ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 837

บทที่837 กลับ

“เฉินเกอ!”

วินาทีต่อมาโจวโน่ก็ตะโกนออกมาเสียงดัง

เมื่อได้ยินเสียงของโจวโน่ คนอื่น ๆ ภายในเต็นท์ต่างพากันหันหน้ามาดู

โจวโน่ขอบตารื้น เธอรีบเข้าไปและกอดเฉินเกอไว้แน่น

หลินฉวนและคนอื่น ๆ ต่างก็รีบออกมา เมื่อเห็นเฉินเกอต่างพากันยินดี

“เฉินเกอ คุณ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ได้รับบาดเจ็บรึเปล่า?”

หลังจากโจวโน่กอดเฉินเกอแน่นอยู่พักหนึ่ง เธอก็รีบสำรวจทั่วตัวเฉินเกอ และถามด้วยความกังวลกลัวว่าเฉินเกอจะได้รับบาดเจ็บ

เฉินเกอส่ายหน้าและยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบ: “ผมไม่เป็นไร ไม่ได้รับบาดเจ็บ!”

“คุณ คุณทำให้ฉันกลัวแทบตาย!”

โจวโน่ทุบเฉินเกอด้วยมือเล็ก ๆ อีกครั้งและบ่น

ได้เห็นฉากที่เฉินเกอตกลงไปในหุบเขาเมื่อวาน จนเกือบจะทำให้โจวโน่กระโดดตามลงไปแล้ว

แต่นอนนี้เมื่อได้เห็นเฉินเกอที่ไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย ทำให้โจวโน่โล่งใจได้แล้วจริง ๆ

หลินฉวนกับหวางเผิงเดินเข้ามาและตบไหล่เฉินเกอ

“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

หลินฉวนถามเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ

“หึ ๆ ผมโชคดี หลังจากตกลงไปก็มีต้นไม้ใหญ่รับผมไว้พอดี!” เฉินเกอหาข้ออ้างเพื่ออธิบายและไม่พูดถึงเรื่องของแดนสวรรค์หลิง

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหลินฉวนและอีกหลายคนต่างไม่ได้สงสัย ขอเพียงเฉินเกอปลอดภัยกลับมาก็พอ

ในเมื่อเฉินเกอกลับมาได้อย่างปลอดภัย พวกเขาก็ไม่ต้องออกไปช่วยแล้วจึงรีบเก็บสัมภาระและออกจากหลินซานกลับตี้ตู

เมื่อกลับถึงบ้านตระกูลโจว โจวหยุนซานเห็นเฉินเกอกลับมาอย่างปลอดภัย เขาเองก็โล่งใจ

“เจ้าบ้านโจว โจวโน่ ผมคงจะต้องกลับโลกมนุษยสักระยะหนึ่ง!”

เมื่อกลับมา เฉินเกอก็กล่าวกับโจวโน่และโจวหยุนซาน

“อ๊ะ? คุณจะกลับแล้วเหรอ?”

เมื่อโจวโน่ได้ยิน ก็กล่าวขึ้นพร้อมสีหน้าที่ผิดหวังทันที

ช่วงนี้เฉินเกออยู่ข้าง ๆ เธอคนเคยชินเสียแล้ว และไม่อยากให้เฉินเกอกลับโลก

ตอนนี้เมื่อได้ยินเฉินเกอบอกว่าจะกลับ ทำให้โจวโน่รู้สึกรับไม่ได้ขึ้นมาเล็กน้อย

แต่เธอก็รู้ดีว่าไม่สามารถจะห้ามเฉินเกอไว้ได้

“เฉินเกอ คุณกลับไปแล้วจะกลับมาอีกเมื่อไหร่?” โจวหยุนซานถามเฉินเกอ

“คงต้องใช้เวลาสักพักครับ การมาโลกยู่ก็ต้องใช้เวลาเหมือนกัน ผมคงจะต้องอยู่กับครอบครัวแล้วค่อยว่ากันอีกที” เฉินเกอยิ้มเล็กน้อยแล้วอธิบายให้โจวหยุนซานฟัง

