ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 879

บทที่879 เข้าร่วมงานปาร์ตี้

ทั้งสามเปิดประตูงานเลี้ยงและเดินเข้าไป

หลังจากที่เจินจีและกู้โร่ถิงเข้ามาพวกเขาก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนที่อยู่ข้างในทันที

“สาวงามเจินจีมาแล้ว!”

ทันใดนั้นเสียงของชายที่ตื่นเต้นก็ดังขึ้น

หลังจากนั้นชายในชุดสูทสีน้ำเงินก็รีบเดินไปหาเฉินเกอทั้งสามคน

“เจินจี ในที่สุดเธอก็มา ฉันรอเธออยู่เลยนะ!”

ชายในชุดสูทสีน้ำเงินมองไปที่เจินจีด้วยรอยยิ้มและกล่าวสวัสดี ดวงตาของเขาเผยให้เห็นความสุขอย่างสุดซึ้ง

ผู้ชายคนนี้ก็คือหัวหน้าชั้นสมัยมหาวิทยาลัย เขาชื่อฉีเซียวหยุน

“เหอ ๆ หัวหน้าห้องก็พูดเกินไป ขาดฉันไปสักคนยังไงงานเลี้ยงรุ่นก็ยังครื้นเครงอยู่”

เจินจีหัวเราะเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น

มองดูฉีเซียวหยุนที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เจินจียังคงรู้สึกว่าเป็นคนน่ารังเกียจเหมือนเดิม

และที่สำคัญที่สุดฉีเซียวหยุนคนนี้ยังเรียกเธอเจินจี นี่ทำให้เจินจีฟังแล้วอึดอัด ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉีเซียวหยุนก็ไม่ได้ดีอะไร ทั้งสองไม่ได้สนิทกันเท่าไรนัก

แต่ในเมื่อมีหลายคนอยู่ด้วย เจินจีจึงไม่สามารถพูดอะไรได้ ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนนักเรียน เสียหน้าจึงไม่ใช่เรื่องจำเป็น

“เอ๊ะ เจินจี เธอพูดอย่างนี้ไม่ถูกนะ ถ้าเธอไม่มา งั้นงานเลี้ยงรุ่นของพวกเราจะมีความหมายอะไรล่ะ”

ฉีเซียวหยุนรีบใช้โอกาสนี้พูดขึ้น

เฉินเกอที่ยืนอยู่อีกด้านจ้องมองฉีเซียวหยุนเขม็ง รู้สึกว่าฉีเซียวหยุนนั้นช่างเสแสร้ง

อันที่จริงเฉินเกอรู้ว่าฉีเซียวหยุนคิดอะไร เขาอยากได้เจินจีล่ะสิ

แต่น่าเสียดาย เฉินเกอไม่มีทางเปิดโอกาสให้เขาแน่

“เจินจี คนนี้คือหัวหน้าห้องที่คุณเคยเล่าให้ฟังใช่ไหม?”

เพียงเห็นเฉินเกอจงใจเดินเข้ามาและกอดเจินจีไว้ เขายิ้มเล็กน้อยให้เจินจีแล้วถาม เขาจงใจจะแสดงให้ฉีเซียวหยุนได้เห็น ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าเจินจีเป็นผู้หญิงของตนเอง

เจินจีเห็นเฉินเกอทำเช่นนี้กลับไม่แปลกใจ กลับรู้สึกอบอุ่นใจและปลอดภัย

“อืม ๆ ไม่ผิด เขาเป็นหัวหน้าชั้น ฉีเซียวหยุน!”

เจินจีตอบพร้อมกับอิงแอบบนไหล่ของเฉินเกอด้วยท่าทางที่น่ารักและน่ารื่นรมย์

เมื่อเห็นภาพนี้ ฉีเซียวหยุนถึงกับตกตะลึง เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดสถานการณ์เช่นนี้

“เจินจี ท่านนี้คือ?”

จากนั้น ฉีเซียวหยุนก็ถามเจินจีอย่างกระอักกระอ่วนใจ

ไม่รอให้เจินจีได้เอ่ยปาก เฉินเกอก็ยิ้มและหันไปมองฉีเซียวหยุนและทักทาย: “หัวหน้าชั้นสวัสดีครับ ผมขอแนะนำตัว ผมเป็นแฟนขอเจินจี ผมชื่อเฉินเกอ!”

