ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 848

บทที่848 การประลองฝีมือ

“ผมชื่อเฉินเกอ！”

เฉินเกอก็แนะนำตัวอย่างสุภาพกับเกาจื่อเฉิง

“คุณเฉิน เมื่อกี้ยอดเยี่ยมมาก！”

เกาจื่อเฉิงพูดชื่นชมเฉินเกออีกหนึ่งประโยค

“ฮ่าๆ ที่ไหนกัน แค่เห็นว่าอยุติธรรมเท่านั้นเอง！”

เฉินเกอยิ้มตอบอย่างเรียบๆ

เมื่อมองดูจ้าวหยินอีกที ก็พบว่าจ้าวหยินได้หายตัวไปกับสายลมเมื่อไหร่แล้ว

แต่เฉินเกอก็ไม่ได้สนใจจ้าวหยินอีกต่อไป เพราะยังอย่างจ้าวหยินยังมีอยู่อีกมากมาย เขาไม่สามารถสั่งสอนหมดได้

“คุณเฉิน สนใจจะเป็นเพื่อนกันไหม？”

จากนั้นเกาจื่อเฉิงก็เสนออยากรู้จักกับเฉินเกอ

เฉินเกอได้ยินก็ไม่มีปัญหาอะไร พยักหน้าตอบรับทันควัน

ไม่นาน การประลองคัดเลือกก็ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

เฉินเกอกับหลินจื่อหลันและเกาจื่อเฉิงไม่ได้รีบร้อนจะไปประลอง แต่คอยสังเกตดูอยู่ด้านล่าง

สำนวนสุภาษิตได้กล่าวไว้ว่า รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

เฉินเกอยืนสังเกตดูอยู่ด้านล่างว่าคนที่สถานศึกษาส่งมาจะมีความสามารถขนาดไหน จะได้คิดหาวิธีการรับมือถูก

ในใจของเฉินเกอไม่ได้คิดว่าควรรับสามกระบวนท่าอย่างไร แต่คือการเอาชนะอีกฝ่าย อย่างนี้ถึงจะสมกับเป็นผู้แกร่งกล้า

สามกระบวนท่า ช่างดูถูกกันจริงๆ

มีชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีครามกำลังเดินขึ้นไป ในมือได้ถือพัดไว้เล่มหนึ่ง ดูแล้วท่าทางสง่าผ่าเผยยิ่งนัก

เฉินเกอเห็นแล้วก็รู้สึกอยากจะหัวเราะออกมา คนพวกนี้เป็นใครกัน เด็กกะโปโลก็สามารถมาร่วมคัดเลือกได้ด้วยเหรอ ช่างขวางหูขวางตาเหลือเกิน

“ตง！”

จากนั้นเสียงฉิ่งดังขึ้น การประลองยกแรกเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

คนสวมเสื้อคลุมสีครามได้กระโจมเข้าหานักทดสอบยุทธ์ทันที โดยสะบัดพัดในมือออกไป

“โครม！”

วินาทีต่อมาคนสวมเสื้อคลุมสีครามก็ถูกนักทดสอบยุทธ์ถีบตกลงจากเวที

“แพ้ คนต่อไป！”

หยุนคงไม่มองแม้แต่แวบเดียวก็เอ่ยปากพูดออกมา

เมื่อเห็นภาพนี้ คนที่อยู่ด้านล่างต่างเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมา ไม่มีใครคิดถึงว่านักทดสอบยุทธ์จะเก่งกาจถึงเพียงนี้

ส่วนเฉินเกอมองแล้วก็ไม่วิเศษวิโสอะไร เพียงแต่คนสวมเสื้อคลุมสีครามอ่อนหัดเอง จึงได้ถูกจัดการด้วยกระบวนท่าเดียว

ท่าเดียวก็รับไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีช็อตเด็ดให้ดูแล้วสิ

และในเวลาต่อมามีคนจำนวนมากขึ้นไปไม่ขาดสาย แต่ต่างถูกจัดการแค่กระบวนท่าเดียวกันหมด

ครึ่งชั่วยามผ่านไป มีเพียงหนึ่งคนที่รับได้หนึ่งกระบวนท่า โดยผ่านการคัดเลือกเข้าห้องระดับต้น ส่วนคนอื่นที่เข้าประลองที่เหลือต่างล้มคลานไปกองกับพื้นอย่างน่าเวทนา

หยุนคงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ อดไม่ได้ที่จะเริ่มส่ายหัวขึ้นมา รู้สึกผิดหวังต่อการคัดเลือกครั้งนี้มาก

“คนต่อไป”

จากนั้นก็เริ่มพูดอย่างน่าเบื่อหน่ายอีกครั้ง

“คุณเฉิน ขึ้นไปลองดูสิ？”

หลินจื่อหลันถามเฉินเกออย่างสนอกสนใจ

เฉินเกอฟังแล้วก็พยักหน้าหนึ่งครั้ง จากนั้นจึงยกมือพูดว่า“ผม！”

ทันใดนั้นทุกสายตาต่างจับตามองเฉินเกออยู่คนเดียว

เมื่อคนรอบข้างเห็นรูปร่างของเฉินเกอ ต่างออกความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าต้องคลานอยู่กับพื้นด้วยกระบวนท่าเดียวแน่ๆ