็กน้อย

“แย่แล้ว จะต้องเป็นหิมะถล่มแน่!”

หลินฉวนอาศัยประสบการณ์อันช่ำชองและร้องตะโกนเสียงดัง

เฉินเกอเองก็มองไปรอบ ๆ ทันทีพบกับปัญหาใหญ่เข้าแล้ว นั่นก็คือที่ที่พวกเขายืนอยู่นั้นล้วนแล้วแต่เป็นก้อนหิน ไม่มีที่ไหนจะเป็นที่หลบภัยได้เลย

ถ้าเป็นแบบนี้ อย่างนั้นพวกเขาก็ไม่มีหลบการโจมตีจากหิมะถล่มได้ เป็นไปได้มากว่าจะได้รับผลกระทบและตกลงไปในหุบเขาลึกด้านล่าง ถ้าเป็นอย่างนั้นร่างของพวกเขาจะต้องแหลกเหลวเป็นชิ้น ๆ แน่

“เฉินเกอ ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงดี? ไม่มีที่หลบเลยเหรอ?”

หลินฉวนถามเฉินเกอด้วยความกระวนกระวายเล็กน้อย

ถึงแม้เขาจะมีประสบการณ์และผ่านการผจญภัยมามากมาย แต่เจอกับสถานการณ์ที่คับขันเช่นนี้ยังไงก็ยังคงรู้สึกกลัวและกังวลอยู่ไม่น้อย

“ไม่ต้องกลัว ผมมีวิธี!”

เฉินเกอปลอบใจหลินฉวนจากนั้นก็หยิบฮู้และปากกาพู่กันขึ้นมาอีกครั้ง

เฉินเกอรีบเขียนอย่างรวดเร็วและยื่นฮู้ออกมา

เมื่อยื่นฮู้ออกมา ทันใดนั้นก็มีแสงสีทองสว่างปกคลุมเฉินเกอและหลินฉวนไว้

ทันใดนั้นเอง เพียงแค่อีกนิดเดียวเท่านั้น ก้อมหิมะถล่มสีดำก็กลิ้งลงมาปกคลุมทั้งเฉินเกอและหลินฉวนในฉับพลัน

ดีที่เฉินเกอใช้ฮู้เวทย์ได้ทันเวลา แสงนั้นกลายเป็นโล่ร่างอมตะมาคลุมทั้งสองคน สิ่งนี้ทำให้ทั้งสองคนรอดพ้นจากก้อนหิมะถล่มที่ถาโถมเข้ามา

หลายสิบวินาทีผ่านไป ที่ด้านนอกเงียบสงบแล้ว เฉินเกอสะบัดหิมะที่ปกคลุมด้านนอกออกไป

“เฮ้อ!”

หลินฉวนโผล่ศีรษะออกมาและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เฉินเกอ ดีนะที่มีคุณ ไม่งั้นล่ะก็ พวกเราคงเสร็จแน่!”

หลินฉวนพูดกับเฉินเกอด้วยความตกใจเล็กน้อย

เฉินเกอได้แต่ยิ้มและไม่พูดอะไร จากนั้นก็เดินทางมุ่งหน้าขึ้นไปบนภูเขาหลินซานกับหลินฉวนต่อไป

ทั้งสองเดินไปเกือบถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่งก็ถึงจุดหมาย ซึ่งถึงเร็วกว่ากำหนดประมาณครึ่งชั่วโมง

ที่ความสูงกว่าระดับน้ำทะเลสามพันเมตร

เฉินเกอและหลินฉวนยืนอยู่บนยอดเขาซึ่งมองเห็นภูเขาหลินซานโดยรอบ ทั้งหมดปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก ซึ่งไม่สามารถมองเห็นด้านล่างได้อย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตามพวกของเฉินเกอทั้งคู่ก็ไม่เห็นร่องรอยใด ๆ ของทีมนักสำรวจ