ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 835

บทที่835 แดนสวรรค์หลิง

รอบตัวเฉินเกอเต็มไปด้วยซากศพ ซึ่งก็คือซากของฝูงหมาป่าขาวฝูงนั้น

หลังจากตกลงไปในหุบเขาหมาป่าขาวก็ตกลงสู่ความตายทันที

แต่ร่างกายของเฉินเกอนั้นกลับแข็งแกร่งเกินใคร ดังนั้นเขาจึงไม่เป็นอะไรเลย

ผ่านไปครู่หนึ่ง เฉินเกอตื่นขึ้นเขาลืมตาและมองดู ก็เห็นว่าตัวเองยังอยู่ดีมีสุขจึงรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง

เฉินเกอรีบลุกจากพุ่มไม้แล้วเดินออกมา แล้วหยิบมีดสั้นออกมา เขาเฉือนเนื้อของหมาป่าขาวตัวหนึ่งถือเสียว่าเอาไว้เป็นอาหารให้ตัวเขาเอง

หลังจากเดินไปได้พักหนึ่ง เฉินเกอประหลาดใจกับฉากตรงหน้าเขา

ภาพที่ดึงดูดสายตาของเขานั้นเป็นดั่งดินแดนในอุดมคติ

สถานที่ที่สวยงามเช่นนี้เฉินเกอก็เพิ่งจะเคยพบเจอเป็นครั้งแรก มันเป็นสถานที่ที่ไม่มีอยู่จริงในโลกภายนอก

เมื่อเดินอยู่ท่ามกลางสถานที่นั้น เฉินเกอรู้สึกเหมือนกับตนเองเดินอยู่ในแดนสวรรค์

“ท่านผู้มาเยือนคือผู้ใด!”

เวลานี้เองเสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นเบา ๆ อยู่รอบ ๆ

เมื่อสิ้นเสียง ตัวเธอก็ปรากฏ

เห็นเพียงผู้หญิงในชุดสีขาวกระโจนออกจากป่า ดาบเล่มยาวในมืออยู่ตรงหน้าของเฉินเกอ ใช้ดาบชี้หน้าของเฉินเกอไว้

เฉินเกออึ้งไปเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะมีคนอยู่ในสถานที่แบบนี้

หญิงสาวตรงหน้านั้นดูสวยงามไร้ที่ติ อ่อนช้อยราวกับติดปีกบิน รูปร่างอรชร ท่าทีไร้เดียงสา

“ผมไม่ทันระวังจึงพลัดตกลงมาจากภูเขาหลินซาน และหลงทางอยู่ที่นี่!”

หลังจากอึ้งไป เฉินเกอก็ได้อธิบายกับหญิงสาว

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากฟัง มองเฉินเกออย่างฉงนสงสัยและถาม: “คุณตกลงมาจากเขาหลินซานแล้วไม่บาดเจ็บเหรอ?”

เมื่อมองดูเฉินเกอที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน มันทำให้หญิงสาวเกิดข้อสงสัยไม่น้อย

“ผมเป็นผู้ฝึกตน ดังนั้นความสูงเท่านี้จึงไม่ถือเป็นปัญหาสำหรับผม ดังนั้นจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ!” เฉินเกออธิบายและแสดงสถานะของตนเอง

“คุณเป็นผู้ฝึกตน?”

หญิงสาวกล่าวย้ำเพื่อความแน่ใน

เฉินเกอพยักหน้าด้วยสีหน้ายืนยันหนักแน่น

จ้องมองเฉินเกอ หญิงสาวรู้สึกว่าเฉินเกอไม่ได้โกหก ดังนั้นจึงเลือกที่จะเชื่อเฉินเกอแล้วเก็บดาบในมือเสีย

“ขอถามคุณคือผู้ใด? เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่? แล้วที่นี่คือที่ใด?”

หลังจากที่เห็นว่าหญิงสาวคนนั้นเลิกทำตัวระแวดระวังแล้ว เฉินเกอก็ถามคำถามสามข้อของเธอทีละคำถาม

สามารถมีดินแดนมหัศจรรย์แบบนี้อยู่ในภายในหลินซาน คิดว่าที่นี่คงไม่ใช่สถานที่ธรรมดาแน่ จะต้องมีความลับยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่

“ฉันชื่อหลิงจู เป็นผู้พิทักษ์สถานที่แห่งนี้ ที่นี่คือ แดนสวรรค์หลิง!”

