ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 844

บทที่ 844 องค์ชายยู่เซียน

“เฉินเกอ เหรียญทองที่มากมายเช่นนี้ พวกเราจะยกไปได้อย่างไร？”

เห็นเหรียญทองมากมายเช่นนี้ โจวโน่จึงถามเฉินเกออย่างประหลาดใจ

เหรียญทองสามหีบใหญ่ ถ้าจะให้พวกเขายกคนละหนึ่งหีบก็ยังคงลำบากอยู่ดี ยิ่งไปกว่านั้นเหรียญทองมากมายเช่นนี้เป็นที่ต้องตาของผู้คนยิ่งนัก หากมีผู้ประสงค์ร้ายเห็นเข้าคงจะต้องโดนลักขโมยอย่างไม่ต้องสงสัย

มันเป็นปัญหาที่ทำให้เฉินเกอปวดหัวน่าดู จำเป็นต้องหาวิธีแก้ไขถึงจะได้

เมื่อผู้เฒ่าใส่มงกุฎทองเห็นเฉินเกอกับพวกทั้งสามคนตกอยู่ในบ่วงแห่งความกังวล จึงเลือกที่จะเข้าช่วยเหลือพวกเขา

ผู้เฒ่าใส่มงกุฎทองได้นำแหวนวงหนึ่งออกมายื่นให้เฉินเกอ

เฉินเกอรู้สึกมึนงงไม่เข้าใจความหมายของผู้เฒ่าใส่มงกุฎทองว่าทำไมจึงได้ยื่นแหวนให้วงหนึ่ง

“ท่าน อันนี้คือ？”

“อันนี้คือแหวนเก็บของ ด้านในมีพื้นที่กว้างขวาง คุณสามารถเก็บเหรียญทองทั้งหมดนี้ไว้ด้านใน ซึ่งจะทำให้คุณนำออกไปได้อย่างสบายๆ！”

ผู้เฒ่าใส่มงกุฎทองได้อธิบายให้เฉินเกอฟังอย่างยิ้มแย้มด้วยสีหน้าที่เมตตากรุณา

“อันนี้ ผมจะเอาไปฟรีๆไม่ได้ ผมจะให้คุณเพิ่มอีกหนึ่งล้านเหรียญทอง ถือว่าผมได้ซื้อแหวนวงนี้จากคุณก็แล้วกัน！”

เฉินเกอไม่ได้เป็นคนที่รับของจากคนอื่นมาฟรีๆโดยไม่ได้ทำอะไร เฉินเกอเอามาแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจ ดังนั้นจึงรีบยื่นข้อเสนอให้กับผู้เฒ่าใส่มงกุฎทอง

ผู้เฒ่าใส่มงกุฎทองไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด ในใจกลับรู้สึกว่าเฉินเกอเป็นคนที่ตรงไปตรงมา รับเงินจำนวนหนึ่งล้านเหรียญทองเสร็จแล้วก็ยื่นให้แก่เฉินเกอ

เฉินเกอรับแหวนนั้นมาแล้วสวมเข้าที่นิ้วมือของตนเอง จากนั้นค่อยๆแตะจับแหวนหนึ่งครั้ง

“ติ๊ง！”

ชั่วพริบตาเดียวก็มีพื้นที่ว่างปรากฏต่อหน้าเฉินเกอ

เฉินเกอรีบนำเงินจำนวนสิบหกล้านเหรียญทองคำที่เหลือเก็บเข้าไปด้านใน และได้นำกระเป๋าของตนเก็บไว้ด้านในอีกด้วย

แหวนเก็บของนี้ช่างสะดวกยิ่งนัก ถือได้ว่าเป็นของวิเศษชิ้นหนึ่งเลยทีเดียว

หลังจากที่จัดการปัญหาเหรียญทองได้แล้ว เฉินเกอเตรียมจะนำพวกโจวโน่กับหลินจื่อหลันออกไป

เพียงแต่ตอนที่พวกเขาทั้งสามคนกำลังจะก้าวเท้าออกไปนั้น ผู้เฒ่าใส่มงกุฎทองก็ได้รั้งเอาไว้

“สามท่านช้าก่อน มีคนหนึ่งอยากจะพบพวกท่าน！”

ผู้เฒ่าใส่มงกุฎทองได้กล่าวกับพวกเฉินเกอสามคน

ซึ่งทำให้พวกเฉินเกอทั้งสามคนเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก กำลังคิดอยู่ว่าพวกเขาเพิ่งมาที่แผ่นดินหลิงคง จะมีใครอยากพบพวกเขากันนะ？

พูดจบผู้เฒ่าใส่มงกุฎทองก็ได้นำพวกเฉินเกอสามคนไปที่ห้องโถงรับรองแขกด้านหลัง เห็นองค์ชายยู่เซียนได้นั่งรอพวกเขาสามคนแล้ว

