ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 875

บทที่875 การพัฒนาไปอีกขั้น

เมื่อเงาดำตาย กลุ่มคนเสื้อดำต่างพากันหนี

ลูกพี่ของตนเองตายแล้ว พวกเขาจะอยู่ไปก็ไร้ความหมาย

หลังจากกลุ่มคนเสื้อดำไปหมดแล้ว เฉินเกอจึงเดินขึ้นไปด้านหน้าแล้วหยิบป้ายทองดำบนพื้นขึ้นมา

บนป้ายทองดำมีสองคำใหญ่ ๆ สลักเอาไว้ว่า: “กุ่ยจง”

หลังจากเห็นสองตัวอักษรนี้แล้ว เฉินเกอก็ขมวดคิ้วทันใดแล้วคิดว่า “กุ่ยจง” มันคืออิทธิพลอะไรกัน

อย่างไรก็ตามเฉินเกอเดาได้ว่าคำว่า “กุ่ยจง” จะต้องเป็นองค์กรลับ

“เฉินเกอ!”

ในตอนนี้เอง โจวโน่ พวกสี่คนรวมทั้งเจินจีก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอก

เจินจีรีบวิ่งมาตรงหน้าเฉินเกอและถามด้วยความเป็นห่วง: “เฉินเกอ นายไม่เป็นไรนะ? ได้รับบาดเจ็บรึเปล่า?”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบ: “วางใจเถอะ ผมไม่เป็นไร!”

เมื่อได้ยินที่เฉินเกอพูด เจินจีและพวกจึงได้วางใจ ขอเพียงเฉินเกอไม่เป็นไรก็พอ

จากนั้น เฉินเกอหยิบกระบี่แห่งอานุภาพที่อยู่กลางอากาศไว้ในมือของเขา

วินาทีทีที่สัมผัสกระบี่แห่งอานุภาพ ทันใดนั้นเฉินเกอก็รู้สึกได้ถึงแรงแผดเผาที่พุ่งเข้าสู่ฝ่ามือของเขาจากด้ามจับ จากนั้นตามฝ่ามือเพื่อเข้าสู่ดานเถียนของตัวเขา

ในชั่วขณะหนึ่งเฉินเกอรู้สึกได้ถึงความร้อนจากดานเถียนของเขา

ความร้อนนั้นทำให้รู้สึกแสบร้อนและบุกจู่โจมดานเถียนของเขาอย่างต่อเนื่อง พลังนี้เป็นพลังที่ไหลออกมาจากกระบี่แห่งอานุภาพ มันคือพลังอานุภาพ

“เฉินเกอ นายเป็นอะไร?”

เจินจีเห็นสถานการณ์แล้วจึงรีบถามเฉินเกอ

“พวกคุณอย่าเข้ามาใกล้ผม!”

เฉินเกอร้องเตือนเสียงดัง จากนั้นจึงเดินไปและทรุดตัวลงนั่งที่ด้านข้างคนเดียว

เจินจีและพวกไม่กล้าเดินเข้าไป ทำได้เพียงยืนอยู่กับที่และจ้องมองเฉินเกอและหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องกับเฉินเกอ

ในตอนนั้นเฉินเกอที่กำลังนั่งหยิบผลวิหายสะออกมาแล้วกลืนลงไป

หลังจากกลืนผลวิหายสะไปแล้ว ร่างกายของเฉินเกอกลับไม่ได้บรรเทาความแสบร้อนลง แต่มันกลับเพิ่มมากขึ้น

“โอ้ย!”

เฉินเกอเงยหน้าและแผดเสียงลั่น

เม็ดเหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วปรากฏบนหน้าผากของเขา พอที่จะทำให้เห็นว่าพลังนี้มีความแข็งแกร่งเพียงใด ทำให้เฉินเกอรู้สึกทุกข์ทรมานเหลือทน

วินาทีถัดมา เฉินเกอเป็นลมด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสนั้น

“เฉินเกอ!”

เจินจีเห็นดังนั้น จึงร้องเสียงหลงและรีบเข้าไปดู

เจินจีให้คนรีบพาเฉินเกอกลับเข้าไปในห้องเพื่อนอนพัก

และในตอนนั้นกระบี่หยูฉางและกระบี่แห่งอานุภาพก็ได้หายไปแล้ว มันกลายเป็นแสงและหลบเข้าไปในตัวเฉินเกอ

ผ่านไปประมาณหนึ่งวัน เฉินเกอจึงค่อย ๆ ตื่นขึ้น

เฉินเกอค่อย ๆ ลืมตา และมองทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความงุนงง เห็นเพียงเจินจีที่ฟุบหลับสนิทที่ข้างเตียงด้วยสีหน้าที่ดูน่ารักเหลือเกิน

ทันใดนั้น เจินจีก็ตื่นขึ้นแล้วเงยหน้า ดวงตาสวยจ้องมองเฉินเกอ

“เฉินเกอ นายตื่นแล้ว!”

มองดูเฉินเกอที่ตื่นขึ้นมา เจินจีจึงถามขึ้นด้วยความดีใจ