ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 834

บทที่834 เหตุฉุกเฉิน

คำพูดนี้ของเฉินเกอทำให้โจวโน่ดีใจมากขึ้นมาทันที

เดิมทีโจวโน่ไม่คาดฝันว่าเฉินเกอจะมาช่วยตัวเธอ เพราะเธอไม่ได้บอกเฉินเกอเรื่องของภูเขาหลินซาน

และการที่ตอนนี้เฉินเกอกลับปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตนเองทำให้เธอตื่นตันเป็นอย่างมาก มันแสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจตัวเธอมาก

“คุณรู้ได้ยังไง?”

โจวโน่จ้องมองเฉินเกอด้วยความสงสัยและถามขึ้น

“ผมไปที่บ้านคุณ พ่อคุณเล่าให้ผมฟัง!” เฉินเกอตอบ

“งั้นคุณมาที่นี่ แล้วอาจารย์เหอเฉิงทำยังไงล่ะคะ? มันทำให้การเรียนรู้ฮู้เวทย์ของคุณล่าช้าไปไม่ใช่เหรอ?”

โจวโน่ยังคงเป็นกังวลแทนเฉินเกอในเรื่องนี้และถามขึ้น มันไม่ง่ายกว่าเฉินเกอจะได้การรับเลือกเป็นศิษย์จากอาจารย์เหอเฉิง เธอจึงหวังว่าเฉินเกอจะไม่เสียโอกาสนี้ไป

“เหอ ๆ!”

เฉินเกอหัวเราะเบา ๆ แล้วยื่นมือออกไปลูบศีรษะเล็ก ๆ ของโจวโน่

“วางใจเถอะ ผมฝึกสำเร็จแล้ว คุณดูสินี่อะไร!”

เฉินเกอทำให้โจวโน่สงบลง และเปิดให้เห็นตราของปรมาจารย์ฮู้ชั้นที่หนึ่งในเสื้อของเขา

“ตราของปรมาจารย์ฮู้ชั้นที่หนึ่ง!”

“เร็วขนาดนี้คุณได้เป็นปรมาจารย์ฮู้แล้ว เจ๋งจริง ๆ เลย!”

เมื่อเห็นตราของเฉินเกอแล้วดวงตาของโจวโน่ก็สว่างขึ้นอีกครั้งและเธอก็อุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ

ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่ถึงครึ่งเดือน เฉินเกอก็สามารถได้รับตราของปรมาจารย์ฮู้ชั้นที่หนึ่งแล้ว สามารถพูดได้ว่าเก่งมากทำให้คนอดไม่ได้ที่จะต้องนับถือ

“ใช่แล้ว ฉันได้ยินมาจากพ่อของคุณว่าคุณมาที่หลินซานครั้งนี้เพื่อหายาโบราณที่เรียกว่าโสมจูพันปีเหรอ?”

หลังจากนั้นเฉินเกอก็ถามโจวโน่ด้วยความสงสัย

โจวโน่พยักหน้ารับและตอบ: “ไม่ผิดโสมจูพันปีเป็นยาโบราณที่หนึ่งพันปีจะขึ้นมาหนึ่งครั้ง บนภูเขาหลินซานแห่งนี้ ว่ากันว่ามันจะงอกออกมาในช่วงเวลานี้ ดังนั้นพวกเราจึงได้มาหามัน!”

“แต่ว่าพวกเราหามันไม่พบแถมยังเจอหิมะถล่ม สวรรค์ไม่เป็นใจเลยจริง ๆ โชคชะตาไม่ให้เราพบโสมจูพันปี!”

โจวโน่พูดไป ๆ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“ชีวิตมีความสำคัญ!”

เฉินเกอจ้องไปที่โจวโน่และกล่าวเตือน

“แต่ว่าพวกคุณรู้ไหมว่าโสมจูพันปีหน้าตามันเป็นยังไง?” เฉินเกอคิดขึ้นมาได้และถามด้วยความสงสัย

“ก็ต้องรู้สิ!”

โจวโน่ตอบทันทีและรีบหยิบรูปจากกระเป๋าเป้ของเธอส่งให้เฉินเกอดู

ในรูปเป็นภาพดอกไม้รูปผลึกหิมะสีขาว ดูแล้วขาวใสไร้ที่ติมากทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความหรูหราเพียงครั้งแรกที่ได้เห็น มิน่าล่ะโจวโน่และทุกคนต่างอยากจะออกกันตามหา

“สมุนไพรโบราณชนิดนี้มีสรรพคุณอะไรบ้าง?”