ไม่ผิดหรอก คนที่อยากพบพวกเฉินเกอสามคนก็คือองค์ชายยู่เซียน

องค์ชายยู่เซียนในเงินจำนวนยี่สิบล้านเหรียญทองเพื่อประมูลซื้อยันต์หยกมังกรเขียวนี้มา เขาต้องอยากจะเจอหน้าผู้ที่ประมูลขายยันต์หยกมังกรเขียวนี้ว่าเป็นใครกันแน่ ของล้ำค่าอย่างนี้ยังเอามาประมูลขายได้

“สามท่านครับ ท่านนี้คือองค์ชายยู่เซียนเป็นเชื้อกษัตริย์ของแผ่นดินหลิงคงครับ และองค์ชายยู่เซียนเป็นคนที่ประมูลซื้อยันต์หยกมังกรเขียวนี้ครับ！”

ผู้เฒ่าใส่มงกุฎทองมององค์ชายยู่เซียนอย่างนอบน้อม และเอ่ยปากแนะนำให้พวกเฉินเกอทราบ

เฉินเกอมององค์ชายยู่เซียน ไม่รู้จะกล่าวทักทายอย่างไรดี แต่เขาเป็นถึงโอรส อย่างน้อยๆก็ควรให้ความเคารพกันบ้าง

“สวัสดีครับองค์ชายยู่เซียน！”

เฉินเกอกล่าวทักทายองค์ชายยู่เซียนหนึ่งประโยค

ถึงแม้จะรู้สึกเสียใจและเสียดาย แต่เฉินเกอก็ไม่มีทางเลือก บนโลกใบนี้ไม่มียาแก้เสียใจ แต่ยังดีที่พวกเขามีเงินก้อนโต ถือสักว่าเป็นของปลอบใจ ซึ่งดีกว่าไม่มีอะไรเลย

มีเหรียญทองแล้ว พวกเฉินเกอสามคนก็สามารถหาที่พักพิงดีๆได้แล้ว อีกทั้งยังกินมื้อเย็นที่เอร็ดอร่อยอีกด้วย

มีเงินจำนวนสิบกว่าล้านเหรียญทองติดตัว เพียงพอที่จะทำให้พวกเฉินเกอสามคนอยู่ในแผ่นดินหลิงคงอย่างสบายใจหายห่วงเรื่องกินเรื่องนอนตลอดหนึ่งปีนี้

พอพลบค่ำ เฉินเกอกับโจวโน่พักอยู่ในห้องเดียวกัน ส่วนหลินจื่อหลันพักคนเดียวอีกห้องหนึ่ง

ตอนแรกเฉินเกอได้จองห้องคนละหนึ่งห้อง แต่โจวโน่ไม่กล้าพักอยู่คนเดียว ดังนั้นจึงได้พักรวมกับเฉินเกอ เฉินเกอก็ไม่มีทางเลือกจึงได้แต่ตอบตกลงอย่างเบื่อหน่าย

หลังจากที่นั่งอยู่ในห้องแล้ว เฉินเกอได้นำไข่มังกรเขียวออกมาจากแหวนเก็บของ จากนั้นก็วางไว้บนโต๊ะ

เฉินเกอมองไข่มังกรเขียวอย่างละเอียดรอบคอบ กำลังคิดอยู่ว่าไข่มังกรนี้จะฟักตัวมังกรเขียวออกมาได้ไหม？

“เฉินเกอ คุณว่าพอถึงเวลาไข่มังกรนี้จะฟักไข่ออกมาเป็นมังกรเขียวไหม？”โจวโน่เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ จากนั้นสังเกตดูอย่างสงสัยแล้วถามเฉินเกอขึ้นมา

“ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าไข่มังกรนี้จะฟักตัวเมื่อไหร่！”เฉินเกอตอบเสียงเรียบหนึ่งประโยค

“แก๊ะ แก๊ะ”

ในเวลานี้ ไข่มังกรเขียวได้ส่งเสียงแตกแยกออกมา

จากนั้นไม่นาน ไข่มังกรเขียวก็ได้ปรากฏรอยแตกแยกเป็นแถวๆ

เมื่อเห็นภาพนี้ แววตาของเฉินเกอกับโจวโน่ก็ได้เผยความตกตะลึง ทั้งสองคนเบิกตากว้าง จับจ้องมองไข่มังกรอย่างไม่กะพริบสายตา

วินาทีต่อมา ไข่มังกรได้แตกออกมาจนสุดแรง และแล้วก็มีหัวของมังกรเขียวตัวน้อยๆโผล่ออกมา ดวงตาของมันมีขนาดแค่นิ้วหัวแม่โป้งของเฉินเกอ ซึ่งในขณะนี้ได้ลืมตากว้างจ้องมองเฉินเกอกับโจวโน่อยู่

“ว้าว มังกรเขียวน้อยน่ารักน่าชังมาก！”

โจวโน่เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะร้องด้วยความเซอร์ไพรส์ มังกรเขียวน้อยน่ารักเช่นนี้ ชวนให้ตกหลุมรักเป็นอย่างมาก