“อือ ก็ถูก ก็ต้องใช้เวลากับครอบครัวบ้าง ได้ ไม่เป็นไร ที่นี่คือบ้านของคุณที่โลกยู่ คุณอยากลับมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ พวกเราจะรอคุณ!” โจวหยุนซานพยักหน้าและมองไปที่เฉินเกออย่างแน่วแน่และเตือนความจำ

เมื่อได้ยินโจวหยุนซานพูดเช่นนี้เฉินเกอก็รู้สึกสะเทือนใจ ในโลกยู่นอกจากท่านอาจารย์ของเขาแล้ว ก็มีเพียงโจวโน่และโจวหยุนซานที่ดีกับเขาขนาดนี้

เพียงแต่ เพียงแต่มีเขาไม่สามารถจะอยู่กับโจวโน่ได้

อย่างรวดเร็ว เมื่อเฉินเกอกล่าวลาโจวโน่และโจวหยุนซานแล้วก็เดินทางออกจากโลกยู่กลับโลก

เมื่อกลับถึงโลกอีกครั้ง ความรู้สึกทั้งสองฝั่งแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงการกลับคืนสู่พื้นโลกทำให้เฉินเกอรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคยกว่า

ท้ายที่สุดโลกคือบ้านที่แท้จริงของเฉินเกอ

เมื่อกลับถึงโลกเฉินเกอรีบไปที่ตำหนักสวนหยาง

ผ่านไปนานพอสมควรแล้วที่ไม่ได้พบหน้าครอบครัวของตนเองและซูมู่หานซึ่งทำให้เขาคิดถึงจริง ๆ

ผ่านไปไม่นานก็เห็นชายหญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากที่นั่น

“เสี่ยวหง มีเรื่องอะไร?”

ชายวัยกลางคนเอ่ยถามซูหง

“พ่อคะ พ่อมาแล้ว ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเป็นลูกสาวพ่อ บอกจะต้องเจอพ่อให้ได้!”

“อะไรนะ? ลูกสาวพ่อแกมีเพียงแค่แกคนเดียวเท่านั้น จะมีอีกคนได้ยังไงกัน!”

ไม่รอให้ซูเจิ้นได้พูด หญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างซูเจิ้นก็พูดขึ้นด้วยความโกรธและเย็นชา

ผู้หญิงคนนี้คือหลิวฉ่ายเฟิ่ง เป็นแม่ของซูหงและเป็นภรรยาของซูเจิ้น

ซูเจิ้นขมวดคิ้วแน่นและทอดสายตาไปที่ซูมู่หานและเฉินเสี่ยว

ทันใดที่ซูเจิ้นเห็นซูมู่หานก็ทำให้ซูเจิ้นต้องตกใจทันที หางตาของเขากระตุกเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้

พูดจริง ๆ ซูมู่หานกับซูเจิ้นนั้นมีความคล้ายกันมาก

“คุณคือเจ้าบ้านตระกูลซูซูเจิ้น?”

ซูมู่หานจ้องไปที่ซูเจิ้นและถามขึ้น

“ไม่ผิด ฉันนี่แหละ!” ซูเจิ้นไม่ลังเลและตอบทันที

“เธอ เธอเหมือนกับแม่เธอมากจริง ๆ!” วินาทีต่อมา ซูเจิ้นอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

เมื่อได้ยินคำนี้ สีหน้าของซูหงและหลิวฉ่ายเฟิ่งก็เปลี่ยนไปหน้ามือเป็นหลังมือ

“พ่อ พ่อหมายความว่ายังไงคะ? หรือว่าพ่อมีผู้หญิงข้างนอกอีก?” ซูหงรีบถามซูเจิ้น

หลิงฉ่ายเฟิ่งดึงซูเจิ้นทันทีและถามด้วยความโกรธ: “ซูเจิ้น คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? หรือว่าคุณมีผู้หญิงคนอื่นจริง ๆ? ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกคุณจริง ๆ เหรอ?”

ตอนนี้ซูเจิ้นไม่รู้จะอธิบายอย่างไร แต่เขารู้ดีว่าคงหนีไม่พ้นวันนี้ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้ว เขาคงจะต้องเผชิญหน้ากับมัน และแก้ปัญหานี้