หญิงสาวตอบขึ้นอย่างเรียบเฉย บอกสถานะของตนเองและชื่อของสถานที่แห่งนี้

“แดนสวรรค์หลิง?”

เฉินเกอตกตะลึง

คิดไม่ถึงว่าในโลกยู่จะมีสถานที่แบบนี้อยู่ โลกยู่ถือว่าเป็นสถานที่ที่ลึกลับจริง ๆ และมีความลับมากมายที่ยังไม่ถูกค้นพบ

จากนั้นหลิงจูก็พาเฉินเกอไปจากที่นี่ บินไปยังบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ในสถานที่ที่ซึ่งถูกอำพรางเอาไว้

“ที่นี่คือที่อยู่ของฉัน ท่านพักอยู่ที่นี่สักคืนก่อน พรุ่งนี้ฉันจะพาท่านออกไปจากที่นี่!”

หลิงจูกล่าวกับเฉินเกอ

“หลิงจู ท่านอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?”

“มากับฉันสิ!”

หลิงจูมองเฉินเกออย่างลึกซึ้งและกล่าวเชื้อเชิญ

พูดจบหลิงจูก็พาเฉินเกอมาที่สวนดอกไม้ขนาดใหญ่ มีที่ที่หนึ่งในสวนนั้น ซึ่งในที่แห่งนั้นล้วนมีแต่ดอกไม้รูปเกล็ดหิมะเจริญเติบโตอยู่ในนั้น

ไม่ผิด พวกมันคือโสมจูพันปี

“เหล่านี้คือโสมจูพันปี!”

หลิงจูชี้ไปที่โสมจูพันปีที่อยู่ตรงหน้าและแนะนำเฉินเกอ

เฉินเกอมองไปที่โสมจูพันปี พวกมันมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับรูปที่โจวโน่เอาให้ตนเองดูก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยน

“ผมสามารถถามเกี่ยวกับการใช้โสมจูพันปีได้หรือไม่? เหตุใดมันจึงเป็นของล้ำค่า?”

เฉินเกอเงยหน้าขึ้นถามหลิงจูเหมือนกับนักเรียนคนหนึ่ง

“หึ ๆ การใช้ โสมจูพันปีนั้นถูกใช้ทำยาคืนญาณ ยาคืนญาณเป็นยาที่มีสรรพคุณสามารถทำให้คนตายฟื้นคืนชีพได้! คุณว่ามันล้ำค่าหรือไม่เล่า?”

หลิงจูยิ้มจาง ๆ และอธิบายให้เฉินเกอฟังอย่างอดทน

เมื่อได้ยินหลิงจูอธิบาย เฉินเกอก็เข้าใจ ดูแล้วเหมือนสิ่งที่โจวโน่พูดก่อนหน้านี้จะเป็นเรื่องจริงทั้งหมดและไม่ใช่เพียงสิ่งที่เล่าต่อกันมา ยาคืนญาณนั้นมีอยู่จริง เพียงแต่ต้องปรุงยาด้วยโสมจูพันปีเท่านั้นเอง!

“ยาคืนญาณเคยปรากฏตัวหรือไม่?”

เฉินเกอถามหลิงจูต่อ

หลิงจูไม่ได้ตอบคำถามของเฉินเกอ และหยิบม้วนชุดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อและส่งให้เฉินเกอ

เฉินเกอทำหน้าไม่เข้าใจและเปิดม้วนที่อยู่ในมือออกดู

หลังจากมองดูครู่หนึ่ง สีหน้าของเฉินเกอค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าประหลาดใจยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ

ในม้วนนั้นคือบันทึกของยาคืนญาณที่ปรากฏตัวขึ้น จำนวนครั้งและสถานที่ที่ถูกใช้ ตั้งแต่โบราณกาลมา ยาคืนญาณนั้นเคยปรากฏตัวขึ้นแล้วสามครั้ง ทุกครั้งที่ปรากฏตัวจะก่อให้เกิดความหายนะครั้งใหญ่ สามารถเรียกได้ว่าไม่ใช่สิ่งที่ดี