เมื่อได้ยินคำนี้ ฉีเซียวหยุนก็ตกตะลึง

เขาคิดไม่ถึงว่าเจินจีจะมีแฟนแล้ว และยิ่งคิดไม่ถึงว่าจะพาแฟนหนุ่มมางานเลี้ยงรุ่นด้วย

อย่าพูดแต่ฉีเซียวหยุนเลย เพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ รอบข้างก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน

พวกเขาต่างรู้ว่าฉีเซียวหยุนเคยตามจีบเจินจีอย่างบ้าคลั่งขนาดไหน แต่ก็ถูกเจินจีปฏิเสธทุกครั้ง

แต่ตอนนี้เจินจีมีแฟนแล้ว สิ่งนี้จะไม่ทำให้พวกเขาประหลาดใจและเหลือเชื่อได้อย่างไร ต่างพากันคิดว่าเฉินเกอนั้นเป็นคนเช่นไร จึงได้หัวใจเจินจีไปครอง

ในใจของฉีเซียวหยุนในตอนนี้นั้นรู้สึกไม่ดีเอามาก ๆ แต่เขาไม่สามารถแสดงมันออกมาได้ ทำได้เพียงต้องแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไร

“สวัสดีครับ ๆ!”

ฉีเซียวหยุนกล่าวทักทายเฉินเกอด้วยรอยยิ้ม

“น้องเฉินถ่อมตัวแล้ว มา น้องเฉิน พวกเราดื่มอีกแก้ว!”

ฉีเซียวหยุนยกแก้วเหล้าเพื่อเชิญเฉินเกอดื่มอีก เขาต้องการจะแกล้งให้เฉินเกอเมา

เฉินเกอไม่มีทางยอมให้ฉีเซียวหยุนทำแบบนั้นได้ เพราะเฉินเกอนั้นคอแข็งจนฉีเซียวหยุนไม่อาจจะจินตนาการได้

อย่างรวดเร็ว งานเลี้ยงรุ่นช่วงแรกก็ผ่านไป

หลังจากจบมื้ออาหาร ก็เข้าสู่กิจกรรมสันทนาการ

“เพื่อน ๆ ทุกท่าน ผมได้จองห้องสันทนาการชั้นบนไว้เกือบหมดแล้ว ขอเชิญทุกท่านสนุกให้เต็มที่ คืนนี้ผมเป็นคนจ่ายเอง!”

เพียงได้ยินฉีเซียวหยุนตะโกนบอกทุกคนรอบงาน

เมื่อได้ยินแบบนี้ กลุ่มเพื่อนนักเรียนต่างพากันร้องตะโกนเสียงดัง มันทำให้ฉีเซียวหยุนรู้สึกดีไม่น้อย รู้สึกว่าตัวเองนั้นได้รับความสนใจจากทุกคน

จากนั้น ทุกคนก็ขึ้นไปที่ห้องสันทนาการที่ชั้นบน

เฉินเกอกับเจินจีและกู้โร่ถิงนั่งอยู่บนโซฟาด้านหนึ่ง

“เจินจี หัวหน้าฉันของพวกเธอใจกว้างจังนะ”

หลังจากนั่งลง เฉินเกอก็อดไม่ได้ที่จะพูดติดตลกกับเจินจี

อันที่จริงแล้วคำพูดนี้ของเฉินเกอนั้นเต็มไปด้วยการเสียดสี แท้จริงแล้วเขารู้ว่าฉีเซียวหยุนต้องการจะแสดงตัว เพื่อให้ตัวเองเป็นที่สนใจ ให้ทุกคนรู้สึกว่าเขาประสบความสำเร็จ

หลังจากเจินจีได้ฟังกลับไม่พูดอะไร เธอไม่สนใจเรื่องของฉีเซียวหยุน

เพียงเห็นฉีเซียวหยุนเดินเข้ามาหาเฉินเกอทั้งสามคน

“น้องเฉิน อยู่ที่นี่เองเหรอ ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ? อยากไปเล่นโบว์ลิ่งกับผมไหม?”

ฉีเซียวหยุนเดินไปตรงหน้าเฉินเกอ เสนอแนะกับเฉินเกอด้วยรอยยิ้ม