เฉินเกอถามต่อ คิดว่าสมุนไพรโบราณนี้จะต้องมีสรรพคุณพิเศษบางอย่าง เป็นไปไม่ได้ที่มันจะเป็นเพียงสิ่งที่หายากและมีค่า

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของใดจะต้องมีมูลค่าของมันและการใช้งานจริง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นของมูลค่าสูงลิบแต่ใช้งานอะไรไม่ได้เลย

“ตามที่ได้ยินมาโสมจูพันปีเอาไปทำยาวิเศษชนิดหนึ่งได้ ชื่อยาคืนญาณ สามารถให้คนฟื้นคืนจากความตายได้!”

โจวโน่เขยิบเข้าไปใกล้หูเฉินเกอแล้วกระซิบเบา ๆ

“จริงหรือเปล่า?” เฉินเกอถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นผู้ฝึกตนและมีสิ่งลึกลับมากมายในโลกนี้ แต่ยาที่ทำให้ฟื้นจากความตายได้ก็ยังคงเป็นสิ่งที่เฉินเกอไม่ อยากจะเชื่อแม้แต่ผู้ฝึกตนก็ไม่มีความสามารถนี้

โจวโน่ก็ได้แต่ยักไหล่ เธอเคยได้ยินสิ่งพวกนี้มาและไม่รู้ว่ามันเป็นความจริงหรือไม่

ตอนนี้เองหลินฉวนเดินมาข้าง ๆ เฉินเกอและโจวโน่

“เฉินเกอ ตรวจดูแล้วนะ นอกจากมีบางคนที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยแล้ว ที่เหลือก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ พวกเราเก็บสัมภาระกันก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง!”

กลับไปที่เดิมหลินฉวนปล่อยให้ทีมสำรวจลงไปทีละคน

“ไม่ได้ ฉันจะกลับไปหาเฉินเกอ!”

โจวโน่หันไปพูดกับหลินฉวน จากนั้นก็ตั้งท่าจะกลับไปเพื่อหาเฉินเกอ

แน่นอนว่าหลินฉวนไม่มีทางยอมให้โจวโน่กลับไป จึงจับมือทั้งสองจองโจวโน่ไว้และมัดไว้ด้วยเชือก

“คุณปล่อยฉันนะ ฉันจะไปหาเฉินเกอ เขาจะต้องยังมีชีวิตอยู่แน่!”

โจวโน่ตะโกนเสียงดังพร้อมกับพยายามขัดขืนเพื่อให้หลุดพ้น

น้ำตารินไหลจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอ น้ำตาไหลออกมาจากหางตาของเธอด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด

“เกิดอะไรขึ้น เฉินเกอล่ะ?”

เมื่อเห็นแค่เพียงหลินฉวนกลับมาและไม่เห็นเฉินเกอ หวางเผิงรีบถามหลินฉวน

หลินฉวนก้มหน้าลงทันทีหลังจากนั้นครู่หนึ่งจึงพูดขึ้น: “ตอนพวกเรากำลังลงจากเขาบังเอิญพบกับฝูงหมาป่าขาว เฉินเกอต่อสู้กับฝูงหมาป่านั่นคนเดียวเพื่อปกป้องพวกเรา จากนั้น จากนั้นก็โดนฝูงหมาป่าลากเข้าไปในหุบเขา!”

“อะไรนะ!”

เมื่อได้ยินข่าวนี้ หวางเผิงถึงกับตกใจ

ข่าวนี้ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกสะเทือนใจ ใครจะคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้

อย่างไรเสียตอนนี้สามารถช่วยเหลือทีมสำรวจได้แล้ว ภารกิจของพวกเขาถือว่าสำเร็จแล้ว

“พวกเราลงเขากันก่อน เมื่อกลับไปแล้วพวกเราค่อยตั้งทีมช่วยเหลือใหม่เพื่อกลับมาช่วยเฉินเกอ!”

หวางเผิงมองและพูดกับทุกคน

เมื่อได้ยินสิ่งที่หวางเผิงพูด ทุกคนต่างไม่มีความคิดเห็นอื่น พวกเขารู้ว่าตอนนี้สถานการณ์อยู่ในขั้นวิกฤติ คนไม่พอและไม่สามารถกลับไปเพื่อหาเฉินเกอต่อได้ ทำได้เพียงพาทีมสำรวจกลับไปส่งยังแคมป์ด้านล่างอย่างปลอดภัยเสียก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ส่วนเรื่องเฉินเกอจะรอดหรือร่วงนั้น ยังไม่มีใครรู้

ในขณะนี้ลึกเข้าไปในพุ่มไม้ใจกลางป่าลึกแห่งภูเขาหลินซาน มีเพียงเฉินเกอที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น