ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 846

บทที่ 846 ผลวิหายสะ

“ผลไม้อันนี้คือผลวิหายสะ เป็นผลทิพย์ชนิดหนึ่ง！”

จากนั้นผู้หญิงใส่มงกุฎก็เอ่ยปากอธิบายให้เฉินเกอฟัง

ผลวิหายสะคือผลทิพย์ที่ออกทุกหนึ่งร้อยปีในแผ่นดินหลิงคง สามารถใช้บำรุงร่างกายให้มีพลังเพิ่มขึ้นและรักษาอาการบาดเจ็บ และเป็นส่วนประกอบหลักในการผลิตยาในแผ่นดินหลิงคง

“แต่ว่าทำไมมันถึงอยากกินผลวิหายสะล่ะครับ？ผมป้อนเนื้อให้มัน มันก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิดเดียว”เฉินเกอจ้องมองผู้หญิงใส่มงกุฎพลางถามอย่างสงสัย

“คิกคิก！”

ผู้หญิงใส่มงกุฎหัวเราะเบาๆ

“มังกรเขียวตัวน้อยนี้เป็นหนึ่งในสัตว์อสูรเทพของแผ่นดินหลิงคง คุณน่าจะได้ตอนที่เข้าท้าทายแดนลี้ลับใช่ไหม？อาหารของมันไม่ใช่จำพวกสัตว์ แต่เป็นผลวิหายสะอันนี้！”

เวลาต่อมา ผู้หญิงใส่มงกุฎได้อธิบายต่อให้เฉินเกอฟังอย่างมีความอดทน

บัดนี้เฉินเกอได้ฟัง จึงเข้าใจอย่างที่แท้เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง

“มังกรเขียวตัวน้อยนี้เลือกคุณเป็นเจ้านาย แสดงว่าคุณเป็นคนที่ไม่ธรรมดา หวังว่าคุณจะฝึกฝนมันเป็นอย่างดี ในภายภาคหน้ามันจะมีผลดีกับคุณอย่างไม่คาดคิดเลย！”ผู้หญิงที่ใส่มงกุฎพูดเตือนหนึ่งประโยคด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

จุดนี้ถึงผู้หญิงใส่มงกุฎจะไม่พูด เขาก็ต้องฝึกฝนมังกรเขียวตัวน้อยนี้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว

พูดจบ ผู้หญิงที่ใส่มงกุฎก็สะบัดมือ ทำให้ผลวิหายสะนับร้อยผลได้มาอยู่ตรงหน้าของเฉินเกอ

เมื่อเฉินเกอเห็นก็รู้สึกตกตะลึง ไม่เข้าใจความหมายของผู้หญิงใส่มงกุฎ

“ท่าน อันนี้คือ？”

“คุณมีวาสนากันฉัน มังกรเขียวตัวน้อยต้องการผลวิหายสะเป็นอาหาร ดังนั้นผลวิหายสะก็ถือว่ามอบให้คุณก็แล้วกัน！”ผู้หญิงใส่มงกุฎพูดอย่างยิ้มแย้ม

พูดจบ ผู้หญิงที่ใส่มงกุฎก็รีบบินเหาะจากไป

เมื่อเห็นผู้หญิงใส่มงกุฎจากไป เฉินเกอจึงคอยตอบสนองออกมาจากความมึนงง รีบนำผลวิหายสะเก็บไว้ในแหวนเก็บของของตนทันที

เมื่อจัดการเสร็จทุกอย่างแล้ว เฉินเกอจึงพามังกรเขียวตัวน้อยออกไปจากคฤหาสน์แห่งนี้

บัดนี้มังกรเขียวตัวน้อยกินอิ่มหนำสำราญเต็มที่แล้ว จึงได้นอนกรนเสียงดังอยู่ในแหวนเก็บของ

“เฮ้อ เจ้าตัวน้อยเอ๋ย คนก่อเรื่องเป็นแก แต่คนคอยเช็ดก้นคือฉัน ตอนนี้แกกลับนอนอย่างไร้กังวล ไม่รู้จริงๆว่าแกเป็นเจ้านายหรือผมเป็นเจ้านายกันแน่！”

เห็นมังกรเขียวตัวน้อยหลับสนิท ทันใดนั้นเฉินเกอจึงพูดอย่างหมดหนทาง

แต่เฉินเกอก็ทำอะไรมังกรเขียวตัวน้อยนี้ไม่ได้ ใครใช้ให้มันเป็นสัตว์เลี้ยงของตนล่ะ สัตว์เลี้ยงของตน ตนจึงต้องตามใจและทะนุถนอมเป็นอย่างดีนั่นเอง

หลังจากที่ออกมาจากคฤหาสน์ เห็นโจวโน่กับหลินจื่อหลันรออยู่นอกรั้วกำแพงตั้งนานแล้ว

เห็นเฉินเกอกลับมาอย่างปลอดภัย ทั้งสองจึงได้เบาใจลง กลัวเหลือเกินว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับเฉินเกอ

“เฉินเกอ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？ไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม？”โจวโน่เดินเข้าไปหา สังเกตดูอย่างละเอียดพลางถามเฉินเกออย่างเป็นห่วง

เฉินเกอส่ายหัวเล็กน้อย ตอบว่า“ไม่เป็นอะไร เป็นการเข้าใจผิดเฉยๆ！”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว โจวโน่กับหลินจื่อหลันก็วางใจ ถ้าเฉินเกอเป็นอะไรขึ้นมา พวกเขาสองคนจะต้องเสียใจและเจ็บปวดแน่ๆ

“ใช่แล้ว โจวโน่ หลินจื่อหลัน พวกเรามาที่แผ่นดินหลิงคงเพื่อวัตถุประสงค์อะไรกันแน่？”

จากนั้นเฉินเกอก็ถามพวกเขาสองคนอย่างสงสัย

พูดตามความเป็นจริง เฉินเกอไม่รู้เลยว่ามาแผ่นดินหลิงคงเพื่อจะทำอะไร ไม่มีแนวทางเลยสักนิดเดียว

“หา？คุณเฉินไม่รู้ว่ามาแผ่นดินหลิงคงเพื่ออะไร？”

หลินจื่อหลันได้ยินก็ถามเฉินเกอด้วยความสงสัย และมีสีหน้าที่ประหลาดใจ

“ไม่รู้ หรือพวกคุณรู้？”

เฉินเกอถามในขณะที่ขมวดคิ้ว

หลินจื่อหลันกับโจวโน่ประสานตากันแวบหนึ่ง จากนั้นทั้งสองก็พยักหน้าพร้อมกัน