ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 836

บทที่836 ยาคืนญาณ

ครั้งนี้เฉินเกอได้รู้ถึงสาเหตุแล้ว

มิน่าล่ะโสมจูพันปีจึงต้องถูกปกปิดจากโลกภายนอก อีกทั้งยังหาได้ไม่ง่าย ที่แท้เป็นเพราะถูกหลิงจูพิทักษ์เอาไว้อยู่ตลอด

“โสมจูพันปีจะปรากฏตัวบนโลกไม่ได้เด็ดขาด ทันทีที่มันปรากฏตัวจะก่อให้เกิดความหายนะครั้งใหญ่ คุณคงเข้าใจความหมายของฉันแล้วสินะ?”

หลิงจูจ้องไปที่เฉินเกออย่างจริงจังและถาม

เฉินเกอเข้าใจถึงผลของมัน เขาพยักหน้าและตอบ: “ผมเข้าใจแล้ว วางใจเถอะ ผมจะไม่เอาโสมจูพันปีออกไปจากที่นี่!”

“อือ นั่นคือดีที่สุดแล้ว และเพื่อเป็นการแสดงออกซึ่งการขอบคุณคุณ ฉันขอมอบสิ่งสิ่งหนึ่งให้กับคุณ!”

พูดจบ หลิงจูเพียงแค่โบกมือกล่องสมบัติสี่เหลี่ยมขนาดเล็กปรากฏขึ้นในฝ่ามือของเธอ

หลิงจูยื่นกล่องสมบัตินั้นให้กับเฉินเกอ

เฉินเกอรับกล่องนั้นมาด้วยความสงสัยเป็นอย่างยิ่งในใจ และคิดว่าหลิงจูจะมอบสิ่งใดให้เขากันแน่

ภายใต้ความสงสัยนั้น เฉินเกอได้เปิดกล่องดู

เห็นเพียงยาเม็ดเล็ก ๆ ในกล่องสมบัติ

“นี่คือ”

เฉินเกอเงยหน้าและถามหลิงจู

“นี่คือยาคืนญาณ เป็นเพียงเม็ดเดียวอยู่ติดตัวฉันมาตลอด ฉันรู้ว่าคุณนั้นมีพลังที่ไม่ธรรมดา ภายในร่างกายมีแรงพลังมหาศาล บางทีของสิ่งนี้อาจจะมีประโยชน์ต่อคุณ!”

หลิงจูมองและพูดกับเฉินเกอ

เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลังจากได้ฟัง คิดไม่ถึงว่าหลิงจูจะยอมมอบยาคืนญาณที่มีติดตัวอยู่เพียงเม็ดเดียวให้ตนเอง นี่ช่างเป็นของขวัญที่ล้ำค่ามาก

“ขอบคุณท่านมากที่มอบของขวัญล้ำค่านี้ให้แก่ฉัน ฉันตอบแทนท่านได้อย่างไร?” เฉินเกอมองและถามหลิงจู เขารู้สึกว่าตนเองนั้นไม่สามารถจะรับของมาจากคนอื่นแบบนี้ได้

“ฉันไม่ต้องการให้ท่านตอบแทนฉัน!”

หลิงจูตอบกลับอย่างแผ่วเบา

พูดจบหลิงจูก็พาเฉินเกอออกจากสวนดอกไม้และกลับไปที่บ้าน

ในเวลานี้ ด้านนอกเป็นตอนกลางคืนและท้องฟ้าด้านนอกมืดมิด

และที่แคมป์ที่อยู่ห่างหลินซานออกไป

แสงไฟสว่างไสวภายในแคมป์

หลินฉวนและคนอื่น ๆ ได้กลับถึงแคมป์อย่างปลอดภัยแล้ว แต่ว่าพวกเขาทุกคนดูเคร่งขรึมกันมาก

เป็นเพราะเรื่องของเฉินเกอ ดังนั้นทุกคนจึงเหม่อลอยและเจ็บปวดใจอย่างที่สุด

โจวโน่นั่งอยู่ข้างนอกเพียงลำพังและมองออกไปทางหลินซานอยู่ตลอด เธอคาดหวังอย่างมากว่าเฉินเกอจะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอและกลับมาจากหลินซานอย่างปลอดภัย

“โน่เอ๋อ!”

