ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 845

บทที่845 มังกรเขียวน้อย

พูดจบ โจวโน่เตรียมจะเอื้อมมือไปแตะจับตัวมังกรน้อย

“แอ๊ะ！”

มังกรน้อยรีบอ้าปากกรีดร้องใส่โจวโน่โดยเผยฟันสองซีกออกมาให้เห็น

น้ำเสียงน่ารักเช่นนี้ ช่างชวนให้เอ็นดูเหลือเกิน

“ไอ้เจ้าตัวน้อยเอ๋ย ฉันอ่อนโยนขนาดนี้ เจ้ายังจะดุอย่างนี้อีกเหรอ！”โจวโน่ทำท่ามุ่ยปากแล้วต่อว่ามังกรน้อยหนึ่งประโยค

มังกรน้อยเหมือนจะฟังคำพูดของโจวโน่ได้ รีบหดตัวเป็นวงกลมทันที

เฉินเกอเห็นเข้าก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม จากนั้นก็ยื่นมือออกไปดึงตัวมังกรน้อยมาไว้บนฝ่ามือ

มังกรเขียวน้อยอยู่บนฝ่ามือของเฉินเกออย่างเพลิดเพลิน และกระโดดโล้นเต้นอยู่ตลอดเวลา โดยเชื่อใจเฉินเกอมาก

“ดูเหมือนว่ามันจะเชื่อใจคุณมากเลย คุณดูสิ คุณแตะเขาก็ไม่เห็นมันจะคัดค้านอะไรเลย！”

เมื่อโจวโน่เห็นเข้า ทันใดนั้นก็รู้สึกพูดอย่างดีใจ ผู้หญิงที่หน้าตาสะสวยยังสู้ผู้ชายคนหนึ่งไม่ได้

อันที่จริงไม่ใช่อย่างนั้น เป็นเพราะเฉินเกอได้นำไข่มังกรติดตัวอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นไข่มังกรจึงคุ้นเคยกับกลิ่นประจำตัวของเฉินเกอแล้ว ดังนั้นมังกรเขียวตัวน้อยจึงได้ถือเฉินเกอเป็นคนที่ตนเชื่อใจที่สุด

ทั้งสองอยู่เป็นเพื่อนมังกรเขียวน้อยถึงดึกดื่นเที่ยงคืนถึงจะเข้านอนพักผ่อน

แต่หลังจากที่ทำความคุ้นเคยไปได้สักพักหนึ่ง มังกรเขียวน้อยก็เกิดความสนิทสนมกับโจวโน่แล้ว ไม่ถือโจวโน่เป็นศัตรูอีกต่อไป และยินยอมให้โจวโน่อุ้มตัวมันด้วย

พอเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เฉินเกอกับโจวโน่ก็ถูกมังกรเขียวน้อยเอะอะจนถูกปลุกให้ตื่น

มังกรเขียวน้อยกระโดดโลดเต้นบนตัวพวกเขาทั้งสองคนไปมา และร้องคำรามออกมาเป็นระยะๆ

เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ โจวโน่ก็เข้าใจทันทีว่า“เฉินเกอ มันต้องหิวแล้วแน่ๆ！”

แต่นี้มันเป็นปัญหาใหญ่สำหรับพวกเขาทั้งสองคนเลย มังกรเขียวน้อยกินอะไรดีนัก？ต้องกินไม่เหมือนกับพวกเขาแน่ๆ

จากนั้นเฉินเกอก็นำมังกรเขียวตัวน้อยไว้ที่แหวนเก็บของ จากนั้นก็ออกจากโรงแรมไปพร้อมกับโจวโน่และหลินจื่อหลัน เพื่อมาหาของกินด้านนอก

ในที่สุดทั้งสามคนก็หาร้านอาหารเจอและได้สั่งเมนูอาหารที่น่ารับประทานมากมาย

เฉินเกอนำเนื้อเข้าไปด้านในพื้นที่เก็บของให้มังกรเขียวตัวน้อยกินเป็นอาหาร

แต่มังกรเขียวตัวน้อยกลับนั่งหมอบอยู่บนพื้นอย่างไม่ใส่ต่ออาหารที่เฉินเกอป้อนเลยสักนิดเดียว

“มันไม่กินอ่ะ？แม้กระทั่งเนื้อก็ไม่กิน”เฉินเกอเริ่มรู้สึกปวดหัวและสงสัยขึ้นมาแล้ว

คิดว่ามังกรเขียวตัวน้อยไม่กินแม้กระทั่งเนื้อ แล้วมันกินอะไรกันนะ？

แต่เฉินเกอก็ยังไม่อยากสนใจมันในทันที พวกเขากินอิ่มหนำสำราญแล้วค่อยว่ากันดีกว่า

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ พวกเฉินเกอทั้งสามคนก็เริ่มหาอาหารให้มังกรเขียวตัวน้อยต่อ

และในขณะนั้น ตอนที่พวกเฉินเกอสามคนเดินผ่านคฤหาสน์หรูหราแห่งหนึ่ง มังกรเขียวตัวน้อยที่อยู่ในพื้นที่จัดเก็บของก็เริ่มกระโดดโลดเต้นขึ้นมา

เฉินเกอสัมผัสได้ถึงว่าจะปกติของมังกรเขียวตัวน้อย จึงรีบปล่อยมังกรเขียวตัวน้อยออกมาทันที จากนั้นก็เห็นมังกรเขียวตัวน้อยบินเหาะเข้าไปในคฤหาสน์หรูหราอย่างรวดเร็ว เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดมันอยู่

“เฮ้ ไอ้เจ้าตัวน้อย！”

ตอนที่เฉินเกอคิดจะรั้งก็สายไปเสียแล้ว

ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก พวกเฉินเกอสามคนจึงได้แต่กระโดดข้ามกำแพงรั้วของคฤหาสน์หรูหราแห่งนี้เพื่อเข้าไปด้านใน และรีบตามไปยังทิศทางที่มังกรเขียวตัวน้อยได้บินเหาะไปอย่างรวดเร็ว

พอพวกเฉินเกอทั้งสามคนไปถึงก็เห็นมังกรเขียวตัวน้อยนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง ในปากกำลังขบเคี้ยวอะไรบางอย่างอยู่ และบนพื้นก็มีกากจำนวนมากมายตกอยู่ตรงนั้น

“มันกำลังกินอะไรอยู่？”โจวโน่ถามอย่างสงสัย

ครุ่นคิดอยู่ว่าเมื่อกี้แม้กระทั่งเนื้อก็ยังไม่กิน ตอนนี้กลับเริ่มกินขึ้นมาแล้ว ตกลงกำลังกินอะไรอยู่ถึงทำให้มันเพลิดเพลินได้ถึงเพียงนี้

เฉินเกอเดินเข้าไปดู นั่งคุกเข่าตรวจดูก็พบกากที่เอาขึ้นมาจากพื้น

“เป็นกากของผลไม้ มันน่าจะกำลังกินผลไม้อยู่！”

หลังจากตรวจดูได้สักพัก เฉินเกอก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา

โจวโน่กับหลินจื่อหลันไม่ได้คัดค้าน รีบบินถอนออกไปทันที

ส่วนเฉินเกอก็ได้ถือกระบี่เผชิญหน้ากับหญิงสาวสองคนคนเดียว

ถึงแม้หญิงสาวสองคนนี้จะมีความสามารถอยู่ในขั้นการบำเพ็ญจิตชั้นสี่ของขอบเขตเจินเหริน แต่ก็ยังคงไม่สามารถเอาชนะเฉินเกอได้

“โครม！”

เมื่อเฉินเกอใช้กระบี่ ทันใดนั้นหญิงสาวตรงหน้าก็ลอยถอยไปด้านหลัง

หญิงสาวทั้งสาวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะมีความสามารถที่น่าเกรงขามเพียงนี้ พวกเธอสองคนร่วมมือกันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเกอเลย ดูเหมือนจะเจอคู่ต่อสู้ที่แกร่งกล้าเข้าแล้ว

“ติ๊ง！”

บัดนี้มีแสงจางๆลอยมาจากที่ไม่ไกลนัก ทำให้เฉินเกอและหญิงสาวทั้งสองแยกออกไปคนละทาง

แสงจางๆได้ลงมาสู่พื้นก็เห็นผู้หญิงที่ใส่มงกุฎและสวมใส่ชุดเสื้อคลุมฟีนิกซ์ไว้ มือของเธอยังถือไม้เท้าประจำตำแหน่ง บนยอดไม้เท้ามีอัญมณีสีชมพูลูกหนึ่ง

“หยุดกันทั้งสองฝ่ายเลย！”

ผู้หญิงที่ใส่มงกุฎพูดเรียบๆหนึ่งประโยค

เฉินเกอกับหญิงสาวทั้งสองคนจึงได้หยุดลง

“ใต้เท้านักเวทย์！”

จากนั้นหญิงสาวทั้งสองคนก็คุกเข่าต่อหน้าผู้หญิงใส่มงกุฎอย่างนอบน้อมและเรียกอย่างมีสัมมาคารวะ

“ถอยไปเถอะ ฉันจัดการเอง！”ผู้หญิงใส่มงกุฎทองคำออกคำสั่ง

หญิงสาวทั้งสองคนได้ยินแล้ว จึงรีบลุกจากไปทันที

พอหญิงสาวทั้งสองคนจากไปแล้ว ผู้หญิงที่ใส่มงกุฎก็มองเฉินเกอพลางกล่าวว่า“มังกรเขียวตัวน้อยนี้เป็นสัตว์เลี้ยงของคุณเหรอ？”

เฉินเกอได้ยินก็มองมังกรเขียวตัวน้อยที่กำลังกินผลไม้อย่างเมามัน จากนั้นก็มองผู้หญิงที่ใส่มงกุฎแล้วค่อยๆพยักหน้าตอบ“ใช่ครับเป็นสัตว์เลี้ยงของผมเอง ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงสนใจกินผลไม้อันนี้！”