“โน่เอ๋อ!”

ในตอนนี้ได้ยินเพียงเสียงของโจวหยุนซานที่ดังขึ้น

โจวหยุนซานเข้ามาด้วยความรีบร้อนเพื่อเดินเข้ามาลูกสาวของตนเองโจวโน่

เมื่อเห็นลูกสาวของตนปลอดภัยดี โจวหยุนซานที่ใจคอไม่ดีก็ผ่อนคลายลง

“พ่อ เฉินเกอเขา เขาตกลงไปในหุบเขา!”

โจวโน่กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของโจวหยุนซานและหลั่งน้ำตาออกมา

เมื่อได้ยินข่าว โจวหยุนซานก็ตกใจเช่นกัน

“ลูกว่าอะไรนะ? เฉินเกอพลัดตกลงไปในหุบเขา? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

โจวหยุนซานรู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่ออยู่สักหน่อยจึงถามโจวโน่

ถ้าหากเฉินเกอตายแล้วจริง เขาจะบอกกับเหอเฉิงและสหภาพแรงงานฮู้อย่างไร

จนกระทั่งตอนดึกเฉินเกอเอนกายลงบนเก้าอี้เพื่อนอนหลับ

เฉินเกอนอนหลับไปเสียสนิท นับเป็นการนอนหลับที่สบายที่สุดของเขาในช่วงเวลานี้ ยิ่งกว่านั้นเขายังหลับสนิทจนถึงเช้า

“คุณตื่นแล้วเหรอ?”

เมื่อตื่น เฉินเกอก็เห็นหลิงจูนั่งอยู่ตรงหน้าตนเอง

“อืม ท่านก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะ!” เฉินเกอมองไปที่หลิงจูด้วยความประหลาดใจและกล่าวขึ้น

“เอาละ ในเมื่อคุณตื่นแล้ว งั้นฉันจะพาคุณออกไปจากที่นี่!”

หลังจากเฉินเกอตื่นนอนแล้ว หลิงจูก็เสนอแนะกับเฉินเกอ

เฉินเกอไม่มีความคิดเห็นอื่น คิดว่าเขาไม่ได้กลับไปทั้งคืนเกรงว่าโจวโน่และคนอื่น ๆ จะต้องกระวนกระวายแย่แล้ว

หลังจากพูดจบหลิงจูก็ยื่นมือแล้วจูงมือเฉินเกอกระโจนออกไปและพาเฉินเกอบินออกไปแสนไกล

หลิงจูพาเฉินเกอไปยังเส้นทางที่มีต้นไม้เรียงราย

“คุณเดินตามทางนี้ไปก็ได้แล้วล่ะ!”

หลิงจูชี้ไปที่เส้นทางที่มีต้นไม้เรียงรายอยู่ตรงหน้าและสั่งเฉินเกอ

“ขอบคุณท่านที่ดูแลฉันเมื่อวาน!”

เฉินเกอหันไปขอบคุณหลิงจู จากนั้นก็เดินไปตามทางที่มีต้นไม้เรียงรายนั้น

เพียงพริบตาภาพตรงหน้าของเฉินเกอก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันและพบว่าตนเองไม่ได้อยู่ในแดนสวรรค์หลิงอีกแล้ว แต่กลับปรากฏในป่าเชิงเขาหลินซาน

เฉินเกอรู้สึกอัศจรรย์ใจเป็นที่สุด แต่เขาก็รู้ว่านี่คือความลับสำหรับเขาเท่านั้น เขาไม่สามารถจะบอกใครได้

เดินไปไม่นานเฉินเกอก็ออกมาจากป่า สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเฉินเกอคือแคมป์ชั่วคราว คิดไม่ถึงว่าทางออกจะอยู่ตรงหน้าแคมป์ชั่วคราวนี่เอง

เฉินเกอกลับไปที่แคมป์ เห็นหลินฉวนและคนอื่น ๆ คุยกันอย่างเคร่งขรึมในเต็นท์ พวกเขาไม่ได้สังเกตการณ์กลับมาของเฉินเกอแม้แต่น้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นโจวโน่มองออกไปที่นอกเต็นท์และต้องตกตะลึงอยู่ตรงนั้น เพราะตอนนั้นเองเฉินเกอยืนอยู่ตรงหน้าเธอโดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน